Ωρα Ιαπωνίας, ώρα Ελλάδας! (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

«Δεν είναι τιμή μόνο για εμάς η κοινή μας παρουσία εδώ στην Ιαπωνία, αλλά και για εσάς. Συνοδεύετε την Εθνική ομάδα, ενώ θα μπορούσατε να έλθετε ως απλοί επισκέπτες». Αγγιξε μια ευαίσθητη χορδή ο Θοδωρής Παπαλουκάς με αυτά τα λόγια χθες, εδώ στη Χαμαμάτσου. Στα 20 χρόνια που ακολουθώ την Εθνική ομάδα σε όλες σχεδόν τις μεγάλες διοργανώσεις, οι πιο δυσάρεστες εμπειρίες ήσαν αυτές του 1999 και του 2001, όταν η Ελλάδα αποκλείστηκε από την πρώτη, κιόλας φάση των αντίστοιχων Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων.

Πήγαμε στη Λεμάν και στο Παρίσι μελαγχολικοί για να δούμε τον Νοβίτσκι, τον Κούκοτς, τον Ντίβατς, τον Μενεγκίν, πολλούς καλούς αλλά διόλου Ελληνες. Τα ίδια και στην Κωνσταντινούπολη: Πέτζα, Ντιρκ, Πάρκερ, Κιριλένκο, Τούρκογλου, αλλά πουθενά Αλβέρτης ή Σιγάλας ή Παπανικολάου. Αισθανόμουν σαν τουρίστας. Σαν απρόσκλητος και ενδεχομένως ανεπιθύμητος επισκέπτης στο πάρτι κάποιου αγνώστου.

Παρομοίως και στα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Ολα μου φάνηκαν ωραία και ελκυστικά, εκτός από το φετινό, της Πράγας, που διεξήχθη δίχως ελληνική ομάδα (είχα χάσει αυτά της διετίας 1991-92). Εκεί, βέβαια, υπάρχει και ο εξισορροπητικός παράγων «Ελληνας χούλιγκαν». Στην Ιαπωνία, την Εθνική ομάδα ακολουθούν αληθινοί φίλαθλοι. Οχι «άρρωστοι» ούτε βέβαια βαμμένοι κάφροι.

Στη Χαμαμάτσου, δεν συνοδεύουμε απλώς μια βερσιόν της Εθνικής ομάδας. Συνοδεύουμε την πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια. Στη βαλίτσα μου ο παρείσακτος εισβολέας θα βρει μπλουζάκι που γράφει «Eurobasket 2005-Belgrade», ένα δεύτερο αγορασμένο από την Πλάκα (κυριολεκτικά της πλάκας) με στάμπα τους παίκτες μας και την επικεφαλίδα «Ευχαριστούμε, μας κάνατε υπερήφανους», ένα τρίτο που δείχνει ότι είμαι επίτιμο μέλος των «Πελαργών», αλλά και ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα που έλαβα ποτέ στην ταπεινή καριέρα μου: μια μπλε φανέλα του Παναγιώτη Γιαννάκη από τα χρόνια του ως αρχηγού της Εθνικής ομάδας.Θα τα φορέσω στο γήπεδο, όπως φορούσαν κάποτε τα δικά τους t-shirts (έτοιμοι να μας τα τρίψουν στα μούτρα) οι ξεπεσμένοι αυτοκράτορες Σέρβοι. Η «ταπετσαρία» στον υπολογιστή μου εικονίζει πανηγυρική φωτογραφία από την απονομή του Βελιγραδίου, όπως η αντίστοιχη στο κομπιούτερ του γραφείου δείχνει το τρίποντο του Διαμαντίδη.

«Η ομάδα σας είναι από τα φαβορί», μας χαιρετίζουν με κοινή επωδό γνωστοί και λιγότερο γνωστοί. Για πρώτη φορά στην ιστορία, η ώρα Ιαπωνίας δείχνει να ταυτίζεται με την ώρα Ελλάδας! Κι ας μας χωρίζουν εφτά θάλασσες και πέντε ωκεανοί. Αλλοι βασανίζονται από το τζετ λαγκ, αλλά εγώ προσαρμόστηκα αμέσως και δεν βλέπω την ώρα να ξεκινήσει το Μουντομπάσκετ. Πρόπερσι, στην Ιντιανάπολις, η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε από έναν διαιτητή (ο οποίος τα θαλάσσωσε στον τελικό) και 1-2 δημοσιογράφους.

Φέτος, επιστρέψαμε. Μαζί με τους «Πελαργούς» θα μαζευτούμε περισσότεροι από 150 Ελληνες εδώ στην τόσο μακρινή Χαμαμάτσου, και στο Τόκιο ο αριθμός υπολογίζεται να διπλασιαστεί. Και το καλύτερο ξέρετε ποιο είναι; Οτι εμείς οι πιστοί της Εθνικής ομάδας θα μείνουμε δίπλα της και όταν (ο μη γένοιτο) έλθουν τα δύσκολα. Ακόμα κι αν νιώσουμε ανεπιθύμητοι θαμώνες ενός πάρτι όπου δεν μας προσκάλεσε κανείς, θα επιμείνουμε μέχρι να ξαναδούμε την «επίσημη αγαπημένη» στο πλευρό μας. Ετσι είναι οι μεγάλοι έρωτες.