Ο μπροστινός που τόσο έλειπε (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Θυμάμαι όσα διάβαζα την επομένη του φιλικού του Παναθηναϊκού με τα δεύτερα της Αντερλεχτ. Μολονότι είχα δεχτεί βροχή από e-mail και είχα διαβάσει στον ελληνικό Τύπο πολλά και διάφορα που σήκωναν ενστάσεις, εντούτοις δεν έγραψα σχεδόν τίποτα. Το ότι το ρόστερ του ΠΑΟ ήταν ασχημάτιστο έβγαζε μάτια. Τι κριτική να κάνεις σ' έναν κόουτς στον οποίο λείπουν δύο τουλάχιστον απαραίτητα εργαλεία ενδεκάδας; Ποιους είχε, δηλαδή, ο Μπάκε που θα μπορούσαν να λύσουν τα προβλήματά του και δεν τους χρησιμοποίησε στα φιλικά του καλοκαιριού; Ενώ τώρα
έχει, κατ' αρχάς, τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη.

Ο Χανς Μπάκε το ήξερε, πρώτος απ' όλους ο ίδιος, ότι ο ΠΑΟ είναι αδύνατο να παίξει 4-3-3 με μεσαίους τον Μπόβιο, τον Μπίσκαν και τον Τζιόλη, που είναι περίπου ίδιοι παίκτες, δηλαδή μαχητές, αλλά αργοί και ελάχιστα δημιουργικοί. Εβλεπε επίσης ότι είναι πολύ δύσκολο ο ΠΑΟ να παίξει 4-4-2 χωρίς ένα φορ περιοχής, που να μπορεί να αξιοποιήσει τη δουλειά που θα κάνουν οι ακραίοι κυρίως. Η δουλειά του Ρομέρο, του «Παπ», του Εκι στα φιλικά πήγαινε σχεδόν στράφι. Για ποιον να παίξουν όλοι αυτοί; Για τον Γκέκα; Καλός είναι ο Γκέκας, αλλά όχι στράικερ: στην καλύτερη ένας καλός οπορτουνίστας που μαζεύει σπόντες –ακόμα και στην Καλλιθέα κάποιον είχε δίπλα του. Κάθε σύγκριση με τον «Σάλπι» γίνεται εκ του πονηρού κι όποιος την κάνει μετρώντας τα γκολ που οι δύο πέτυχαν πέρυσι κινδυνεύει να εκτεθεί. Γιατί ενώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Σαλπιγγίδης θα σκοράρει στον ΠΑΟ περισσότερο από τον Γκέκα, είναι αμφίβολο αν ο Γκέκας θα έβαζε στον ΠΑΟΚ τα μισά από τα γκολ που πέτυχε ο Σαλπιγγίδης. Ο Γκέκας σκοράρει μόνο όταν τον ξεχνάει η αντίπαλη άμυνα. Τον πρώην φορ του ΠΑΟΚ δεν υπάρχει άμυνα του ελληνικού πρωταθλήματος που να μην τον έχει αισθανθεί. Οχι τυχαία ο «Σάλπι» έχει σκοράρει με τη φανέλα του ΠΑΟΚ εναντίον όλων των υπόλοιπων μεγάλων, ενώ ο Γκέκας, ως φορ του ΠΑΟ, στα ντέρμπι σκόραρε σπάνια.

Σκόρερ

Ο Παναθηναϊκός πήρε την τελευταία μέρα των μεταγραφών τον ποδοσφαιριστή που του χρειαζόταν πιο πολύ, δηλαδή έναν σκόρερ. Αν ήμουν στη θέση του Τζίγκερ ή του Λιβαθηνού, θα ξεκινούσα τη χρονιά αγοράζοντας δύο επιθετικούς τουλάχιστον. Αυτό επέβαλε μια σοβαρή ανάλυση της προηγούμενης χρονιάς.

Υπεροχή

Γιατί απέτυχε παταγωδώς ο περσινός Παναθηναϊκός; Γιατί ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι μπέρδεψε τις προτεραιότητές του; Στην πρώτη του χρονιά στην Ελλάδα ο Ιταλός έχασε το πρωτάθλημα επειδή η ομάδα του έμεινε στο 0-0 στα ματς με τον Ηρακλή, τον Αρη και την ΑΕΚ μέσα στη Λεωφόρο. Το καλοκαίρι, αντί να ζητήσει δύο επιθετικούς που να βάζουν γκολ, ευλόγησε τη φυγή του Κωνσταντίνου και άρχισε τα πειράματα. Πίστεψε ότι θα αναστηθεί ο Ολισαντέμπε και κατέληξε να αλλάζει σχήματα και τριάδες κρούσης πιο εύκολα και από τα κασκόλ του. Ο Παπαδόπουλος, ο Τόργκελε, ο Μάντζιος, ο Γκέκας, ο Χαραλαμπίδης, ο Βόουτερ στριφογύριζαν ψάχνοντας ματαίως τον συμπαίκτη που θα βάλει την μπάλα στα δίχτυα. Στα πέντε πρώτα ματς του περσινού πρωταθλήματος ο ΠΑΟ σκόραρε (όταν σκόραρε) μόνο από στημένες φάσεις. Κι έχασε το πρωτάθλημα όταν στον αγώνα με την ΑΕΚ δεν υπήρχε κάποιος να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα, μετουσιώνοντας σε γκολ την υπεροχή.

Φώναζε

Ο Μπάκε, «κολλώντας» με το 4-3-3 σε όλη την προετοιμασία, βοήθησε πολύ τον ΠΑΟ διότι δεν μασκάρεψε το πρόβλημα. Θα μπορούσε κάτι να αλλάξει, να φέρει μέσα στην περιοχή π.χ. τον Παπαδόπουλο ή να χρησιμοποιήσει κάποιο παραγωγικό χαφ (τον Λεοντίου π.χ. ή τον Θεοδωρίδη) στα ακίνδυνα φιλικά ματς. Προτίμησε να κάνει ορατή την επιθετική αδυναμία της ομάδας παρά να καταφύγει σε ημίμετρα και σχέδια επί χάρτου: ο ΠΑΟ χάρη στον προπονητή του, που δεν τον φτιασίδωσε, φώναζε ότι έχει ανάγκη έναν σκόρερ. Και τον βρήκε. Το κακό στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι για τον προπονητή χάθηκε ένα ολόκληρο καλοκαίρι χωρίς να έχει τη δυνατότητα να φτιάξει μια ομάδα. Ο Μπόβιο ήρθε στο τέλος, ο Βίκτορ άργησε, κι αυτός μολονότι ήταν ελεύθερος από τον Μάιο, και η ανάγκη να υπάρχει στο ρόστερ ένας αναπληρωματικός του Εκι έγινε κατανοητή μόνο όταν ο Αργεντινός χτύπησε: ο Ιβανσιτς προέκυψε στο παραπέντε. Αυτή την καθυστέρηση ο ΠΑΟ κινδυνεύει να την πληρώσει, όμως, όταν ο Σαλπιγγίδης παίζει, όπως στο ματς με το Αιγάλεω, δεν υπάρχει πρόβλημα: τίποτα δεν μασκαρεύει τις αγωνιστικές αδυναμίες περισσότερο από το εύκολο γκολ. Ρωτήστε τον Σόλιντ να σας πει ποια θα ήταν η μοίρα του χωρίς τον Ριβάλντο.

Ευθύνη

Γνωρίζω τα αγωνιστικά χαρίσματα του Σαλπιγγίδη από το 2001, όταν ο προπονητής του στην Καβάλα, ο φίλος μου Γιώργος Μπένος, τον πήρε από την πλάγια γραμμή, όπου βασανιζόταν ως δεξί χαφ, και τον έβαλε μέσα στην περιοχή: αυτό ήταν -στα είκοσί του έγινε πρώτος σκόρερ στη σκληρή Γ’ Εθνική και η διαδρομή του γέμισε ευθύνες και γκολ. Χρεώθηκε την ανάγκη να αντικαταστήσει τον Οκκά, χρεώθηκε το βάρος της επίθεσης του ΠΑΟΚ πριν κλείσει τα 22, χρεώνεται τώρα την προσδοκία του Παναθηναϊκού να βρει μετά τον Κριστόφ Βαζέχα έναν αξιόπιστο σκόρερ: σε όλη αυτή τη διαδρομή πάντοτε χρειάστηκε να αποδείξει ότι δεν είναι από αυτούς που φοβούνται το χρέωμα. Ο Σαλπιγγίδης δεν κρύβεται, μπαίνει μπροστά, είναι μαγκάκι. Μην μπλέκετε το ήθος με τη μαγκιά: μπορείς να τα έχεις και τα δύο. Εμμέσως πλην σαφώς, στην πρώτη του κιόλας παρουσία έδειξε ότι αυτός θα είναι ο μπροστινός του ΠΑΟ: καιρός ήταν να βρεθεί κάποιος να πάρει πάνω του την ευθύνη του σκοραρίσματος χωρίς να ζητάει χρόνους προσαρμογής, επιθέσεις στα μέτρα του, ιδανικούς συμπαίκτες κ.λπ.

Χρόνος

Ο Μπάκε δεν του έμπλεξε το εγκώμιο μόνο για τα τρία γκολ στο ματς με το Αιγάλεω. Τον ευχαρίστησε επειδή κατάλαβε ότι η παρουσία του θα του δώσει τον χρόνο για να φτιάξει ό,τι ελλείψει υλικού δεν κατάφερε το καλοκαίρι, δηλαδή μια καλο-οργανωμένη ομάδα.