Λίγη λογική, κύριε Ρεχάγκελ (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Το να βλέπεις τον Κράουτς και κάποιον Ντεφόε, που όταν έκανε κοντρόλ σταυροκοπιόταν το γήπεδο, να διαλύουν σ' ένα ημίχρονο την πρωταθλήτρια Ευρώπης δημιουργεί αναγούλα. Βάλτε το χέρι στην καρδιά και πείτε μου σε ποια σοβαρή εθνική ομάδα του κόσμου θα έπαιζαν βασικοί τέτοιοι παίκτες. Θα άφηναν οι Βραζιλιάνοι, οι Αργεντινοί, οι Ιταλοί, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί έστω, έξω κάποιον δικό τους επιθετικό για να έχουν αυτούς στην εθνική τους ομάδα; Κι όμως, δύο ποδοσφαιριστές της σειράς, χρήσιμοι πιθανότατα στους συλλόγους που αγωνίζονται, με κάποιο σχέδιο για να τους αξιοποιούν σαν ρολίστες, διέσυραν την εθνική μας και τους χρωστάμε κι ένα «ευχαριστώ» που σταμάτησαν στο δεύτερο ημίχρονο.

Το πρόβλημα δεν ήταν τόσο οι προβλέψιμοι Αγγλοι, αλλά η εμφάνιση της Εθνικής μας που τους έδωσε τη δυνατότητα να κάνουν πάρτι. Θα πει δηλαδή κάποιος –και λογικά- ας δούμε και ποιους είχαν οι Κράουτς και Ντεφόε αντιπάλους. Πολύ σωστά. Μόνο που την τελευταία φορά που η Εθνική μας έπαιξε στο νησί στο κέντρο της άμυνας έπαιξαν ο Βόκολος, ο Νταμπίζας και ο Κωνσταντινίδης (κι όχι ο Καναβάρο, ο Αγιάλα και ο Μπεκενμπάουερ) και μολονότι οι Αγγλοι είχαν μια ομάδα δύο φορές πιο προικισμένη από τη χθεσινή (που ήταν ίδια με αυτή που απέτυχε παταγωδώς στη Γερμανία), χρειάστηκε να βάλει ο Μπέκαμ το γκολ της ζωής του στο 93' για να μη χάσουν. Εκπληξη θα πείτε. Πολύ σωστά. Μόνο που ανάμεσα στην απόλυτη έκπληξη του 2002 και στον διασυρμό της Τετάρτης μεσολαβεί ένας ολόκληρος ωκεανός διαφορετικών αποτελεσμάτων και κυρίως διαφορετικής απόδοσης. Δεν μπορεί να απαιτεί κανένας σ' ένα φιλικό επικές εμφανίσεις όπως ήταν εκείνη, αλλά δεν μπορεί και να συγχωρεί συντριβές όπως αυτή της Τετάρτης. Μπορεί απλώς να προσδοκά αυτό που από αυτή την ομάδα μοιάζει να έχει χαθεί: Την ισορροπία μιας κάποιας κανονικότητας.

Τάισον

Δεν με χάλασε ούτε η ήττα ούτε η εμφάνιση -έχω δει και χειρότερα. Με τρελαίνει όμως η απόλυτη έλλειψη διαχειριστικής ικανότητας: αυτή η αρρώστια οδηγεί τη συγκεκριμένη ομάδα σε μια ασυγχώρητη φθορά. Κατ' αρχάς, τι διάβολο το θέλαμε αυτό το φιλικό με τους Αγγλους τον Δεκαπενταύγουστο; Θα μας λυπόταν η Παναγία ή σοβαρά πιστεύουμε ότι τέτοιο καιρό έχει όρεξη για θαύματα; Οι Αγγλοι έρχονταν από ένα στραπάτσο στο Μουντιάλ. Η ομάδα τους υπάρχει για να πείθει τον κόσμο της ότι είναι σπουδαία. Το κάνει γκαζώνοντας στα φιλικά (παραμονή του Μουντιάλ διέλυσε την Τζαμάικα) και φορτώνοντας με γκολ τους ανύπαρκτους που συναντάει στα προκριματικά. Πάνω σε αυτό το τρικ ζει και αναπνέει και κερδίζει τον τίτλο του φαβορί, που σε ελάχιστες διοργανώσεις που έχει πάρει μέρος δικαιολόγησε. Οι Αγγλοι αυτή την εποχή είναι ξεκούραστοι, φρέσκοι, ορεξάτοι και ήθελαν μια ομάδα ανέτοιμη για να δικαιολογήσουν το (αιώνιο) όραμα μιας νέας αρχής: εμείς γιατί τσιμπήσαμε το τυρί; Τι διάολο θέλαμε να αποδείξουμε παίζοντας τελείως ανέτοιμοι με αυτούς Αύγουστο μήνα; Τηρουμένων των αναλογιών, είναι σαν να πας πιωμένος στον Μάικ Τάισον ύστερα από ήττα σε τελικό των βαρέων βαρών και να του πεις «πάμε έξω να πλακωθούμε». Λογικό είναι να σε σπάσει στο ξύλο.

Χαστούκι

Η εικόνα της αρχικής ενδεκάδας στερείται λογικής. Ας πούμε ότι ο Ρεχάγκελ παρουσίασε μια ακατανόητη ομάδα (πρέπει να είναι η πρώτη στη μεταπολεμική ιστορία του ποδοσφαίρου χωρίς ένα στόπερ (!) στην αρχική ενδεκάδα) για να φάει η ομάδα ένα χαστούκι όπως κάποτε στην Ολλανδία. Γιατί να το κάνει όμως; Μήπως δεν είναι χορτασμένη από χαστούκια αυτή η ομάδα; Τι νομίζει ο Γερμανός; Οτι επειδή κάναμε την καρδιά μας πέτρα και δεν είπαμε τίποτα, ξεχάστηκαν ο αποκλεισμός στο Μουντιάλ και οι εμφανίσεις ντροπής στο Confederation Cup; Ή μήπως ξέχασε κανένας τα ματς–κωμωδίες με το Καζακστάν, τη Γεωργία στην Αθήνα, την Αυστραλία, που έπρεπε να μας βάλει πέντε γκολ, κι άλλα τέτοια ωραία;

Ηθική

Δεν βλέπω να υπάρχει λογική κι ανησυχώ. Οι τιμές των διαρκείας εισιτηρίων των αγώνων της Εθνικής ακρίβυναν, μολονότι η ομάδα αυτή προέρχεται από μια σειρά από τριζάτες αποτυχίες. Η ηθική τού «να τους τα πάρουμε όσο ακόμα θυμούνται το Euro» είναι απολύτως συμβατή με το όραμα που έχουν οι μαριονέτες της Ομοσπονδίας για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Ρεχάγκελ όμως ήταν άλλη ιστορία ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε. Από αυτόν απαιτούμε προσοχή, από τους άλλους δεν μπορεί να περιμένεις τίποτα. Κανένα από τα ματς που θα δώσει αυτή η ομάδα στα προκριματικά του Euro δεν μοιάζει με αυτό που έδωσε η Ελλάδα στο «Ολντ Τράφορντ». Οι αντίπαλοί μας είναι κατά βάση μικροί, μέτριοι, παίζουν με αντεπιθέσεις μέσα στο γήπεδό τους, κλείνονται, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τους Αγγλους. Τι συμπεράσματα θα μπορούσαν να βγουν δηλαδή ώστε να είναι χρήσιμος ο διασυρμός; Οτι ο Ζαγοράκης δεν μπορεί να παίξει μόνος του μπροστά από τα στόπερ; Ποτέ δεν το έκανε! Θα το κάνει τώρα στα 35 του;

Υλικό

Από την ομάδα δεν λείπουν παίκτες με προσωπικότητα και φιλοδοξίες. Εντάξει, δεν υπάρχουν Νικολαΐδης και Τσιάρτας και αυτό φαίνεται. Ομως υπάρχει ο Σαμαράς, ο Λαγός, ο αδικημένος Αμανατίδης, ο Σαλπιγγίδης, έρχεται ο Καστίγιο, περιμένουν ευκαιρίες ο Δάρλας, ο Ταβλαρίδης, ίσως ο Σκοπελίτης. Και υπάρχουν πάντα ως βάση οι ώριμοι πλέον Κατσουράνης, Παπαδόπουλος και Σεϊταρίδης, ο Μπασινάς, ο Καραγκούνης, ο Κυργιάκος: δεν μου φαίνεται ότι οι προηγούμενοι ήταν πάρα πολύ καλύτεροι. Είχαν όμως μια τεχνική καθοδήγηση με λογική. Αυτή ακριβώς που τώρα λείπει.

Κριτική

Είχα εξηγήσει επαρκώς ότι ο Ρεχάγκελ μετά το τέλος των προκριματικών του Μουντιάλ έπρεπε να αντικατασταθεί από έναν προπονητή που θα 'φερνε ενθουσιασμό και νέες ιδέες. Από τη στιγμή που έμεινε, δεν έχω τη διάθεση να του κάνω πόλεμο –τον αγαπάω πολύ και θα το κάνω για πάντα. Θα του κάνω όμως κριτική ξεχνώντας τι πέτυχε. Κύριε Οτο, κατ' αρχήν λίγη λογική: δεν έβλαψε ποτέ κανέναν…

Φθορά

Χρειαζόταν κάποιος άνδρας για να δώσει λύση στο θέμα του Σαλπιγγίδη κι αποδείχτηκε ότι τέτοιος στην ιστορία ήταν μόνο ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ. Με μια λιτή ανακοίνωση ο Σαλπιγγίδης είπε όλα όσα αυτοί που ενδιαφέρονταν για να τον αποκτήσουν δεν τολμούσαν να πουν: ότι δηλαδή η παραχώρησή του είναι μια αναγκαία θυσία για να βγάλει η ομάδα της Θεσσαλονίκης τη χρονιά και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να μη γίνει. Ο Σαλπιγγίδης διάλεξε τη στιγμή, έχοντας δώσει αρκετό χρόνο σε όλους: όταν είδε ότι οι μεν έπαιζαν κρυφτούλι πίσω από μάνατζερ και παρατρεχάμενους και οι δε (δηλαδή ο Γούμενος) δίσταζαν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους, πήρε την πρωτοβουλία να μιλήσει ο ίδιος. Η μεταγραφή του κινδύνευε να μη γίνει εξαιτίας της μουγκαμάρας και του τρόμου να πάρει κάποιος την ευθύνη.

Ο Σαλπιγγίδης φεύγει κι ο ΠΑΟΚ παίρνει μια αναπνοή –μόνο που δυστυχώς πρόκειται για τεχνητή αναπνοή. Ωραία, θα πληρωθούν όλοι τα οφειλόμενα –και λοιπόν; Του χρόνου τι θα γίνει; Θα βρεθεί ένας άλλος Σαλπιγγίδης και θα πουληθεί; Και πόσοι Σαλπιγγίδηδες πρέπει να θυσιαστούν για να δει ο ΠΑΟΚ προκοπή; Πέντε; Δέκα; Πενήντα; Ο ΠΑΟΚ βγάζει Σαλπιγγίδηδες, μόνο που κανείς ποτέ δεν προσδιόρισε πόσους πρέπει να πουλήσει για τη σωτηρία του. Αντιθέτως, η υποψία που υπάρχει είναι ότι όποιος μπλέκει με τον ΠΑΟΚ, το κάνει επειδή πάντα θα βρίσκει κάποιον Σαλπιγγίδη να πουλήσει.

Θα πει κάποιος τι να τον έκανε τον Σαλπιγγίδη ο ΠΑΟΚ έτσι και τον κρατούσε: το πιθανότερο είναι ότι θα τον έχανε την επόμενη φορά που οι διοικούντες θα τον άφηναν απλήρωτο και θα τον έχανε χωρίς να πάρει χρήματα, αφού ο παίκτης θα έμενε ελεύθερος από προσφυγή. Ετσι διδάσκουν οι ιστορίες του Οκκά, του Καφέ, του Γεωργιάδη κι έτσι είναι. Μόνο που τα χρήματα που πήρε από τον Σαλπιγγίδη ο ΠΑΟΚ (και που μόνο λίγα δεν είναι) δεν θα επενδυθούν, δεν θα αλλάξουν την ιστορία του συλλόγου, δεν θα βοηθήσουν παρά μόνο προσωρινά. Και είναι ακριβώς αυτή η αμφιβολία που γεννά η προσωρινότητα αυτό που σκοτώνει τον ΠΑΟΚ.

Αν ο ΠΑΟΚ ήταν μια υγιής εταιρεία, η πώληση του παίκτη θα ήταν ένα αληθινά μεγάλο κόλπο: ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε πραγματικά με χρήματα και ανταλλάγματα να φτιάξει μια ομάδα καλύτερη. Τώρα όμως ο Σαλιπγγίδης φεύγει, ενώ όλα στη Σαλονίκη εξακολουθούν να παραμένουν ίδια και μίζερα. Απλώς βρήκε το κουράγιο να εγκαταλείψει το πλοίο που βουλιάζει ο λιγότερο υπεύθυνος –και τι έγινε; Ο κόσμος του ΠΑΟΚ θα ζητήσει εξηγήσεις –το κακό είναι ότι αυτές δεν πείθουν κανέναν, γιατί η δικαιολογία της αναγκαστικής παραχώρησης του παίκτη καταρρέει μπροστά στη βεβαιότητα ότι στη φθορά του ΠΑΟΚ δεν φαίνεται να υπάρχει ένα τέλος.