Εντάξει, κατάλαβα τι προσπαθεί να κάνει η Εθνική μας ομάδα. Προσπαθεί να φέρει καινούργιους φίλους στο μπάσκετ! Καθίστε για λίγο στην πολυθρόνα του ουδέτερου θεατή και σκεφτείτε πόσο θα απολάμβανε αυτός τους αγώνες με Λιθουανία, Αυστραλία και Βραζιλία. Οσο η ομάδα κερδίζει, της επιτρέπουμε να παίζει με τα νεύρα της. Εάν όμως βρεθεί αντίπαλος ικανός να την τιμωρήσει για την αστάθεια και τις παλινωδίες της, θα έχουμε δράματα.
Ας μη φέρνουμε την καταστροφή όμως. Ας μην αδικήσουμε την ομάδα. Ο χθεσινός αγώνας παραήταν παράξενος για να γίνει αντικείμενο σοβαρής κριτικής. Στα πρώτα 30 λεπτά η ομάδα έμοιαζε κατεβασμένη από άλλον πλανήτη και έπαιρνε διαφορές 15-20 πόντων...
Στο πρώτο ημίχρονο, όσο η Εθνική έκανε πασαρέλα στο παρκέ της «Χαμαμάτσου Αρίνα», είχα στραμμένη την προσοχή μου (όχι μόνο στο θρίλερ Λιβάνου-Γαλλίας, με το οποίο γέλασε κάθε πικραμένος, αλλά και) στο Σαπόρο, όπου οι Ιταλοί έδειξαν για πολλοστή φορά τον τρόπο για να βραχυκυκλωθεί η αμερικανική μηχανή. Δεν είχαν την ενέργεια και την ποιότητα για να το παλέψουν έως το τέλος, αλλά έδειξαν τα δόντια τους και ταυτόχρονα τα τρωτά της ομάδας του Σιζέφσκι. Το dvd του αγώνα θα αποτελέσει πυξίδα για πολλούς προπονητές στη συνέχεια.
Εάν οι Αμερικανοί έχαναν την πρωτιά του ομίλου τους, η Εθνική μας θα βρισκόταν σε παράξενη, εύθραυστη ισορροπία. Νίκη επί των Τούρκων θα άνοιγε διάπλατα τον δρόμο προς τον τελικό, αφού θα έβγαιναν από αυτόν όχι μόνο οι ΗΠΑ, αλλά και η Αργεντινή με την Ισπανία. Εάν όμως η πορεία ολοκληρωνόταν με ήττα από τους Τούρκους, θα ακολουθούσε Γολγοθάς: Σλοβενία, Αργεντινή, ΗΠΑ, ο ένας πίσω από τον άλλον σε νοκ άουτ αναμετρήσεις. Θα ξημέρωνε μια Πέμπτη γεμάτη αγωνία.
Τώρα τα κουκιά είναι μετρημένα. Πρωτιά σημαίνει αναμέτρηση με το Πουέρτο Ρίκο (εκτός απροόπτου), κατόπιν ένας βατός προημιτελικός και στη συνέχεια αγών υπέρ πάντων με τις ΗΠΑ. Αλλιώς, Σλοβενία κι από πίσω Αργεντινή. Καλό είναι να αποφευχθεί, αλλά δεν αποτελεί και καταδίκη. Αλλωστε, κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με δάφνες εδώ στην Ιαπωνία. Σε κάθε γωνιά καραδοκούν διάβολοι.