Μια δημοπρασία, μια ματωμένη ιστορία... (Sportday / Ελευθεράτος)

Είναι κι αυτή μια συνήθεια: ο γράφων αναζητεί αθλητικές αφορμές όταν τον διακατέχει η επιθυμία να ασχοληθεί με θέματα μη αθλητικά. Ευτυχώς, την αφορμή την παρέχει τώρα η πρωτοβουλία του Συνδέσμου Φίλων της Μπαρτσελόνα Αθήνας (Penya barcelonista d' Atenes): διοργανώνει δημοπρασία με αναμνηστικά αντικείμενα από τον φετινό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, με σκοπό την εξασφάλιση ιατροφαρμακευτικού υλικού για τους αμάχους του Λιβάνου και της Γάζας. Για εκείνους που πλήττονται από την ανελέητη επιδρομή της πανίσχυρης πολεμικής μηχανής του Ισραήλ.

Αλήθεια, υπάρχει λογικός άνθρωπος σε ολόκληρο τον πλανήτη που θεωρεί ότι η απαγωγή των Ισραηλινών στρατιωτών είναι η πραγματική αιτία αυτού του μακελειού και όχι ένα φθηνό πρόσχημα; Σκεφτείτε, το ίδιο κράτος που θεωρεί –χρόνια τώρα– ότι δικαιούται να ισοπεδώνει ολόκληρες συνοικίες και να προκαλεί εκατόμβες, προκειμένου να σιγουρευτεί ότι έχουν εξουδετερωθεί δύο ή τρεις επιτελείς των Παλαιστινίων, τώρα «απαντά» κατ' αυτόν τον τρόπο στις απαγωγές στρατιωτών του! Το ίδιο κράτος κρατά φυλακισμένους χιλιάδες Παλαιστινίους, υπό άθλιες συνθήκες, δίχως δίκη και ενίοτε χωρίς κατηγορίες...

Για άλλη μια φορά το Ισραήλ κερδίζει με το σπαθί του –ή μάλλον με τις βόμβες του– τους «τίτλους» που οι ταγοί του θεωρούν τιμητικούς: είναι το κατ' εξοχήν κράτος-τρομοκράτης και κράτος-ρατσιστής της εποχής μας. Η διαπίστωση αυτή ουδεμία σχέση έχει, φυσικά, με αντισημιτισμό: ας σταματήσουν επιτέλους οι κάθε είδους προστάτες ή συνήγοροι των εγκληματιών τις υποκριτικές κραυγές και την άθλια απόπειρα ποινικοποίησης κάθε κριτικής που ασκείται σε βάρος της διαχρονικά βάρβαρης πρακτικής και στρατηγικής του Τελ Αβίβ. Κανέναν δεν πείθουν, άλλωστε. Φροντίζει γι' αυτό το ίδιο το Ισραήλ. Με τις αθρόες θανατώσεις αμάχων. Με την καταστροφή των υποδομών ενός κράτους: κλασική, αιματηρή μέθοδος για την άσκηση πίεσης, ώστε να εγκατασταθεί, ει δυνατόν, μια κυβέρνηση ανδρεικέλων, η οποία θα ανεχόταν έως και την ουσιαστική αποκοπή του νότιου τμήματος του Λιβάνου. Τη μετατροπή του σε μια ζώνη στην οποία τα ισραηλινά στρατεύματα θα μπαινοβγαίνουν όσο εύκολα κι απλά το κάνουν στη «ΝΟΚΙΑ Αρίνα» οι οπαδοί της Μακάμπι.

Τούτες τις ημέρες, αναπόφευκτα, οι μνήμες ζωντανεύουν. Στέκονται με δέος στο 1982. Στη φρίκη της Σάμπρα και της Σατίλα, των δύο προσφυγικών καταυλισμών στον Λίβανο: σφαγή χιλιάδων αμάχων από τους πραιτοριανούς του Σαρόν -ιθύνων νους του μακελειού τότε, πρωθυπουργός αργότερα! Τότε που ακόμα κι ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν αναγκάστηκε να χύσει μερικά κροκοδείλια δάκρυα και να εκφράσει -ανέξοδα- τη «λύπη» του.
Οι μνήμες σκαλώνουν στην πρώτη Ιντιφάντα -παλαιστινιακή εξέγερση- του 1987. Τότε που τα αμούστακα παιδιά αντέτασσαν σφεντόνες στα τανκς. Ξέρετε ποια ήταν η ποινή εάν συλλαμβάνονταν ζωντανά; Τους έσπαγαν τους καρπούς των χεριών με πέτρες οι «γενναίοι» στρατιώτες του -θωρακισμένου σαν αστακού– ισραηλινού στρατού! Δυστυχώς γι' αυτούς, κάποια βίντεο διοχετεύθηκαν στα διεθνή ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να διαπιστώσει η υφήλιος τη θηριωδία, που κανονικά θα έμενε κρυφή. Ποιος ξέρει, σήμερα μια ανάλογη εκτεταμένη προβολή τέτοιου αποκαλυπτικού υλικού αρκετοί φωστήρες θα την επέκριναν ως... εγκυμονούσα κινδύνους να αναζωπυρωθεί ο αντισημιτισμός! Εκεί φτάσαμε...

Το 1993, με τη Συμφωνία του Οσλο, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης εγκατέλειψε τον ένοπλο αγώνα. Κατά το ίδιο έτος, ο Παλαιστίνιος ηγέτης Αραφάτ και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Ράμπιν υπέγραψαν διακήρυξη, βάσει της οποίας οι Παλαιστίνιοι εξασφάλιζαν αυτοδιοίκηση στη Λωρίδα της Γάζας και την Ιεριχώ και, σταδιακά, σε ολόκληρη τη Δυτική Οχθη. Οι ελπίδες των Παλαιστινίων γρήγορα εξανεμίστηκαν: πολύ σύντομα το δαιδαλώδες σύστημα εγκαθίδρυσης φυλακίων ελέγχου μετακινήσεων εκ μέρους του Ισραήλ οδήγησε τα παλαιστινιακά εδάφη σε έναν πρωτοφανή οικονομικό μαρασμό. Επί της ουσίας, στραγγαλισμό.

Η οδυνηρη διάψευση των παλαιστινιακών ελπίδων και η συσσώρευση δικαιολογημένης οργής μοιραία ισχυροποίησαν τους ισλαμιστές. Ολοι οι άλλοι φαίνονταν απρόθυμοι ή ανίκανοι να αντιταχθούν στην πολιτική του Ισραήλ. Είχε φροντίσει γι' αυτό νωρίτερα το ίδιο... το Τελ Αβίβ! Είναι κοινό μυστικό ότι τη δεκαετία του '80 οι μυστικές υπηρεσίες του ενίσχυαν ποικιλοτρόπως την Τζιχάντ και τη Χαμάς, διότι τις θεωρούσαν καλά αντίβαρα στην επιρροή (σημαντική, τότε) της παλαιστινιακής Αριστεράς. Κάτι ανάλογο έκαναν αλλού (π.χ. Τουρκία) και οι ΗΠΑ. Κάπως έτσι δεν «φτιάχτηκε» και ο Μπιν Λάντεν;
Αντι επιλογου: αν θέλετε να λάβετε μέρος στη δημοπρασία της Penya barcelonista d' Atenes, δείτε λεπτομέρειες στο σάιτ www.barcelonistas.gr. Μπράβο, παιδιά της Penya. Αν βλέπει από ψηλά ο Σανιόλ, ο πρόεδρος της Μπάρτσα που εκτελέστηκε από τους φασίστες του Φράνκο, σίγουρα θα καμαρώνει.