Βαρδής - Σωκράτης χωρίς Μοράτι (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Οι αναγνώστες καλοκαιριάτικα απαιτούν τρία διαφορετικά πράγματα: να συνεχίσω να γράφω για το Μουντιάλ, μιας και υπάρχουν εκκρεμότητες με τις οποίες –παρά τις υποσχέσεις μου– δεν έχω ασχοληθεί, να επιστρέψω στον σχολιασμό της τρέχουσας επικαιρότητας (κάτι που σε όσους δεν βαριούνται να διαβάζουν για Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ κ.λπ. έλειψε) και, κυρίως, να γράψω κάτι παραπάνω για το ιταλικό σκάνδαλο, για το οποίο υπάρχει ελλιπέστατη ενημέρωση. Επειδή δεν έχω σκοπό να ζητήσω κι άλλη σελίδα από τον Χελάκη, θα τα πούμε όλα σιγά σιγά. Σήμερα θα σας γράψω για τη συμφωνία του Βαρδινογιάννη με τον Κόκκαλη.

Υπάρχει μια δυσκολία να γίνει κατανοητό τι έγινε στην Ιταλία. Οι εμπλεκόμενοι είναι πολλοί και τα περιστατικά μπερδεμένα. Αρκετοί δυσκολεύονται να καταλάβουν πώς η Γιουβέντους, η Φιορεντίνα, η Λάτσιο και η Μίλαν βρέθηκαν στον ίδιο σάκο: η Μίλαν και η Γιούβε είναι αυτοκρατορίες, η Φιορεντίνα μια ομάδα που πέρυσι επέστρεψε στην Α' Εθνική και η Λάτσιο χρεοκοπημένη! Τι διάολο συνέταιροι είναι;

Συμφωνίες

Ας πάμε λίγο πίσω. Το 1995 η Μίλαν και η Γιουβέντους έφτασαν σε μια ιστορική συμφωνία: αποφάσισαν να μην ανταγωνιστούν ξανά μεταξύ τους για αγορά ποδοσφαιριστών και συμφώνησαν να έχουν κοινή γραμμή στη λίγκα για τα τηλεοπτικά. Το τίμημα της συμφωνίας ήταν ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, που έφυγε από τη Γιούβε και πήγε στη Μίλαν δωρεάν. Τη συμφωνία έκλεισαν ο Ουμπέρτο Ανιέλι και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Την υλοποίησή της ανέλαβαν δύο άσπονδοι φίλοι: ο Λουτσιάνο Μότζι και ο Αντριάνο Γκαλιάνι.

Συνέταιροι

Τι κέρδος είχαν οι δύο συνέταιροι; Σταθερά αυξανόμενα έσοδα! Το 1996 εξασφάλισαν από το pay per view τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά συμβόλαια της ιστορίας. Λίγους μήνες αργότερα, πρωτοστατώντας στην κίνηση για τη δημιουργία της G14, υποχρέωσαν την UEFA να αυξήσει τον αριθμό των ομάδων που είχαν δικαίωμα συμμετοχής στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και φυσικά μέχρι το 2000, όταν μπήκε σφήνα η μεγάλη Λάτσιο του Σέρτζιο Κρανιότι, είχαν μοιραστεί τους εγχώριους τίτλους. Κέρδιζε το σκουντέτο όποιος από τους δύο ήταν καλύτερος.

Τομείς

Οι δύο εταιρείες μοιράστηκαν τους τομείς ευθύνης. Ο Ουμπέρτο Ανιέλι, συνεπής στις οικογενειακές παραδόσεις, κράτησε για τη Γιουβέντους τον έλεγχο της ομοσπονδίας και των διαιτητών. Ο Μπερλουσκόνι ενδιαφερόταν κυρίως για το χρήμα των τηλεοπτικών. Από τότε προετοίμαζε την άφιξη του Μέρντοχ και από τη στιγμή που ήταν και μέτοχος του συνδρομητικού καναλιού, ήθελε η πώληση του δικού του μεριδίου να γίνει στην υψηλότερη δυνατή τιμή. Ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό ήταν να είναι αυτός που θα πουλήσει (μαζί με το μερίδιό του) ολόκληρο το πακέτο που λέγεται ιταλικό πρωτάθλημα. Η Μίλαν επιδίωξε τον έλεγχο της λίγκας βγάζοντας πρόεδρο εκεί τον αντιπρόεδρό της Αντριάνο Γκαλιάνι: τα λεφτά από τα τηλεοπτικά ήταν πολλά για να τα διαχειριστούν οι άλλοι!

Δουλειά

Το κόλπο δεν θα μπορούσε να στηθεί αν δεν υπήρχε ο Μότζι. Η αληθινή δουλειά του Λουτσιάνο δεν ήταν οι διαιτητές –για έναν παράγοντα του επιπέδου του αυτό είναι χόμπι. Η αποστολή του συγκεκριμένου μάνατζερ ήταν κυρίως να κρατάει όσο πιο ψηλά γίνεται τις τιμές των ποδοσφαιριστών, ώστε να γονατίσει ο ανταγωνισμός. Προσέξτε πόσο όμορφα λειτουργούσε το κόλπο: αν ένας αντίπαλος διεκδικούσε έναν παίκτη, ο Μότζι εγγυείτο ότι θα τον πληρώσει δύο φορές πάνω απ' το κανονικό κι ο Γκαλιάνι φρόντιζε ο ανταγωνιστής αγοραστής να μην πάρει μεγαλύτερο τηλεοπτικό συμβόλαιο, παρά την επένδυση που είχε κάνει! Ετσι γονάτισαν ο Κρανιότι, η οικογένεια Τάνζι, ο Σένσι κι έτσι χάθηκαν από το προσκήνιο οι δυνατοί πριν από το 1995 αντίπαλοι που λέγονταν Σαμπντόρια, Νάπολι, Ιντερ. Ειδικά η Ιντερ θα είχε εξαφανιστεί αν δεν βρισκόταν ο Μάσιμο Μοράτι.

Υποψία

Η αποκάλυψη του νταραβεριού οφείλεται και στον μεγαλομέτοχο της Ιντερ: μπορεί να μη συνεργάστηκε με τις Αρχές, όμως τσάκισε επικοινωνιακά τους άλλους δύο! Επιλέγοντας καλούς ποδοσφαιριστές και αγοράζοντας το 25% του ομίλου που εκδίδει την «Gazetta dello Sport», o Μοράτι όλα αυτά τα χρόνια επέμενε να επενδύει στο ποδόσφαιρο, εισπράττοντας από το σύστημα ατελείωτες σφαλιάρες. Νίκησε στο τέλος με μια μέθοδο που θυμίζει τον Γκάντι: έκανε επικοινωνία μέσω μιας ηθικής συμπεριφοράς, κατάφερε να μη λυγίσει μολονότι υπέφερε. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μότζι για να τον πλήξει διακήρυττε ότι του έχει κάνει πρόταση να αναλάβει θέση στην Ιντερ –στόχευε στη συνθηκολόγησή του. Ούτε είναι τυχαίο ότι οι εφημερίδες είναι ο πραγματικός κατήγορος σε αυτή την ιστορία. Παίρνουν το μέρος του γνωρίζοντας ότι είναι συμπαθής στην κοινή γνώμη, που αγανάκτησε με τον πόλεμο που του γινόταν.

Κομπίνα

Η Γιούβε και η Μίλαν, δηλαδή ο Μπερλουσκόνι και η οικογένεια Ανιέλι, δηλαδή ο Μότζι και ο Γκαλιάνι, έφτιαξαν ένα ελεγχόμενο σύστημα: όποιος δεν πήγε με τα νερά τους εξαφανίστηκε από τον χάρτη –η Λάτσιο και η Φιορεντίνα είναι η απόδειξη της κομπίνας. Το σύστημα ήταν αποτελεσματικό και δούλευε για όλους, φτάνει αυτοί να μην ενοχλούσαν. Η Λάτσιο, παρά τα χρέη, πέρυσι βγήκε έκτη, η Φιορεντίνα έφτασε στο Τσάμπιονς Λιγκ: μέχρι τόσο τους επιτρεπόταν, φτάνει να αγόραζαν παίκτες από τον Λουτσιάνο και να ψήφιζαν Γκαλιάνι στη λίγκα.

Φράγκα

Οπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, την πλήρωσε περισσότερο όποιος έκανε κατάχρηση εξουσίας: ο Μότζι, ένας Νότιος απατεωνίσκος με τεράστια κουτοπονηριά, ήταν λογικό να έβαζε την «Κυρία» σε μεγαλύτερες περιπέτειες από ό,τι ο πρώην πολιτικός, σοσιαλιστής και αριστοκράτης Γκαλιάνι τη Μίλαν. Τη συμφωνία, πάντως, την τήρησαν μέχρι τέλους και οι δύο: για τη δόξα και τα φράγκα.

Μοράτι

Αύριο θα σας γράψω τι είπε ο Μότζι στη «Repubblica». Σήμερα αυτά σας τα λέω με αφορμή τα δημοσιεύματα σχετικά με τη συμφωνία του Βαρδή με τον Σωκράτη. Ελπίζω αυτή να μην έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο. Μια ενδεχόμενη συνεργία τους με τρομάζει, κυρίως γιατί δεν βλέπω να υπάρχει στην Ελλάδα κάποιος Μοράτι...

Μπόχα νούμερο 2

Στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) ήρθαν χθες πολλά e-mail που είχαν θέμα όσα έγραψα για τη Σούπερ Λίγκα. Κανένα δεν ήταν επικριτικό, κάτι που δείχνει ότι το νέο εγχείρημα όχι μόνο δεν ενθουσιάζει (αυτό θα ήταν δύσκολο όταν μιλάμε για πρωτοβουλία παραγόντων…), αλλά είναι και ελάχιστα κατανοητό. Κανείς από τους πολλούς αναγνώστες που μου έγραψαν δεν πιστεύει πως κάτι θα αλλάξει κι αυτό για τους επιτελάρχες της προσπάθειας είναι αληθινά δυσάρεστο: στην καλύτερη περίπτωση ο κόσμος αντιμετωπίζει τη νέα προσπάθεια με αδιαφορία και δυσπιστία.

Κάποιοι, λίγοι αλλά αρκετά σεβαστοί, ακριβώς γιατί αποδεικνύουν ότι είναι καλοί αναγνώστες και της εφημερίδας και της στήλης, με ρωτάνε γιατί άλλαξα την άποψή μου σε σχέση με όσα έγραφα μήνες πριν –μου υπενθυμίζουν, μάλιστα, διακριτικά ότι ήμουν από τους πιο θετικά διακείμενους όταν ξεκίνησε η προσπάθεια. Σε αυτούς απαντώ ότι εξακολουθώ να είμαι –πλην όμως, άλλο είναι η στήριξη μιας πρωτοβουλίας που ευαγγελίζεται μια νέα αρχή στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο κι άλλο είναι η εθελοτυφλία. Ακόμα και σήμερα εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ΕΠΑΕ είχε ολοκληρώσει την παρουσία της και ότι ήταν επιζήμια, άχρηστη και ίσως και επικίνδυνη για το ελληνικό ποδόσφαιρο, κυρίως γιατί είχε καταντήσει να λειτουργεί ως παραμάγαζο, στο οποίο μαζεύονταν οι (υποτιθέμενοι) επενδυτές και ξεφτίλιζαν ανθρώπους και διαδικασίες. Πιστεύω ότι έκαναν πολύ καλά όσοι συνεργάστηκαν για να γυρίσει η σελίδα, όμως από δω και πέρα το θέμα δεν είναι τι συνέβαινε, αλλά τι θα συμβεί. Το ξαναλέω, λοιπόν, μπας και γίνει κατανοητό από αυτούς που έχουν την ευθύνη: χωρίς νέο ήθος, χωρίς ανθρώπους που να αγαπούν το ποδόσφαιρο πιο πολύ από την προσωπική κονόμα τους, χωρίς επενδύσεις και, κυρίως, χωρίς αποβολή όλων εκείνων που οδήγησαν το ποδόσφαιρο στη θεσμική ανυποληψία του, κάθε προσπάθεια είναι καταδικασμένη.

Η Σούπερ Λίγκα ήταν λογική εξέλιξη –όποιος αυτό δεν το κατάλαβε, πρόσφερε κακές υπηρεσίες στο ποδόσφαιρο της χώρας. Το ίδιο επιζήμιος είναι όποιος τώρα σιωπά: δεν υπάρχει περίοδος χάριτος για μια τέτοια προσπάθεια. Από τη Σούπερ λίγκα περιμένω κατ' αρχάς τόλμη: ας βρουν το θάρρος να ζητήσουν τις παραιτήσεις όσων ευθύνονται για το αίσχος της προσπάθειας αποκλεισμού του Ατρομήτου από το Κύπελλο UEFA και είμαι έτοιμος να παραδεχτώ ότι κάνουν μια νέα αρχή.
Οσο υποθάλπουν απατεώνες και συνεργάζονται μεταξύ τους, από μένα καλό λόγο δεν πρόκειται να ακούσουν…