1η από τις... 90 αγωνιστικές και οι 402 του Περιστερίου (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ηταν μόνον η πρώτη αγωνιστική. Η πρώτη, αν και η τελική κρίση για το εγχείρημα δεν θα βγει, για να 'ναι και ασφαλής και αξιόπιστη και α(κατα)μάχητη, πριν από την... 90ή. Δηλαδή, τον Μάιο του 2009, όταν ολοκληρωθεί η «δοκιμαστική τριετία». Και δεν θα είμαστε εμείς εκείνοι που θα το αξιολογήσουμε. 'Η, τουλάχιστον, όχι εκείνοι που θα έχει και τόση σημασία το πώς θα το αξιολογήσουμε. Τι βαθμό θα βάλουμε. Θα το αξιολογήσει, με τα δικά της κριτήρια, η ελεύθερη αγορά. Θα φανεί από το πόσα λεφτά θα (της φανεί, τότε, ελκυστικό το προϊόν-πρωτάθλημα ώστε να) ρίξει. Πόσα θα έχουν τη διάθεση να επενδύσουν τα κανάλια. Πόσα θα εισρεύσουν από χορηγικά προγράμματα. Θα το αξιολογήσει επίσης, πριν από την αγορά, το κοινό. Θα φανεί από το πόσοι «στην πορεία» θα πειστούν να αλλάξουν την κυριακάτικη οικογενειακή συνήθεια.

Αντί «Αλού Φαν Παρκ» και «Μολ» και «Βίλατζ», γήπεδο. Αυτά, για να μη χάνουμε, με τα μικρά και με τα επιμέρους, τον μπούσουλα. Γιατί το να φταίει η Σούπερ Λίγκα, από τον καύσωνα έως τον πετροπόλεμο και τα δακρυγόνα στα πέριξ του Αλκαζάρ και από το αν το χορτάρι κουρεύτηκε σωστά ή γιατί ο διαιτητής έδωσε το πέναλτι ή δεν έδωσε το οφσάιντ, ως τάση του πρώτου καιρού ήταν το αναμενόμενο. Ως λογική, το παράλογο.

Τον Μάιο του 2009 τριψήφιος αριθμός εισιτηρίων σε στάδιο Α' Εθνικής δεν θα νοείται (γενικώς, αλλά πολύ περισσότερο σε πρεμιέρα). Μάλλον, εάν τέτοιο φαινόμενο υπάρχει, αυτομάτως θα σημαίνει πως το εγχείρημα απέτυχε. Ηταν ό,τι κτύπησε, στο δικό μου μάτι, περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο στο εγχώριο τοπίο το Σαββατοκύριακο. Μέγας ηττημένος, ο Ατρόμητος. Οχι για το αποτέλεσμα ούτε για την εικόνα του, κατά του ΟΦΗ. Αλλά για την εικόνα στην κερκίδα. Για τα 402 εισιτήρια. Δεν παρακολουθώ, ομολογώ, τα εσωτερικά του κλαμπ. Ξέρω, όμως, τα βασικά. Οτι ο Σπανός, ως Χαλκηδόνα, δεν είχε ρεύμα κόσμου. Οτι γι' αυτό τη συγχώνευσε με (και έσωσε από τον αφανισμό) τον Ατρόμητο. Οτι το Περιστέρι, ύστερα από χρόνια και χρόνια απαξίωσης, ξεσηκώθηκε. Οτι πέρυσι, στο εισόδιο της περιόδου, έκοψε 7.000 εισιτήρια. Ναι, με την ΑΕΚ. Αλλά και με τον ΟΦΗ, 3η αγωνιστική, 3.000. Οτι έκλεισε τη σεζόν με μέσο όρο κοντά στα 2.500. Βγήκε Ευρώπη. Εν όψει της παρθενικής συμμετοχής, βγήκε «πρωταθλητής μεταγραφών» στον μικρομεσαίο χώρο. Ρώτησα και έμαθα ότι δεν μαλώνουν, για την περίπτωση που δεν το εγνώριζα, διοίκηση με οργανωμένους. Μου είπαν, επιπλέον, ότι... ως και η «SportDay» μοίρασε το καλοκαίρι κάμποσα διαρκείας του Ατρομήτου. Αποτέλεσμα... 402.

Η Σούπερ Λίγκα θα είναι -για πολύ καιρό μπροστά μας- το πεδίο της μάχης του καινούργιου με το παλαιό. Το οποίο καινούργιο έχει την ιδιαιτερότητα (όμως, ελλείψει παρθενογενέσεων στο οικοσύστημα δεν γίνεται παρά) να είναι σαρξ εκ της σαρκός του παλαιού. Οχι μεταφορικά μονάχα: παλαιοί κακοί εταίροι στον καινούργιο ρόλο των καλών συνεταίρων. Ενίοτε ισχύει και κατά κυριολεξία: Ο Πέτρος, σαρξ εκ της σαρκός του Σωκράτη. Ο Τζίγκερ, σαρξ εκ της σαρκός του Βαρδή. Ο Σπανός πατέρας και ο Σπανός υιός. Ο μακαρίτης Κανελλάκης, οι νεότεροι Κανελλάκηδες. Εχω γράψει στο παρελθόν, σε ανύποπτη συγκυρία, ότι (από ένα βιολογικό σημείο κι έπειτα) προτιμώ τους χειρότερους γιους από τους καλύτερους πατεράδες. Εδώ, πέρα από κρίσεις για τους καλύτερους και τους χειρότερους, το βέβαιο είναι ότι, στην κοινωνία της μπάλας, οι γιοι παρέλαβαν από τους πατεράδες (έναν σάκκο γεμάτο) προπατορικά αμαρτήματα. Σχεδόν αξεπέραστα. Αγκυλώσεις. Δικαιούνται, συνεπώς, την ευκαιρία. Τουλάχιστον την καλή πίστη. Οτι το εννοούν. Τι θα καταφέρουν ας το (τους) αφήσουμε να φανεί στον χρόνο.

Έως τότε και ο Πανόπουλος δεν θα κόψει μονομιάς το χούι με τις ανακοινώσεις και ο βιωματικός Σάββας (Θεοδωρίδης) δεν πρόκειται να αλλάξει τώρα στα (περασμένα) τρίτα -ήντα και οι κάφροι δεν θα πάψουν αύριο το πρωί να ασελγούν με το στόμα σε μανάδες και λοιπά ιερά και όσια. Το ζητούμενο είναι όλο αυτό σιγά σιγά να βρίσκει όλο και λιγότερο ζωτικό χώρο. Ωστε, εντέλει, να περιθωριοποιηθεί εντελώς. Να υπάρχει, διότι να εξαλειφθεί είναι πρακτικά αδύνατον. Αλλά να υπάρχει σαν γραφικότητα. Να το ακούς μεν, αλλά να το ακούς σαν τον (επαναλαμβανόμενο) θόρυβο του τραμ που περνάει κάτω από το σπίτι. Να μην έχει τον αντίκτυπο που θα διαμορφώσει τόνο και θα σε αναγκάσει, όπως θα συμβεί όταν το τραμ εκτροχιαστεί ή τρακάρει, να δώσεις σημασία.

Έως τότε, επίσης, εάν κάτι σε τούτο το ξεκίνημα μού κινεί την προσοχή, είναι η διάθεση να μη διορθώνονται λάθη (ή «λάθη») με καινούργια λάθη. Οτι οι μεταγραφές έληξαν στις 17 και όχι στις 31 Αυγούστου - αυτό ήταν καραμπινάτη πατάτα από την αρχή έως το τέλος. Οτι... στις 16 το βράδυ δεν έδωσαν, άρον άρον κατά τα ελληνικά ειωθότα, παράταση έως τις 31, αυτό (ως «θέμα αρχής») με ικανοποιεί. Οτι Αιγάλεω - Παναθηναϊκός την Κυριακή θα ήταν καλύτερα να παίξουν εννιάμισι αντί επτά, ναι, θα ήταν καλύτερα. Οτι δεν το άλλαξαν... μεταξύ Παρασκευής και Σαββάτου, όπως και το ότι δεν ενέδωσαν στην γκρίνια από τον Ολυμπιακό που έπαιξε Σάββατο με τους διεθνείς «κουρασμένους», αυτό (κατά την ίδια έννοια του «θέματος αρχής») με ικανοποιεί. Δείχνει κάτι. Ενθαρρυντικό, για τη μενταλιτέ.

Κάτι δείχνουν και τα οργανωτικά μίτιγκ που έγιναν το πρωί, τη μέρα του ματς, και στα οκτώ γήπεδα (α λα Ευρώπη), με τη συμμετοχή και των 16 ομάδων. Κάτι δείχνει η επίσημη ανακοίνωση της βαθμολογίας των διαιτητών του Σαββατοκύριακου, Δευτέρα πρωί. Και άλλα μικρά ή λιγότερο μικρά.
Εάν, πάλι, είναι μόνον το ενθουσιώδες του ξεκινήματος και στη ροή λοξοδρομήσουν προς τα... ειωθότα, εδώ είμαστε.