Αναζητώντας το πρώτο μετάλλιο (Sportday / Τόλης Κοτζιάς)

Το ξεκίνημα της επίσημης αγαπημένης στα γήπεδα της Ισπανίας το 1986 ήταν εντυπωσιακό. Παρ' ότι επρόκειτο για το πρώτο Μουντομπάσκετ της ιστορίας μας, η Εθνική μας ομάδα μπήκε δυναμικά και στην πρεμιέρα ο άμοιρος Παναμάς των Γκάλβες, Πινίγιο, Εσκαλόνε και Μπάτλερ ένιωσε για τα καλά τι σήμαινε ο Νίκος Γκάλης και η παρέα του.

Ενα χρόνο πριν το ελληνικό μπάσκετ εκτοξευθεί στα ουράνια (Αθήνα 1987), το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έκανε μεν δυναμική αρχή στο πρώτο του Μουντομπάσκετ, αλλά η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Η 10η θέση για μια ομάδα που, εκτός των άλλων, είχε στις τάξεις της τον Αργύρη Πεδουλάκη και τον Δημήτρη Δημακόπουλο (μάλλον δεν θυμούνται και πολλοί ότι αμφότεροι υπήρξαν μέλη της δωδεκάδας, εξ ου και η ιδιαίτερη μνεία), δεν άφησε σχεδόν κανέναν ικανοποιημένο.
Με το πέρασμα των χρόνων η κατάσταση έφτιαχνε. Στο Μουντομπάσκετ του 1990, στα γήπεδα της Αργεντινής, χωρίς τον Γκάλη, με τον Γιαννάκη να παίζει και για τους δύο και τον Νάσο Γαλακτερό να κάνει τα παιχνίδια της ζωής του, η Εθνική μας ανέβηκε κατά 4 θέσεις (6η), χάνοντας στο παιχνίδι για την 5η θέση από τη Βραζιλία του τεράστιου σκόρερ Οσκάρ Σμιντ, των αδερφών Ντε Σόουζα (Μαουρί και Μαρσέλ) και των δυνατών ψηλών για την εποχή Ισραελ Αντράντε και Βιάνα Πιπόκα. Τα χαμόγελα έγιναν περισσότερα το 1994. Στο «κύκνειο άσμα» του Παναγιώτη Γιαννάκη ως παίκτη στην Εθνική, οι διεθνείς μας ανταποκρίθηκαν περισσότερο του αναμενομένου στις προσδοκίες και έκαναν τους πολλούς ομογενείς που βρέθηκαν στα γήπεδα του Καναδά να πανηγυρίσουν έξαλλα την 4η θέση.

Το 1998 η διοργάνωση έγινε στη χώρα μας, αυτή τη φορά με τον «δράκο» στη θέση του τεχνικού ηγέτη. Οι πιο πολλοί περίμεναν μετάλλιο. Πίστευαν ότι ήρθε η ώρα να ανέβουμε στο βάθρο, τη στιγμή μάλιστα που παίζαμε στο «σπίτι» μας. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν προέκυψε, η απογοήτευση για τη -νέα- 4η θέση ήταν μεγάλη και εκτός των άλλων το τελικό αποτέλεσμα οδήγησε τον Παναγιώτη Γιαννάκη στην πόρτα της εξόδου.

Στην επόμενη διοργάνωση, που έγινε στην Ινδιανάπολη, δεν πήγαμε ποτέ και ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι η Εθνική μας «πάτωσε» στο Ευρωμπάσκετ του 2001, τερματίζοντας στην τελευταία θέση, άρα δεν μπόρεσε να πάρει το σχετικό εισιτήριο πρόκρισης.

Πιο πλήρης ομάδα από ποτέ

Και τώρα, οκτώ χρόνια μετά την τελευταία μας συμμετοχή, ψάχνουμε το όνειρο. Οπου όνειρο, δεν μιλάμε για τίποτε άλλο παρά για την κατάκτηση μιας εκ των πρώτων τριών θέσεων. Κατ' αρχάς, στον πάγκο είναι και πάλι ο Παναγιώτης Γιαννάκης, η ζωντανή ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Σαφώς πιο βελτιωμένος τεχνικά από εκείνες τις εποχές και, βεβαίως, μη έχοντας πλέον την καχυποψία των πολλών (δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι πολλοί τον «κατηγόρησαν», όπως και την Ομοσπονδία, για το γεγονός ότι πρωτοδούλεψε στην Εθνική δίχως προϋπηρεσία σε άλλη ομάδα), ο 47χρονος προπονητής είναι έτοιμος να μας οδηγήσει σε μία ακόμα επιτυχία.

Αλλά και το ρόστερ της ομάδας κάθε άλλο παρά πάει πίσω. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναφέρουν ότι πρόκειται για την πιο δυνατή ομάδα που έχει εμφανίσει ποτέ η χώρα μας. «Πέρυσι πήραμε το ευρωπαϊκό δίχως τον Σχορτσιανίτη και με τον Σπανούλη να έχει διακοσμητικό ρόλο. Σκεφτείτε τι έχει να γίνει φέτος, που θα έχουμε τον "Σόφο" και τον Σπανούλη σαφώς πιο αναβαπτισμένο», αναφέρεται χαρακτηριστικά και είναι μια άποψη πέρα για πέρα λογική.

Συν τοις άλλοις, τεχνική ηγεσία και παίκτες έχουν πάει στην Ιαπωνία με μια σούπερ ψυχολογία, απόρροια της μεγάλης δυναμικής του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, αλλά και του γεγονότος του ότι είμαστε, όπως και να το κάνουμε, ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΕΥΡΩΠΗΣ.

«Να μείνουμε σε όλους αξέχαστοι», ευχήθηκε ο Παναγιώτης Γιαννάκης και σίγουρα στα συν μας, πέρα των προαναφερθέντων στοιχείων, είναι και οι μεγάλες απουσίες που έχουν άλλες ομάδες. Να χτυπήσουμε ξύλο, η Εθνική μας κατεβαίνει σώα και αβλαβής στη μεγάλη γιορτή του μπάσκετ. Οχι, όμως, και οι βασικοί αντίπαλοί μας.

Αντάμωση με ΗΠΑ

Εχουμε και λέμε: α) η Λιθουανία παρατάσσεται χωρίς τον «ταχυδακτυλουργό» Γιασικεβίτσιους και τον πολύτιμο Σισκάουσκας του Παναθηναϊκού β) η Βραζιλία χωρίς τον εξαιρετικό σέντερ των Νάγκετς, Νενέ Χιλάριο, και τον δυναμικό πάουερ-φόργουορντ των Τορόντο Ράπτορς, Ράφαελ Αραούζο γ) η Τουρκία χωρίς τους NBAers Χινταγιέτ Τούρκογλου, Μεχμέτ Οκούρ και τον πάντα υπολογίσιμο Μιρσάντ Τουρκτσάν και δ) η Αυστραλία θα παίξει χωρίς τέσσερις ψηλούς κλάσης, όπως είναι οι Ντέιβιντ Αντερσεν (ΤΣΣΚΑ Μόσχας), Λιουκ Σέντσερ (Σικάγο Μπουλς), Ματ Νίλσεν (Λιέτουβος Ρίτας, πρώην ΠΑΟΚ) και Κρις Ανστεϊ (πρώην Σικάγο Μπουλς). Αυτά όσον αφορά τον όμιλό μας. Θέλετε κι άλλα;

Η Γαλλία έχασε χθες τη... μισή της ομάδα, ήτοι τον Τόνι Πάρκερ, ο οποίος τραυματίστηκε και δεν θα συμμετάσχει στο Μουντομπάσκετ. Εντάξει, δεν βάζουμε στη σχετική λίστα και τη Σερβία, αφού ήταν συνειδητή επιλογή η δημιουργία ομάδας χωρίς τα μεγάλα αστέρια του ΝΒΑ.

Οπως και να 'χει, η συγκυρία ευνοεί απ' όλες τις πλευρές την Εθνική μας, στην προσπάθειά της να ανέβει στο βάθρο. Να ευχόμαστε, όμως, να μην ανταμώσουμε νωρίτερα του αναμενομένου με τις ΗΠΑ, επειδή σε μια τέτοια περίπτωση και τη στιγμή που μετά τους «16» τα ματς είναι νοκ άουτ, οι ελπίδες μας θα περιοριστούν αισθητά. Και το θέμα είναι ότι μοιάζει αρκετά πιθανό να βρούμε μπροστά μας τη σοβαρή φέτος Αμερική του Μάικ Κριζέφσκι.