Το κατάλαβε (;) κάπως αργά (Sportday / Αντ. Καρπετόπουλος)

Στο διάστημα τής μέχρι τώρα παρουσίας του Οτο Ρεχάγκελ στην Εθνική, πολλές φορές μπήκε το θέμα της μη παραμονής του στην Ελλάδα –συνήθως με λανθασμένο τρόπο. Ο Ρεχάγκελ –μέχρι τώρα– δεν θα έφτιαχνε μια καλύτερη ομάδα έτσι και παρακολουθούσε τους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος. Οταν ξεκίνησε αυτή τη διαδρομή το 2002, ο Ρεχάγκελ βάσισε τις επιλογές του σε ένα πολύ συγκεκριμένο κριτήριο: έπαιρνε στην Εθνική παίκτες που αγωνίζονταν στο εξωτερικό (έστω κι αν κάποιους τους εντόπισε αργά) και παίκτες που αγωνίζονταν σε ελληνικές ομάδες που έδιναν αγώνες στην Ευρώπη. Το ελληνικό πρωτάθλημα με το χαμηλό επίπεδό του δεν τον ενδιέφερε σχεδόν καθόλου.

Πολυτέλεια

Σήμερα δυστυχώς ο Γερμανός δεν έχει αυτή την πολυτέλεια: το κριτήριό του δεν τον βοηθά. Οι παίκτες που αγωνίζονται στο εξωτερικό είναι περισσότεροι από αυτούς που αγωνίζονταν πριν από τέσσερα χρόνια, όμως ελάχιστοι από αυτούς έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις ομάδες τους. Δεν είναι μόνο το πόσο παίζεις –μετράει περισσότερο το πού παίζεις και το πώς παίζεις. Ο Δέλλας π.χ. έπαιζε πριν από τέσσερα χρόνια στην Περούτζια, σε μία ομάδα που όταν αγωνιζόταν στην ιταλική Serie A, πόνταρε στην άμυνά της για να σωθεί: ο Ελληνας αμυντικός, από τη στιγμή που ήταν σε αυτή βασικός, έκανε ένα πραγματικό βήμα μπροστά στην καριέρα του. Δεν ήταν «εργαλείο», γιατί συνέβαινε να παίζει στην άμυνα, αλλά αληθινός πρωταγωνιστής. Ο Καραγκούνης, από την άλλη, έφτασε κάποια στιγμή να αγωνιστεί στην Ιντερ. Ομως, ούτε ποτέ στηρίχθηκαν πάνω του ούτε τον χρησιμοποίησαν σε μια θέση με κάποια σταθερότητα: η παρουσία του στην ενδεκάδα ήταν σποραδική και οι ρόλοι που αναλάμβανε ήταν κάθε φορά διαφορετικοί. Το πόσα ματς παίζεις δεν είναι το μοναδικό κριτήριο. Ο Γιούρκας Σεϊταρίδης στη Μόσχα έπαιζε συνεχώς, αλλά έπαιζε στόπερ: για ένα παιδί που σε προσόντα είναι ένας από τους καλύτερους στη θέση του στην Ευρώπη, αυτού του είδους η χρησιμοποίηση αποτελούσε πρόβλημα. Γι' αυτό σηκώθηκε κι έφυγε παρά το τεράστιο συμβόλαιο που είχε.

Αδοξα

Το χειρότερο για τον Ρεχάγκελ είναι ότι οι ελληνικές ομάδες πάνε κατά διαόλου και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Από τον Παναθηναϊκό που έπαιζε στα ίσα την Μπαρτσελόνα ο Ρεχάγκελ έπαιρνε πέντε παίκτες –από τον Παναθηναϊκό που πέρυσι στο «Καμπ Νου» παραλίγο να χρειαστεί αριθμητήριο, πόσους παίκτες να πάρει; Ο Γερμανός αυτές τις λεπτομέρειες τις μετρούσε. Οταν ο Ολυμπιακός δεν κερδίζει εκτός έδρας ένα ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ, πώς να βασιστείς στους παίκτες του; Το να μεταμορφωθούν στην Εθνική είναι δύσκολο. Και πώς να στηρίξεις μια Εθνική ομάδα στους παίκτες της ΑΕΚ, όταν αυτοί σε δύο χρόνια είχαν στο Κύπελλο ΟΥΕΦA μία νίκη;

Δουλειά

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ελπίδα να ξαναδούμε μία αξιόμαχη Εθνική ομάδα –ίσα ίσα. Μόνο που ο προπονητής χρειάζεται να δουλέψει διαφορετικά. Χρειάζεται να παρακολουθεί το ελληνικό πρωτάθλημα, να επιλέγει ποδοσφαιριστές διακρίνοντας δυνατότητες, να δουλεύει μαζί τους και να τους προωθεί στην πρώτη ομάδα χωρίς να κοιτά σε ποια ομάδα αγωνίζονται. Ο τωρινός Τοροσίδης π.χ. είναι καλύτερος παίκτης από τον Βύντρα κι ας μην έχει την ευρωπαϊκή πείρα του άσου του ΠΑΟ. Αυτό δυστυχώς ο Γερμανός μοιάζει να μη θέλει να το καταλάβει: προτιμάει να ψάχνει «μπαλώματα» για τη δική του ομάδα παρά να φτιάξει μια άλλη.

Επίπεδο

Λένε πολλοί ότι το επίπεδο του πρωταθλήματός μας είναι χαμηλό και πως δεν υπάρχουν παίκτες ικανοί να στελεχώσουν την Εθνική ομάδα. Αν μιλάμε για τη δημιουργία μιας ομάδας που πρέπει να πάει να διεκδικήσει το Πανευρωπαϊκό του 2008, δεν διαφωνώ. Αν όμως μιλάμε για μια ομάδα που πρέπει να κερδίσει τη Μολδαβία –σόρι, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι: στο ελληνικό πρωτάθλημα υπάρχουν ένα σωρό παίκτες που μπορούν να βοηθήσουν έναν προπονητή να χτίσει μια καλή ομάδα. Ο Νικοπολίδης, ο Γεωργέας και ο Τοροσίδης, ο Ανατολάκης και ο Γκούμας, ο Στολτίδης, ο Καφές, ο Λαγός, ο Λυμπερόπουλος, ο Σαλπιγγίδης και ο Παπαδόπουλος αγωνίζονται στην Ελλάδα. Οπως και ο Δάρλας, ο Λάκης, ο Αντζας, ο Δέλλας, ο Πάντος, οι υπέροχοι μικροί του ΠΑΟΚ, ο Αβραάμ Παπαδόπουλος, ο Χαλκιάς, ο Σκοπελίτης, ο Κοτσόλης και ο Μάντζιος: όλοι αυτοί είναι καλοί παίκτες. Το ξέρω ότι κάποιους από αυτούς τους καλεί και τους εμπιστεύεται: το κακό είναι όμως ότι τους περισσότερους είτε δεν τους υπολογίζει είτε τους αγνοεί! Φοβάμαι ότι όσα και να πει ο Γιάννης Τοπαλίδης στον Οτο, η ευκαιρία να δημιουργηθεί μία καινούργια ομάδα από εγχώριους και λεγεωνάριους από τον Γερμανό έχει χαθεί: θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τη γνωστή ομάδα με λίγες προσθήκες.

Αργά

Ακούω ότι στην ΕΠΟ, αν χάσει το ματς με τη Μολδαβία, ενδέχεται να μπει μέχρι και θέμα αντικατάστασής του: τώρα είναι αργά. Αν έπρεπε να φύγει, αυτό έπρεπε να συμβεί μετά το τέλος των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Τότε θα έπρεπε να αντικατασταθεί από κάποιον που να βασίσει τη νέα προσπάθεια σε παίκτες που μπορεί να βρει κυρίως στην Ελλάδα. Οι λεγεωνάριοί μας είναι καλοί και χρήσιμοι, αλλά σχεδόν όλοι φτασμένοι: στην Ελλάδα μπορείς μόνο να βρεις παιδιά με φιλοδοξίες και όνειρα. Ο Οτο το κατάλαβε κάπως αργά. Ας ελπίσουμε ότι τα παιδιά θα αντέξουν και τις νέες σκληρές δοκιμασίες…

Τριάντα κωλύματα

Οπως έχω ενημερώσει, περιμένω να αρχίσουν οι ορισμοί των διαιτητών για να επαναφέρω κάθε Σάββατο τη στήλη με τις προβλέψεις για την απόδοσή τους. Για την ώρα, δεν μπορώ να μη σημειώσω ότι η πρώτη (άτυπη) δέσμευση της νέας ΚΕΔ (ότι δηλαδή στις δύο πρώτες αγωνιστικές θα διευθύνουν τα ματς οι διεθνείς και ο Τεροβίτσας) αποδείχτηκε καλοκαιριάτικη, γραμμένη στο χιόνι. Ο Γερμανάκος έμεινε στον πάγκο και θα εμφανιστεί ως τέταρτος και ο Ζωγράφος δήλωσε κώλυμα –πιθανότατα γιατί δύο συνεχή ματς για κάποιον της κλάσης του, που δεν αντέχει και πολύ την πίεση, είναι πολλά. Σύμφωνα με κάποιες φήμες, και τους δύο τούς έχουν για ξου, πράγμα που θα έχει πολλή πλάκα, αφού είναι και διεθνείς. Αν πάντως θέλουν να γλιτώσουν το κεφάλι τους, δηλώνοντας κώλυμα κάθε φορά, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα…