Έχει και η ευγνωμοσύνη τα όριά της (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Αν το χθεσινό ματς εναντίον της Αγγλίας βοηθήσει τον Οτο Ρεχάγκελ να βγάλει κάποια συμπεράσματα για το μέλλον, χαλάλι η «τεσσάρα». Εάν το μόνο συμπέρασμα που θα βγάλει είναι «την επόμενη φορά τα παιδιά που δεν τράβηξαν θα έχουν φορμαριστεί», το σενάριο του πρώτου ημιχρόνου θα επαναληφθεί. Μία ομάδα που έχει δοξάσει το ελληνικό ποδόσφαιρο να προσπαθεί αλλά να μην μπορεί και οι παίκτες που μπαίνουν στο δεύτερο ημίχρονο να έχουν μόνη φιλοδοξία το γκολ της τιμής.

Το πρώτο που πρέπει να καταλάβει ο Ρεχάγκελ είναι ότι όλες οι σχέσεις έχουν ένα τέλος. Πόσω μάλλον η σχέση προπονητή - παίκτη, που από τη φύση της είναι βιολογικά περιορισμένη. Η σχέση Ρεχάγκελ - Ζαγοράκη θα περάσει στην ιστορία ως αυτή που βοήθησε να πάρουμε το Euro. Οι δυο τους μπορούν να βρίσκονται στις επετείους, να συνεργάζονται στον πάγκο, να κάνουν οτιδήποτε, αλλά η συνέχιση της παραμονής του «Ζαγόρ» στον αγωνιστικό χώρο το μόνο που κάνει είναι να φθείρει την εικόνα του αρχηγού της Εθνικής και την αξιοπιστία του προπονητή στις επιλογές του. Επειδή στο τέλος των προκριματικών του Μουντιάλ ο Ζαγοράκης είχε πει ότι αυτός θα επιλέξει τη στιγμή που θα αποσυρθεί, μήπως ήρθε η ώρα να πάρει τη δύσκολη απόφαση; Πάντως, αν νομίζει ότι η συνέχιση των εμφανίσεών του με την Εθνική προσθέτει στην ιστορία του, ας ρωτήσει κάποιον τον οποίο εμπιστεύεται. Αν του απαντήσει «ναι», να ξέρει ότι μίλησε με κάποιον που τον αγαπάει, αλλά η αγάπη δεν βοηθάει στην ψύχραιμη κριτική.

Το δεύτερο που πρέπει να πάρει απόφαση ο Ρεχάγκελ είναι ότι δύο παίκτες που κάνουν πισωπεταλιά δεν μπορούν να παίζουν στο κέντρο της άμυνας. Ο Δέλλας και ο Αντζας έχουν βγει από το ίδιο ακριβώς καλούπι. Περιμένουν τον στόπερ να βγει στον αντίπαλο, καλύπτοντας τον χώρο. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που είδαμε στο πρώτο ημίχρονο. Δύο λίμπερο που οπισθοχωρούν στη μικρή περιοχή, περιμένοντας ο ένας τον άλλον να πέσει στην μπάλα. Το ποιος θα παίζει από τους δύο είναι θέμα φόρμας, αλλά ότι τη θέση του δεύτερου κεντρικού αμυντικού πρέπει να την καλύπτει ο Κυργιάκος ή πιθανότατα ο Ανατολάκης το δείχνει η εικόνα της άμυνας του δεύτερου ημιχρόνου.

Η τρίτη φορσε απόφαση του Ρεχάγκελ θα πρέπει να είναι ότι –λιγότερο από τον Ζαγοράκη, αλλά εμφανώς– ο Τάκης Φύσσας έχει περάσει την εποχή της ποδοσφαιρικής ακμής του. Σε ματς στα οποία η Ελλάδα μένει πίσω ο Φύσσας πιθανότατα είναι επαρκής, αλλά στα ματς στα οποία ο πλάγιος χρειάζεται να καλύψει ολόκληρη την πλευρά είναι ανθρωπίνως αδύνατον να ανταποκριθεί. Επίσης, από το χθεσινό ματς επαληθεύεται ένα γενικό ποδοσφαιρικό αξίωμα. Η άμυνα ξεκινάει από το κέντρο. Όσοι είδαν το ματς παρατήρησαν ότι στο δεύτερο ημίχρονο η Ελλάδα δεν έφαγε γκολ, όχι τόσο επειδή η άμυνά της βελτιώθηκε, αλλά επειδή τα χαφ δεν άφηναν τους Άγγλους να κατεβάσουν την μπάλα. Για να αμύνονται τα χαφ χρειάζεται αντοχή και να μην επαναλαμβανόμαστε. Τιμημένο το Euro, αλλά έφτασε η στιγμή να ειπωθούν κάποια πικρά «αντίο» στην Εθνική...

Το ανησυχητικοτερο στοιχείο της χθεσινής ημέρας ήταν η εμφάνιση των Ελπίδων στο ματς με το Εϊρε. Αν η ομάδα που έφαγε δύο γκολ από το Εϊρε με κατεβασμένα χέρια είναι αυτή από την οποία περιμένουμε τους παίκτες της νέας Εθνικής, σε δεύτερη σκέψη ο Ζαγοράκης και ο Φύσσας ας το ξανασκεφτούν. Για μία ακόμα δεκαετία κρίνονται απαραίτητοι.