Η θλιβερή κατάντια των Σέρβων (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται ο επισκέπτης μόλις πατάει το πόδι του στη διαστημική «Σαϊτάμα Σούπερ Αρίνα» είναι ότι... όπου να 'ναι απογειωνόμαστε: προσδεθείτε και μην καπνίζετε! Το δεύτερο, είναι ότι χρειαζόταν περισσότερη δουλειά για να γίνει αυτό το τεράστιο γήπεδο λειτουργικό -ειδικά στην εξέδρα του Τύπου, η κατάσταση είναι προβληματική-και, πάντως, πολύ χειρότερη από οτιδήποτε έζησαν οι δημοσιογράφοι στο ποδοσφαιρικό Μουντιάλ του 2002 (εδώ) ή στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Για το NBA, το οποίο όλοι προσπαθούν να ξεσηκώσουν στην Ευρώπη και την Απω Ανατολή, δεν συζητάμε. Οι Αμερικανοί δεν είναι μαθητευόμενοι μάγοι.

Το τρίτο πράγμα που πέρασε από το διεστραμμένο μυαλό μου μόλις αντίκρισα το γήπεδο-ούφο, χθες το πρωί, είναι ότι πρόκειται για θαυμάσιο σκηνικό για ελληνικό πάρτι. Η περίμετρος του αγωνιστικού χώρου είναι βαμμένη γαλάζια, το μαύρο των καθισμάτων δένει θαυμάσια με το λευκό της μπλούζας των «πελαργών» (οι οποίοι αυξάνονται και πληθύνονται, με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν, επιτέλους, να καθίσουν όλοι μαζί και να φτιάξουν πυρήνα), ενώ το φουτουριστικόν του πράγματος ταιριάζει γάντι με τη φυσιογνωμία της ομάδας που πασχίζει να κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν η Εθνική μας παίζει το μπάσκετ του μέλλοντος, ξέρω όμως ότι είναι η ομάδα που μπόρεσε να στρέψει ξανά το βλέμμα μας προς το αύριο. Οι αιθεροβάμονες που πίστεψαν πρόπερσι ότι αυτή την αποστολή θα την αναλάμβανε η Εθνική ποδοσφαίρου τώρα καγχάζουν και απορούν με την αφέλειά τους. Οπως απορούν εδώ οι ξένοι συνάδελφοι: «Αλήθεια, τι απέγινε εκείνη η ομάδα; Είναι ακόμα πρωταθλήτρια Ευρώπης; Αστειεύεστε, προφανώς», μου έλεγε προχθές φίλος από το BBC. Και πρόσθεσε, για καλαμπούρι, ότι ο τραυματισμός του Ζήση έγινε επίτηδες: «Για να μείνετε έντεκα, όπως στην Πορτογαλία. Μπορεί να σας πάει γούρι...».

Τα αστεία τελειώνουν απόψε, όπως τελείωσαν χθες για τέσσερις από τους κομπάρσους του Μουντομπάσκετ. Σύμφωνοι, η Ιταλία θα μπορούσε να φτάσει και λίγο πιο ψηλά. Αλλά η ομαδική δουλειά των παικτών της και το σωστό κουμάντο από τον Ρεκαλκάτι δεν έφταναν για να κρύψουν το έλλειμμα ταλέντου και προσωπικότητας. Απέναντι στους Λιθουανούς, η ποιότητα του υλικού έγειρε τη ζυγαριά προς το μέρος των Βορειοευρωπαίων. Στον αγώνα Τουρκίας - Σλοβενίας συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Οι Σλοβένοι ξέρουν πολύ καλά μπάσκετ ως άτομα, αλλά το σύνολο αποδεικνύεται συνήθως κατώτερο του μαθηματικού αθροίσματος. Δικαιώθηκαν οι Τούρκοι δημοσιογράφοι, που έλεγαν με αισιοδοξία στο Χαμαμάτσου ότι «η Σλοβενία είναι γυναικεία ομάδα». Η δίψα των νεαρών παικτών του Τάνιεβιτς και το σοβαρό τους παιχνίδι άνοιξαν την πόρτα των προημιτελικών, παρά την απουσία του πολυτάλαντου Ιλιάσοβα.

Στα χέρια των Αργεντινών, όμως, το τουρκικό «αντιτορπιλικό» μάλλον θα πέσει σε ξέρα και θα προσαράξει. Τώρα που άρχισε το γλέντι, ο Μανού Τζινόμπιλι φόρεσε το καπέλο του ναυάρχου (δάνειο από τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον προφανώς...) και μετέτρεψε το σκάφος του σε ναυαρχίδα. Το βαρύ πυροβολικό μόλις τώρα μπαίνει σε λειτουργία.

Οι Ισπανοί, αντίθετα, είναι ζεστοί από την πρώτη μέρα. Χθες, απέναντι στους Σέρβους, έμοιαζαν κατά διαστήματα με ομάδα-όνειρο, δίχως βέβαια καρφώματα και θαυμαστικά. «Φουνταριστό» σαν τον Γκασόλ δεν έχει καμία ομάδα, ούτε καν οι ΗΠΑ. Για να τους νικήσει κανείς, θα πρέπει να πραγματοποιήσει εποποιία. Ειδικά, αν συνεχίσει έτσι και ο Καλδερόν.

Οσο για την απελθούσα παγκόσμια πρωταθλήτρια, η εικόνα της στο Μουντομπάσκετ μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει. Οχι τόσο για την ίδια την απόδοση της ομάδας (ο φίλος Σάκοτα το πάλεψε όσο μπορούσε με τα υλικά που διέθετε) όσο για τη στελέχωσή της. Η Σερβία/Μαυροβούνιο θα μπορούσε να παρατάξει μια δωδεκάδα με Στογιάκοβιτς, Γιάριτς, Ρέμπρατσα, Μποντίρογκα, Ραντμάνοβιτς, Βούγιανιτς, Τομάσεβιτς, Σκεπάνοβιτς, Τσαμπάρκαπα, Πάβλοβιτς, Κρστιτς, Μιλόγεβιτς και... να κερδίσει το τουρνουά. Από αυτούς τους αστέρες, δεν ταξίδεψε στην Ιαπωνία ούτε ένας. Δεν είναι κατάντια; Για πολλά χρόνια τους ζήλευα, τώρα όμως εύχομαι να μην καταντήσουμε ποτέ σαν αυτούς. Κι ας έχουμε πέντε τρόπαια λιγότερα.