Αν ο Κόκκαλης έκανε του κεφαλιού του (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Μετά το τέλος του φιλικού ματς του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ Σοσιεδάδ στα επίσημα του Καραϊσκάκη κυκλοφόρησε η εξής ατάκα: «Πέρυσι πήραμε το πρωτάθλημα από τα τέλη του Οκτώβρη, φέτος από τα φιλικά. Κάθε χρόνο και ευκολότερα». Η υπερβολή είχε τη λογική της. Ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ έμοιαζαν ομάδες ασχημάτιστες, με περισσότερα κενά στο ρόστερ τους από πέρυσι. Οι νεοαποκτηθέντες του Ολυμπιακού έμοιαζαν έτοιμοι να καλύψουν τα κενά στην άμυνα. Ο «Τζόλε», ο «Ρίμπο» κι ο Κωνσταντίνου είναι σταθερές αξίες. Ο κόσμος περίμενε τον Ζε Ρομπέρτο και τον Σαλπιγγίδη. Και ξάφνου, επειδή αυτοί δεν ήρθαν, με την Ξάνθη παραλίγο να δούμε το μπλακ άουτ του Ολυμπιακού μέσα στον καύσωνα.

Ο Ολυμπιακός κινδυνεύει να μπει στον λαβύρινθο της γκρίνιας το καλοκαίρι που, κατά τη γνώμη μου, έκανε τις καλύτερες μεταγραφές, εξαιτίας ενός επικοινωνιακού αυτογκόλ που είχα προβλέψει. Οι άνθρωποι του Ολυμπιακού, όπως συχνά δυστυχώς συμβαίνει, δεν εξήγησαν επαρκώς ότι ο πρόεδρος κάλυψε για πρώτη φορά ίσως τις ανάγκες του προπονητή, σχεδόν 100%. Οποιοι παίκτες δεν αποκτήθηκαν (ο Σίμουνιτς, ο Χουάν, ο Πόλγκα κ.ά.) δεν ήρθαν επειδή δεν το ήθελαν. Δυστυχώς ο Ολυμπιακός παραμένει μια ομάδα στην οποία ένας ξένος εύκολα λέει «όχι». Μεγαλύτερη σημασία στην προκειμένη περίπτωση έχει ότι όσοι ήρθαν κι όσοι έφυγαν αποτελούν επιλογές του Τροντ Σόλιντ.

«Σάλπι»

Λέγεται ότι ο Σόλιντ ήθελε τον Σαλπιγγίδη και τον Παπαδόπουλο. Δεν αμφιβάλλω. Μόνο που αυτή η απαίτηση δεν έχει λογική: με δεδομένο ότι υπάρχουν ο «Τζόλε», ο Κωνσταντίνου, ο Οκκάς, ο Μπόρχα, ο Καστίγιο, ο Παππάς και ο Μπαμπαγκίντα, ο Σόλιντ θα είχε εννέα επιθετικούς για τρεις θέσεις! Για να 'ρθουν αυτοί οι δύο έπρεπε κάποιοι που χτυπάνε ενδεκάδα να φύγουν: ήθελε κανείς να φύγει ο Καστίγιο για να 'ρθει ο Σαλπιγγίδης; Δεν το νομίζω.

Επιθετικός

Στην πραγματικότητα ο Σόλιντ ζήτησε εξαρχής έναν επιθετικό. Διάλεξε τον Μπόρχα. Αν στην πορεία τον τρόμαξε η επιλογή του κι άφησε να κυκλοφορούν μισόλογα για τον Σαλπιγγίδη, πρόβλημά του: ας ήταν προσεκτικότερος. Εχει αρκετό χρόνο μπροστά του για να αποδείξει ότι η επιλογή του Μπόρχα δεν ήταν λανθασμένη. Ας δουλέψει μαζί του κι ας τον βελτιώσει: αυτό πρέπει να τον απασχολεί. Με τον Ντάνι και τον Μπαμπαγκίντα δεν τα πολυκατάφερε, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο φορ από το Εκουαδόρ πρέπει να καεί από τα φιλικά. Γιατί αν ο Σαλπιγγίδης είχε πάει στον Ολυμπιακό, ο Μπόρχα ενδεκάδα δεν θα έβλεπε. Περίπου όπως ο Λέμενς –επίσης επιλογή του Σόλιντ.

Καπρίτσιο

Το δεύτερο ζήτημα που ψυχοπλάκωσε την εξέδρα είναι αυτό του Ζε Ρομπέρτο: εδώ ο Σόλιντ δεν φταίει. Ο Νορβηγός ποτέ δεν ζήτησε τον Βραζιλιάνο. Δεν είχε αντίρρηση να αποκτηθεί, όμως προφανώς δεν πίεσε διότι εκτιμάει (όχι άδικα) ότι πρόκειται για πολυτέλεια. Στο σχήμα του Σόλιντ (που δεν αλλάζει) ο Ζε Ρομπέρτο παίζει στη θέση του «Τζόλε» και του Ριβάλντο. Δεν παίζει στη θέση του Καφέ (επειδή είναι αριστεροπόδαρος) ούτε και του Στολτίδη (διότι δεν είναι κόφτης). Για τον κόουτς θα ήταν ένας ευχάριστος «πονοκέφαλος», αλλά «πονοκέφαλος». Το λάθος το έκανε προφανώς η διοίκηση, η οποία δεν εξήγησε ότι το ενδιαφέρον για τον Ζε Ρομπέρτο ήταν καπρίτσιο του προέδρου. Ο Βραζιλιάνος θα ανέβαζε στα ύψη τον ενθουσιασμό της εξέδρας: αυτό στον Ολυμπιακό είναι πολύ βασικό, δεν είναι όμως τεχνική προτεραιότητα. Αν ο Κόκκαλης έκανε του κεφαλιού του, πιθανότατα να είχαν έρθει ο Ζε Ρομπέρτο κι ο «Σάλπι» και να μην είχαν έρθει ο Ουαντού, ο Ζεβλάκοφ, ο Νε, ο Μπούτινα. Τι θέλει τελικά ο κόσμος; Να κάνει ο Κόκκαλης τα δικά του ή να ακολουθείται κάποιο τεχνικό σχέδιο;

Ο Νε

Γκρίνιες υπάρχουν κι επειδή δεν αποκτήθηκαν ένας αντικαταστάτης του Τουρέ κι ένας αναπληρωματικός του Στολτίδη. Ο Σόλιντ έφερε τον Νε, που έχει διαφορετικά στοιχεία από τον Τουρέ, αλλά που έτσι κι αλλιώς γι' αυτή τη θέση τον προόριζε. Ο Νε ούτε αντι–Ριβάλντο είναι ούτε αμυντικός χαφ. Κι εδώ ο κόουτς πρέπει να αποδείξει ότι είδε σωστά: θυμίζω ότι σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού ο Νορβηγός δεν ζήτησε χαφ, ενώ για τις θέσεις των στόπερ είχε πέντε υποδείξεις-λύσεις. Προφανώς θεωρεί ότι ο Ολυμπιακός στη μέση είναι πλήρης, διότι έχει και τον Ταραλίδη, τον Καφέ, τον Μάριτς, τον Πατσατζόγλου κ.ά. Αν ο Σόλιντ ήθελε ένα αναπληρωματικό του Στολτίδη, θα του τον είχαν πάρει. Εδώ του πήραν αναπληρωματικό του Νικοπολίδη, ενώ στο ρόστερ υπάρχουν δύο ακόμα τερματοφύλακες εμπειρίας, στον αναπληρωματικό του Στολτίδη θα τσιγκουνεύονταν;

Χατίρια

Η διοίκηση με τη σιωπή της έδωσε στην εξέδρα το δικαίωμα να γκρινιάζει. Στην ΠΑΕ μπορεί να βγάλουν ανακοινώσεις για το οτιδήποτε, εκτός από αυτά που αληθινά απασχολούν την ομάδα, γι' αυτό δεν εξηγήθηκε επαρκώς ότι οι προτεραιότητες του προπονητή καλύφθηκαν. Οταν επιλέγεται ως τακτική η σιωπή, κυκλοφορεί ανεμπόδιστα η εντύπωση ότι ο κακός Κόκκαλης δεν έκανε τα χατίρια του καλού Σόλιντ. Ενώ συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

Υλικό

Το θέμα της πληρότητας μιας ομάδας είναι συζητήσιμο. Στην Ευρώπη δεν υπάρχει σύλλογος που να βγήκε πρωταθλητής και να έκανε δέκα μεταγραφές παικτών ενδεκάδας, όπως περίπου απαιτήθηκε από τον Κόκκαλη να κάνει το φετινό καλοκαίρι. Η Μπάγερν Μονάχου δεν αντικατέστησε τον Μπάλακ. Η Μίλαν ακόμα ψάχνει «νέο» Σεβτσένκο και η Τσέλσι αριστερό μπακ. Καμία από αυτές τις ομάδες που ξοδεύουν δισεκατομμύρια δεν είναι πλήρης. Από τους προπονητές τους απλώς απαιτείται να αξιοποιήσουν το υλικό που έχουν. Αυτό πρέπει να απαιτεί κι ο κόσμος του Ολυμπιακού: μια ομάδα που στην πρεμιέρα είχε εκτός δεκαοκτάδας τον Σέζαρ, τον Γεωργάτο, τον Μπουλούτ, τον Ουαντού, τον Κωνσταντίνου και παρ' όλα αυτά εμφανίστηκε με 11 έμπειρους παίκτες, δεν μπορεί να έχει προβληματικό ρόστερ. Σωστή διαχείριση χρειάζεται και πολλή δουλειά.

Πλήρης

Η διοίκηση με τη σιωπή της κατάφερε να γκρινιάζει ο κόσμος για τον πιο πλήρη και πιο γεμάτο σε λύσεις Ολυμπιακό της δεκαετίας, ο οποίος με λίγη τύχη και λίγο καλύτερη δουλειά του άξιου προπονητή του μπορεί και την ευρωπαϊκή υπέρβαση.

Σαν νεούδια

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι η ΑΕΚ θα κάνει απόψε, με αντίπαλο τη σκωτσέζικη Χαρτς, ένα καλό παιχνίδι. Κυρίως επειδή ο προπονητής της, ο Λορένσο Σέρα Φερέρ, έχει γνώση της σημαντικότητας του αγώνα. Στο ξεκίνημα της σεζόν αυτό το στοιχείο είναι πολύ καθοριστικό για τις τύχες της ΑΕΚ. Εκεί που ο Φερέρ απαιτεί και τρίζει τα δόντια, η ΑΕΚ εμφανίζεται πολύ καλή. Στα ματς, αντίθετα, που υπάρχει από την πλευρά της τεχνικής ηγεσίας μεγαλύτερη χαλαρότητα, η εικόνα της ομάδας είναι λιγότερο καλή: αυτή είναι η διαφορά της εμφάνισης στο φιλικό ματς με την Μπενφίκα και στο αντίστοιχο με το Χαϊδάρι ή με τον Ιωνικό και φυσικά αυτό το στοιχείο είναι που διαφοροποίησε τη χαλαρή ΑΕΚ που είδαμε εναντίον του ΠΑΟΚ από την τετράγωνη και γεμάτη νεύρο ομάδα της ΑΕΚ που χαρήκαμε στη Σκωτία. Απόψε πιστεύω ότι θα (ξανα)δούμε μια καλή ΑΕΚ επειδή ο Φερέρ γνωρίζει τη σημαντικότητα του ματς.

Δεν μου κάνει εντύπωση τίποτε απ' όλα αυτά. Ακόμα και οι έμπειροι παίκτες της ΑΕΚ, δουλεύοντας με έναν παρεμβατικό καινούργιο προπονητή που θέλει να αλλάξει πολλά, αισθάνονται σαν νεούδια που μαθαίνουν ένα καινούργιο μάθημα: η προσοχή τους εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τους τρόπους του δασκάλου. Μέχρι να μάθουν το μάθημα νεράκι, κάθε φορά που αυτός δεν θα τους πιέζει, το χαλάρωμα θα φέρνει κακές εμφανίσεις και ίσως στραβά αποτελέσματα. Το καλό για την ΑΕΚ είναι ότι ο τεχνικός μαθαίνει γρήγορα και προχωράει χωρίς να κολλάει σε δημοσιογραφικές ή επικοινωνιακές ιδεοληψίες. Για παράδειγμα, η «ΑΕΚ των πιτσιρικάδων», που τάχα μου δεν πήραν τις ευκαιρίες που άξιζαν από τον Σάντος, τελείωσε γρήγορα: στην αποστολή της ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ ο μόνος μικρός που υπήρξε στη 19άδα ήταν ο Κυριακίδης κι αυτό γιατί ο Ζήκος κάνει αποθεραπεία. Οι υπόλοιποι είτε κατέληξαν δεξιά κι αριστερά ως δανεικοί, είτε θα στελεχώσουν τη Νέων και θα απασχολούν τον προπονητή μόνο αν αυτός ξεμείνει από λύσεις.
Ο Φερέρ πρέπει να φτιάξει μια ομάδα που να προκριθεί και να σταθεί καλά στο Τσάμπιονς Λιγκ και παράλληλα να διεκδικήσει το ελληνικό πρωτάθλημα, παίζοντας πιο ελκυστική μπάλα από πέρυσι. Ανάμεσα στο χτίσιμο και τη διδασκαλία προτιμάει το πρώτο. Γι' αυτό έχω εμπιστοσύνη στην ΑΕΚ: γιατί, όπως και επί Σάντος, έχει έναν προπονητή με ξεκάθαρες προτεραιότητες.