Έρχεται τυφώνας και είναι μπλε (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Αν δεν την πιάσει το κακό το μάτι στην παράξενη -γεμάτη δεισιδαιμονίες και προλήψεις- Ανατολή, η Εθνική μας δεν θα 'χει να φοβηθεί τίποτα. Αληθινή γητεύτρα της πορτοκαλί μπάλας, η ελληνική ομάδα «μάγεψε» τους Κινέζους στον τελικό του «Κυπέλλου Στάνκοβιτς» κι έκανε τους Γερμανούς να χωνέψουν ότι δεν ήταν τυχαίο αυτό που έπαθαν στο Βελιγράδι. Και τυχεροί θα πρέπει να νιώθουν που έχασαν τότε μόνο με 12 πόντους.

Θα μου πείτε «ήταν φιλικό». Φιλικό, αλλά πρόβα τζενεράλε, τόσο για την ελληνική ομάδα όσο και για τους αντιπάλους της. Ενα φιλικό στο οποίο η Εθνική κατέρριψε τα φετινά ρεκόρ της σε πόντους (84. Είχε πετύχει 83 στον αγώνα με τους Ιταλούς στο Μπόρμιο), σε άμυνα (47 παθητικό, έναντι 54 της αναμέτρησης με τους Κροάτες στο «Ακρόπολις») και σε νικητήρια διαφορά. Η Γερμανία, η οποία κατατροπώθηκε από τους διεθνείς μας με διαφορά 37 πόντων, είχε προηγουμένως νικήσει τη Βραζιλία, τη διοργανώτρια Κίνα και άλλους πολλούς. Ποιος αφελής πιστεύει ότι πρόκειται για αμελητέα ποσότητα;

Αυτό που με κάνει διπλά αισιόδοξο είναι ότι η Εθνική μας μοιάζει όλο και πιο αποτελεσματική στο «πέντε εναντίον πέντε». Προχθές έβαλε 84 πόντους δίχως να κλέψει μπάλες στη σέντρα και δίχως να τρέξει στον αιφνιδιασμό. Τα περισσότερα καλάθια της σημειώθηκαν με μαγευτικό «passing game», με κυκλοφορία της μπάλας τόσο γρήγορη, ώστε τα ελεύθερα σουτ έμοιαζαν με ρουτίνα. Κάπως έτσι σημειώθηκαν 8 τρίποντα (τα 3 από τον Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος ήθελε να κάνει το κομμάτι του μπροστά στους Κινέζους εν όψει της συνύπαρξης με τον Γιάο στο Χιούστον), κάπως έτσι έφτασε το ελληνικό ποσοστό ευστοχίας στο θαυμαστό 65 τοις εκατό. Στα μετόπισθεν, ο Ντιρκ Νοβίτσκι ξανάζησε τον εφιάλτη του Βελιγραδίου, με πρωταγωνιστές αυτή τη φορά τους Μιχάλη Κακιούζη και Αντώνη Φώτση. Ο Μπάουερμαν αναγκάστηκε να τον αποσύρει γύρω στο 28ο λεπτό και δεν τον ξανάριξε στο παρκέ.

Μέσα από αυτή την καλοκουρδισμένη ομάδα οι Κινέζοι δεν μπόρεσαν να ξεχωρίσουν παίκτη, ώστε να του δώσουν μια θέση στην «καλύτερη πεντάδα» της διοργάνωσης. Την ώρα που οι συνήθεις ύποπτοι Νοβίτσκι, Γιάο, Πάρκερ και σία μοιράζονταν τα ατομικά έπαθλα, η ελληνική ομάδα καμάρωνε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου με το τρόπαιο της νικήτριας (και ο Παναγιώτης Γιαννάκης με αυτό του «κορυφαίου προπονητή» του «Κυπέλλου Στάνκοβιτς»). Ετσι μας αρέσει, έτσι είναι το σωστό. Αν η «επίσημη αγαπημένη» τρέχει ολοταχώς προς το μέλλον είναι επειδή πρόκειται για ομάδα με κεφαλαίο όχι μόνο το αρχικό «Ο», αλλά όλα τα γράμματα της λέξης. Εφόσον όλα πάνε καλά στο δεκαπενθήμερο που ακολουθεί, μπορεί να την καμαρώσουμε στη στρατόσφαιρα, εκεί όπου το οξυγόνο είναι αραιό.

Άκουσα επί του πιεστηρίου, λίγο πριν μπω στο αεροπλάνο, ότι στην Ιαπωνία περιμένουν τροπική καταιγίδα. Δεν θα μου προκαλέσει έκπληξη εάν η καταιγίδα είναι χρώματος μπλε.