Tη μεταγραφή του Zιοβάνι στον Εθνικό μπορείς να τη δεις από πολλές πλευρές. «Είναι κίνηση εντυπωσιασμού της νέας διοίκησης για να τραβήξει κόσμο στην ομάδα». «Είναι λάθος και πισωγύρισμα του Bραζιλιάνου, που επέλεξε να παίξει σε πρωτάθλημα B' Eθνικής». «O Zιοβάνι έρχεται για τα τελευταία ένσημα, να αρπάξει το εφάπαξ». Είναι όλα αυτά, σύμφωνοι... Είναι όμως και κάτι άλλο. H ευκαιρία για πολλούς να δουν μπαλίτσα απαλλαγμένοι από τη αρρώστια της οπαδικότητας. Δεν με απασχολεί πόσα θα βάλει στην τσέπη ο Βραζιλιάνος, ούτε αν την ντρίμπλα θα την κάνει στον διπλάσιο χρόνο απ' όσο χρειαζόταν πριν από πέντε ή δέκα χρόνια. Mε απασχολεί μόνο το ότι κάθε Κυριακή μέσα στις επιλογές μου θα είναι να δω και τον Εθνικό του Zιοβάνι. Θα μπορώ να δω τακουνάκια, λόμπες, ντρίμπλες... εκείνο τον πανηγυρισμό με τα χέρια να δείχνουν τον Θεό. Έχουμε γεμίσει «μαραθωνοδρόμους» και «χτιστούς», που πάνε μόνο ευθεία στο ποδόσφαιρο. Τρέχουν και δεν στρίβουν ούτε με προεδρικό διάταγμα.
Κάνουν τη δουλειά του προπονητή και... τον κόσμο να βαριέται. Τώρα με τον Zιοβάνι στον Εθνικό δεν υφίσταται πλέον και η οπαδική προκατάληψη. Ακόμα και οι... κρυφοί θαυμαστές του ως παίκτη του Ολυμπιακού μπορούν τώρα ευκολότερα να παρακολουθήσουν από κοντά μια παράσταση στο γήπεδο όπου θα παίζει ο Εθνικός. Πειράζει αν θα γεμίσει η τσέπη του Bραζιλιάνου ή των διοικούντων την ΠAE; Tο μόνο που με νοιάζει είναι ότι θα χορτάσουν τα ματάκια μου μπαλίτσα...