Πολλά βάζεις (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το να πούμε ότι ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης είναι «ακριβός» είναι σχετικό. Εξαρτάται από το πορτοφόλι του αγοραστή. Το να γράψουμε ότι ο Παναθηναϊκός πιάστηκε κορόιδο δίνοντας τόσα λεφτά είναι επίσης σχετικό. Εάν το μπάτζετ είναι ορισμένο, όπως -για παράδειγμα- στην περίπτωση της ΑΕΚ, η τιμή του «Σάλπι» ήταν ιδιαίτερα τσουχτερή. Εάν όμως δεν υπάρχει άλλο μπάτζετ εκτός από το πορτοφόλι του ιδιοκτήτη της ομάδας, στην περίπτωση του Βαρδινογιάννη η τιμή δεν ενδιαφέρει. Εάν η αγορά του Σαλπιγγίδη γινόταν για να κλείσει κενό και στον Παναθηναϊκό είχαν τη δυνατότητα να κλείσουν μόνο ένα, η επιλογή θα ήταν κουτή. Η διοίκηση όμως του Παναθηναϊκού έδειξε τα ανακλαστικά της με την αγορά του Ιβανσιτς μετά τον τραυματισμό του Γκονζάλες. Συμπέρασμα; Ο Σαλπιγγίδης αγοράστηκε επειδή η διοίκηση του Παναθηναϊκού έκρινε ότι ήταν πολύ καλός παίκτης για να μην μπει στην πολυτέλεια να τον αγοράσει.

Στον Ολυμπιακό θα είχαν δικαίωμα να πουν ότι δεν ενδιαφέρονται για τον Σαλπιγγίδη. Θα είχαν το δικαίωμα, αν δεν είχαν βγάλει επίσημη ανακοίνωση ότι ενδιαφέρονται για τον παίκτη στην περίπτωση που ο ΠΑΟΚ τον πουλάει. Ο ΠΑΟΚ προφανώς τον πούλαγε και τον πούλησε. Θα είχαν επίσης το δικαίωμα να λένε ότι θα τον αγόραζαν, εάν η τιμή του δεν είχε πάει σε δυσθεώρητα ύψη. Ναι, εφόσον δεν αγόραζαν τον Σαλπιγγίδη, αλλά τα λεφτά που διέθεταν για την αγορά του δίνονταν για άλλον επιθετικό. Θα είχαν επίσης το δικαίωμα να πουν ότι η ομάδα δεν χρειάζεται επιθετικό. Τότε όμως γιατί βγήκε η ανακοίνωση για το ενδιαφέρον για τον Σαλπιγγίδη; Διότι -και είναι η μόνη λογική εξήγηση- στον Ολυμπιακό θεωρούσαν τον Σαλπιγγίδη εξαιρετική περίπτωση, αλλά ήθελαν να τον αγοράσουν σε μία κάθε άλλο παρά εξαιρετική τιμή.

Το θέμα δεν είναι αν ο Παναθηναϊκός εξασφαλίζει με τον Σαλπιγγίδη το πρωτάθλημα. Δεν το εξασφαλίζει και τα κενά στο κέντρο και την άμυνά του φάνηκαν στο ματς με το Αιγάλεω. Το θέμα είναι πόσο είναι διατεθειμένη η μία και η άλλη διοίκηση να χώσουν λεφτά για να αγοράζουν παίκτες που θα ανεβάσουν την ποιότητα της ομάδας. Ο Παναθηναϊκός, που φέτος μετέχει στο ΟΥΕΦΑ και που δεν πούλησε κάποιον παίκτη του, έδωσε το επιπλέον για την πολυτέλεια. Ο Ολυμπιακός, που παίζει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, που φέτος παίρνει τέσσερα εκατομμύρια περισσότερα από τους χορηγούς, που πούλησε τον Τουρέ για άλλα τόσα, δεν έδωσε. Ο ένας «έβαλε», ο άλλος «την έβγαλε οικονομικά». Μερικές φορές ο δεύτερος κερδίζει. Τις περισσότερες όμως ισχύει το «πολλά βάζεις, πολλά παίρνεις».

«Η δύναμη στον άνθρωπο είναι το πορτοφόλι, στον κόσμο τον σημερινό αυτό το ξέρουν όλοι. Το πορτοφόλι, ρε παιδιά, έχει περίσσια χάρη και σε μια δύσκολη στιγμή, σε βγάζει παλικάρι».

Μάρκος Βαμβακάρης, πολύ πριν «σκάσει» η μεταγραφή του Σαλπιγγίδη.
Το να ξεκινήσεις με λάθος άτομο το Σαββατοκύριακό σου μπορεί και να διορθώνεται. Πλακώνεσαι στην μπαρότσαρκα και είσαι τυχερός είτε βρίσκεις άλλη παρέα είτε λιποθυμάς από το αλκοόλ και ησυχάζεις. Τι γίνεται όμως αν βρεθείς στον Μαραθώνα, έχεις το κόλλημα να διαβάζεις μόνο στα αγγλικά και το βιβλίο που έχεις πάρει μαζί είναι μοναδική μπουρούχα; Τίποτα δεν γίνεται. Φοράς τα γυαλιά σου, το διαβάζεις και βλαστημάς την ιδέα σου να αγοράσεις το «Long shadows: Truth and lies in history» της Erna Paris επειδή σου άρεσε ο τίτλος και το βρήκες φτηνό στο Judd Books στο Blumsbury.
Εχετε δει το t-shirt που γράφει «When I am good, I am really good, but when I am bad, I am even better»; Πρέπει να είναι το σλόγκαν των σιωνιστών αριστερών συγγραφέων όταν αποφασίσουν να ξεσαλώσουν. Παίρνουν τα κολλήματά τους και τα κάνουν ιστορική αλήθεια. Τώρα αν είναι σιωνίστριες, αριστερές και φεμινίστριες, διαβάζεις εκατό σελίδες και γίνεσαι ναζί. Το συγκεκριμένο βιβλίο ό,τι θέμα και να έπιανε, το Ολοκαύτωμα, τη Σφαγή του Νανκίνγκ από τους Ιάπωνες, την Αμερικανική Δουλεία, είχες την εντύπωση ότι η συγγραφέας έκανε την ιστορική έρευνα εκπομπή telemarketing. Ποιος έχει γράψει ότι οι Γερμανοί σκότωσαν έξι εκατομμύρια Εβραίους; Ο κύριος; Μάλιστα, εάν δεν υπάρχει άλλη προσφορά, το γράψαμε. Ποιος κύριος έγραψε ότι οι μεγαλοκτηματίες του Αμερικανικού Νότου πηδούσαν συστηματικά τις σκλάβες για να ανανεώνουν το εμπόρευμα; Ο άλλος κύριος; Το γράψαμε κι αυτό. Υπάρχει κάποιος Ιάπωνας που να έχει επιτεθεί στο wa, την έννοια της αρμονίας που οι Ιάπωνες πιστεύουν ότι πρέπει να υπάρχει στην ομαδική προσπάθεια; Υπάρχει. Γράφτηκε και αυτό.

Βιδώθηκα το ίδιο όσο θα βιδωνόμουν αν διάβαζα οποιοδήποτε άλλο προπαγανδιστικό φυλλάδιο μασκαρεμένο σε ιστορικό βιβλίο. Και βιδώθηκα διπλά επειδή το «Long shadows» είχε και μια άλλη ιδιοτυπία, που συχνά εμφανίζεται σε βιβλία γραμμένα από γυναίκες: να θέλουν να περιγράψουν κάτι το κοσμοϊστορικό και να το φέρνουν στα δικά τους μέτρα. «Το μνημείο της Χιροσίμα είναι αφιερωμένο στη μνήμη των 250.000 νεκρών, γεγονός που δημιουργεί μια θλίψη στον επισκέπτη του, ιδιαίτερα αν είναι γυναίκα και αδιάθετη, όπως εκείνη την ημέρα ήμουν εγώ». Οπου το γυναικείο αυτό ιδίωμα στη γραφή συγχωρείται όταν το βιβλίο είναι νουβέλα, αλλά σε ιστορικό βιβλίο σε πιάνει το σοβινιστικό. Τέλος πάντων, έφαγα στη μάπα την κυρία Paris, υποσχέθηκα πάντα να προσέχω να παίρνω μαζί μου δύο τουλάχιστον βιβλία, εκ των οποίων στο ένα να εμπιστεύομαι τον συγγραφέα, και τελικά η αισθητική απόλαυση ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα. Από τον Αρη του Γκιγιέρμο Ογιος.

Αν υπάρχει κάτι που εντυπωσίαζε στον Αρη, αυτό ήταν η διάθεση του Ογιος να ρισκάρει παίζοντας ανοιχτό ποδόσφαιρο. Υστερα από δύο σεζόν, μία με τον Χατζάρα και μία με τον allenatore Nicolo, που για να βγει ο Αρης στην επίθεση χρειαζόταν τρία γκολ διαφορά και τον άνεμο ούριο, η εικόνα μιας ομάδας που έβγαινε στην επίθεση σε ματς εκτός έδρας και με την ισοπαλία να είναι επιτυχία ήταν η καλύτερη, ύστερα από τη διαιτησία, έκπληξη στην έναρξη του φετινού πρωταθλήματος. Ο Αρης είχε τον Χαβίτο και τον Ρέγιες, δύο παίκτες να ξέρουν πολύ καλή μπάλα, είχε τέσσερις και πέντε παίκτες να ανοίγονται βεντάλια όταν έβγαινε στην επίθεση και προπονητή που κοουτσάριζε σαν άνθρωπος και όχι σαν φοβισμένο κουνέλι.

Αντίθετα, ο ΠΑΟΚ έπαιξε κάτι που έμοιαζε με ποδόσφαιρο. Οποιος έπαιρνε την μπάλα, είχε τους συμπαίκτες του πίσω και μπροστά μόνο αντιπάλους. Στον ΠΑΟΚ όμως υπάρχει η δικαιολογία ότι στην κρίση που βρίσκεται, ένας βαθμός είναι πολύτιμος για να κρατηθεί το ηθικό ψηλά. Στην Ξάνθη ποια ήταν η δικαιολογία για το τραγικό θέαμα του δευτέρου ημιχρόνου; Στο πρώτο ημίχρονο ας πούμε ότι έπαιζε αντεπιθέσεις. Στο δεύτερο τι έπαιζε; Πολυάμυνες; Να κινδυνεύσει η Ξάνθη να πέσει, δεν υπάρχει περίπτωση. Να «χτυπήσει» το πρωτάθλημα, ακόμα πιο απίθανο. Να παίξει τέτοια αντιμπάλα, ήταν αμαρτία...

Οι οδηγίες στους διαιτητές ήταν σαφείς. «Σφυρίζετε ό,τι βλέπετε. Εάν το λάθος είναι ανθρώπινο, ούτε που θα ασχοληθούμε. Εάν το λάθος δεν μοιάζει ανθρώπινο, σημαίνει ότι ο διαιτητής είναι κακός ή ακόμα χειρότερα. Θα διαγράφεται από τους πίνακες οριστικά. Διότι αν ο διαιτητής είναι άχρηστος ή επηρεάζεται, ύστερα από τιμωρία πάλι το ίδιο θα παραμένει». Το αποτέλεσμα ήταν οι ασυνήθιστου διαιτητικού ήθους εμφανίσεις της πρώτης αγωνιστικής. Οπου και πέναλτι δόθηκε εναντίον του Παναθηναϊκού, και με 10 παίκτες έμεινε ο Ολυμπιακός με το ματς ισόπαλο, και η ΑΕΚ θα μπορούσε να πάρει πέναλτι με τη λογική του «μεγάλου». Τώρα είναι στο χέρι των ομάδων να κρατήσουν το moratorium στις δηλώσεις. Στον Παναθηναϊκό ήταν εύκολο, αφού η ομάδα είχε κερδίσει με 4-1 και ο κόσμος ασχολήθηκε με τον Σαλπιγγίδη, οπότε η διοίκηση δεν είχε λόγο να ασχοληθεί με τον Τσαχειλίδη. Στην ΑΕΚ το ήθος της διοίκησης είναι δεδομένο και σπάνια ασχολούνται με τη διαιτησία. Στον Ολυμπιακό όμως και την Ξάνθη δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τα συνηθισμένα. Και ο Ματζουράκης μίλησε για το φάουλ από το οποίο μπήκε το γκολ του Ριβάλντο και ο Σάββας Θεοδωρίδης έκανε δηλώσεις σαν να υπήρχε διαιτητικό έγκλημα.

Η μουρμούρα πάντως είναι πολύ εύκολο να εξαφανιστεί, αν οι διοικήσεις το απαγορεύσουν στους προπονητές και παράγοντες επί ποινή απομάκρυνσης. Αυτό που είναι δύσκολο να εξαφανιστεί είναι η νοοτροπία των οπαδών. Στο Αιγάλεω και το Καραϊσκάκη έβρεξε μπουκάλι. Στη Λάρισα οι οπαδοί του Αρη πλακώθηκαν με τους Λαρισινούς και όλοι μαζί με την Αστυνομία. Στο θέμα των επεισοδίων στη Σούπερ Λίγκα λένε ότι είναι πρόθυμοι να περιμένουν. «Είχε 40 βαθμούς, έπαιρνε ο κόσμος μπουκάλια με νερό και ήταν εύκολο να τα πετάξουν», ήταν η εξήγηση για το Αιγάλεω και το Καραϊσκάκη. Οσο για το Αλκαζάρ, η θέση ήταν ότι έφταιγε και η Αστυνομία, που πολύ εύκολα πέταξε τα δακρυγόνα. Επίσης, για τα επεισόδια της Λάρισας στη Σούπερ Λίγκα ήταν ευχαριστημένοι, επειδή οι δύο διοικήσεις δεν έριξαν λάδι στη φωτιά. Αλλο όμως να ανέχεσαι κάτι που έγινε και άλλο να το θεωρείς νορμάλ. Διότι πολύ εύκολα τα μπουκάλια γίνονται πέτρες, οι πέτρες σιφόνια και πάει λέγοντας. Και με τους καινούργιους κανονισμούς, βάσει των οποίων οι τιμωρίες θα είναι μόνο χρηματικές, είναι πολύ εύκολο για μια διοίκηση να πει το «χαλάλι τα 20 χιλιάρικα, φτάνει που πήραμε το ματς στον τσαμπουκά».