Η μάχη των μεταλλίων-Αργεντινή και Ελλάδα σταθερές αξίες (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Σε σχέση με αυτά που είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν, μοιάζει πολύ παράξενο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μπάσκετ που έχουμε μπροστά μας. Πού είναι, αλήθεια, η φοβερή και τρομερή ΕΣΣΔ ή έστω ό,τι απέμεινε από εκείνη την υπερδύναμη; Πουθενά! Τι απέγιναν η κυρίαρχες Γιουγκοσλαβία και Σερβία, η οποία μετά τον διαμελισμό πήρε τη σκυτάλη; Ηρθε στην Ιαπωνία με λευκή κάρτα (χαριστικά θα μπορούσε να πει κανείς), με μόνο στόχο να φτιάξει από το τίποτα μια καινούργια ομάδα...

Αλλά και με τις Ηνωμένες Πολιτείες τι γίνεται; Μετά το στραπάτσο του 2002 και την ήττα στους Ολυμπιακούς της Αθήνας αποφάσισαν να αλλάξουν πορεία για να ξαναπάρουν τα σκήπτρα, αλλά προς το παρόν έχουν να καταθέσουν μόνο τη δεδηλωμένη επιθυμία τους. Από τα άλλα, θα δούμε...

Μοιάζει απίστευτο ή ακόμα και αστείο, όμως σ' αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αντί για τα ιερά τέρατα του παρελθόντος ακούγεται όλο και περισσότερο το όνομα της Ελλάδας. Για παράδειγμα, ο Γάλλος προπονητής Κλοντ Μπερζό τη συμπεριέλαβε στα φαβορί μαζί με τις ΗΠΑ και την Αργεντινή, ενώ όλοι οι υπόλοιποι μιλούν με απόλυτο σεβασμό για την πρωταθλήτρια Ευρώπης!

Πώς αλλάζουν, λοιπόν, οι καιροί... Η Σερβία να είναι φτωχός συγγενής, η Ρωσία να μην είναι καν παρούσα, οι ΗΠΑ να συνοδεύονται από κάποια ερωτηματικά και, αντίθετα, η Ελλάδα να αποτελεί σταθερή και αναγνωρισμένη δύναμη! Είναι όμως έτσι ή μήπως κάποιοι βάλθηκαν να μας τρελάνουν;

Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, τη χαρτογράφηση αυτού του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, πρώτα κατά ηπείρους και κατόπιν με τις χώρες που μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο.
ΑΜΕΡΙΚΗ: Στον Βορρά τα πάντα κινούνται στον ρυθμό του ΝΒΑ και το μπάσκετ έχει καταντήσει ένα καταναλωτικό προϊόν, που όλο και απομακρύνεται από τις αθλητικές ρίζες του. Το παιχνίδι από ομαδικό, που είναι, μετεξελίσσεται σε ατομικό. Μόνο σοβαρό κίνητρο για τους παίκτες είναι το χρήμα, γι' αυτό και από την εποχή των «ντριμ τιμς» οι Αμερικανοί πέρασαν στα χρόνια της ξεφτίλας. Στον Νότο, η Αργεντινή ακολούθησε ένα δικό της δρόμο –με πολλές ευρωπαϊκές επιρροές– και κυριάρχησε. Ολοι οι υπόλοιποι παίζουν περισσότερο για να χαρούν και λιγότερο για να νικήσουν, με τη Βραζιλία, πάντως, να προσπαθεί να μιμηθεί το παράδειγμα της Αργεντινής.

ΕΥΡΩΠΗ: Την άλλοτε φοβερή και τρομερή Γιουγκοσλαβία τη ρήμαξαν ο διαμελισμός της και η επίθεση του ΝΒΑ. Αναλογικά, τα ίδια έπαθε και η ΕΣΣΔ. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ, πάντως, στον τρόπο παιχνιδιού του αντιστέκεται στα αμερικανικά πρότυπα, παρουσιάζοντας βεβαίως λιγότερο θέαμα, αλλά περισσότερη σκέψη. Σε σχέση με τα αθλητικά προσόντα των παικτών, το μπάσκετ της γηραιάς ηπείρου θεωρείται το αποτελεσματικότερο στον κόσμο.

ΑΣΙΑ: Η Κίνα, με τη μεγάλη προσπάθεια που κάνει μπορεί να αλλάξει στο μέλλον τα πράγματα. Προς το παρόν η «κίτρινη» ήπειρος αδυνατεί να μπει στον ανταγωνισμό.

ΩΚΕΑΝΙΑ: Αθλητικά προσόντα, υψηλή αγωνιστική διάθεση, αλλά και στασιμότητα. Ιδιαίτερα από την πλευρά της Αυστραλίας, που κατά καιρούς ήταν επικίνδυνη.

ΑΦΡΙΚΗ: Προς το παρόν αποτελεί την άνοιξη στο ποδόσφαιρο. Το μπάσκετ περιμένει τη σειρά του, αν και υπάρχουν παίκτες με τρομερά αθλητικά προσόντα.

Τι θα γίνει, λοιπόν; Τα προγνωστικά λένε ΗΠΑ, μετά Αργεντινή και Ισπανία, κατόπιν Ελλάδα, Βραζιλία, Λιθουανία... Το τοπίο, όμως, δεν είναι ξεκάθαρο, με πιο σταθερή δύναμη την Αργεντινή και πιο ενδιαφέρον ερωτηματικό τις ΗΠΑ. Πολλά, πάντως, θα εξαρτηθούν από τη διάταξη των ομίλων και τις διασταυρώσεις στα νοκ άουτ παιχνίδια, που αρχίζουν από τη φάση των «16».

Το σύστημα είναι στημένο έτσι ώστε με φυσιολογικά αποτελέσματα να μην επιτρέπει τη συνάντηση ΗΠΑ και Αργεντινής πριν από τον τελικό. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορέσει κάποιος τρίτος να επωφεληθεί από το αλληλοφάγωμα των δύο φαβορί. Εκτός κι αν κάτι στραβώσει και μία από τις δύο ομάδες χάσει την πρώτη θέση στον όμιλό της...

Σε μια τέτοια περίπτωση, θα βρει μονοπάτι για τον τελικό κάποια ομάδα που ίσως δεν περιλαμβάνεται στις τρεις επικρατέστερες. Αντίθετα, θα υποστούν τις συνέπειες της καραμπόλας ομάδες που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να διακριθούν περισσότερο.
Θα έλεγε κανείς ότι αυτό ακριβώς το απρόοπτο περίμενε και η ελληνική ομάδα, με την ελπίδα ότι θα είναι εκείνη που θα επωφεληθεί. Διότι με φυσιολογικά αποτελέσματα ή θα πάει σχετικά εύκολα μέχρι τον ημιτελικό (πρώτη στον όμιλο), στον οποίο θα βρει τους Αμερικανούς, ή σε προημιτελικό, ημιτελικό θα διασταυρωθεί με Αργεντινούς και Ισπανούς, με τη σειρά να καθορίζεται από την κατάταξή της (2η ή 3η) στον όμιλο.

Οπως φαίνεται, λοιπόν, το πιθανότερο είναι ότι για να φτάσει σε μια υψηλή διάκριση η Εθνική μας, θα πρέπει να «σκοτώσει» κάποιο ή κάποια από τα θηρία της διοργάνωσης. Μπορεί; Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που δεν εξαρτάται μόνο από την ίδια, αλλά και από την κατάσταση στην οποία θα παρουσιαστούν οι απέναντι.

Διότι, εντάξει, την περσινή Ισπανία τη φέρνουμε βόλτα. Ομως με τη φετινή, που είναι ενισχυμένη με τον Γκασόλ, ποιος μας εγγυάται ότι θα τα καταφέρουμε; Και αν πάμε ακόμα παραπέρα, βέβαια έχουμε να θυμηθούμε ότι το 2004 φτάσαμε πολύ κοντά σε μια νίκη επί της μετέπειτα Ολυμπιονίκου Αργεντινής, αλλά, όπως όλοι ξέρουμε, τα αποτελέσματα στο μπάσκετ διαμορφώνονται με βάση τα δεδομένα της στιγμής και όχι με βάση καλές εικόνες από το παρελθόν.

Ας ασχοληθούμε με το σήμερα, λοιπόν, το οποίο λέει ότι:
•Η Αργεντινή είναι υπερπλήρης, ετοιμοπόλεμη, δοκιμασμένη από τον θρίαμβο του 2004 και το αργυρό μετάλλιο του 2002 και προβάλλει ως η πιο σταθερή αξία της διοργάνωσης.
•Οι ΗΠΑ έχουν καλό προπονητή, γενικά καλούς παίκτες και μερικούς σούπερ σταρ, αλλά πρέπει να αποδείξουν ότι ξεπέρασαν τις αμαρτίες του παρελθόντος. Το κακό για την ομάδα τους είναι ότι, ενώ δεν είναι βέβαιο ότι η ίδια απέβαλε την καταστροφική υπεροψία της, από την άλλη πια κανείς σοβαρός αντίπαλος δεν τη φοβάται! Τουλάχιστον στον βαθμό που την φοβόταν κάποτε...
•Η Ισπανία έχει επιθετικό ταλέντο, έχει ποιότητα, έχει παίκτες με προσωπικότητα, αλλά για να φτάσει στα μετάλλια –ή ακόμα περισσότερο στον τελικό– θα πρέπει να αποδειχθεί αποτελεσματική και στην άμυνα, κάτι που δεν έχουμε δει ακόμα.
•Η Λιθουανία, με Σονγκάιλα και Μασιγιάουσκας θα είναι καλύτερη από πέρυσι, αλλά χωρίς τον «μάγο» Γιασικεβίτσιους πολύ δύσκολα θα φτάσει ψηλά. Υπολογίζεται, πάντως, ως η πιο δύσκολη αντίπαλος στον όμιλό μας.
•Η Βραζιλία (επίσης στον όμιλό μας) έχει ταλέντο, ταχύτητα, αθλητικά κορμιά, περιφερειακό σουτ, παίζει θεαματικό μπάσκετ, αλλά από τη στιγμή που κατά μέσο όρο τρώει πάνω από 80 πόντους σε κάθε παιχνίδι δεν μπορεί να πάει μακριά...
Ποιες απομένουν; Η Γαλλία, που δεν είναι καλύτερη από πέρυσι, η Γερμανία, που έχει τον Νοβίτζκι και μετά το χάος και... Α, μάλιστα, είναι και η Σλοβενία. Μια ομάδα με πολύ κακή παράδοση, αλλά λαμπρή στελέχωση, αγωνιστική διάθεση και ικανή για εκπλήξεις.
Και η Ελλάδα; Είναι δίχως άλλο η ομάδα με την καλύτερη άμυνα και ακόμη υψηλότατο πνεύμα συνεργασίας, αγωνιστικό φρόνημα, ενθουσιασμό και πίστη. Ισως είναι πιο ομάδα απ' όλες τις συμμετέχουσες στο Παγκόσμιο, αλλά έχει και ελαττώματα. Για παράδειγμα, χάνει πολλές βολές, υστερεί στο εξωτερικό σουτ, δεν είναι καλή στο επιθετικό ριμπάουντ.

Ταυτόχρονα, έχει πληρότητα σε όλες τις θέσεις, μεγάλο βάθος πάγκου, αλλά κατά γενική ομολογία η μεγάλη δύναμή της βρίσκεται στους τέσσερις «μαγικούς» γκαρντ: Παπαλουκάς (πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης στην Ευρώπη), Σπανούλης (το καλοκαίρι του 2005 στο Μαρούσι, το φθινόπωρο του 2006 στους Χιούστον Ροκετς!), Ζήσης (ο πιο περιζήτητος Ευρωπαίος παίκτης αυτό το καλοκαίρι) και Διαμαντίδης (κορυφαίος Ευρωπαίος αμυντικός, τρομερός ριμπάουντερ, παίζει... σέντερ μπακ ή ακόμα και τερματοφύλακας!).