Η ομορφιά του μπάσκετ ζει! (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ισπανία-Λιθουανία, πρώτο δεκάλεπτο. Από την ταχύτητα των Ισπανών, θαρρούσες πως ο «ζαλισμένος» τηλεοπτικός δέκτης θα επιζητούσε «σέρβις»! Μπάσκετ «γεμάτο». Κλεψίματα-εφαλτήρια για εύκολα καλάθια. Φαντασία αστείρευτη. «Κάτι μου θυμίζει...». Ναι, για λίγο πάσχισα να προσδιορίσω τι ακριβώς ανέσυρε σιγά σιγά η μνήμη μου. Κάποιον παλιό αγώνα, σε σημαντική διοργάνωση, ανάμεσα σε δύο ισχυρές εθνικές ευρωπαϊκές ομάδες. Οχι ισοδύναμες, αλλά αμφότερες δυνατές.
Τελικά κατάλαβα τι ακριβώς μου θύμιζε το κρεσέντο των Ιβήρων: Σοβιετική Ενωση-Ιταλία, στο Πανευρωπαϊκό της Γερμανίας, το 1985! Η εκπληκτική σοβιετική ομάδα εκείνης της εποχής, παίζοντας με τρόπο ανάλογο του χθεσινού ισπανικού ρεσιτάλ, είχε υπερβεί στο ημίχρονο τους 70 (!) πόντους, αφήνοντας τους δύσμοιρους Ιταλούς καμιά τριανταριά πίσω.

Βλέπετε, όταν περνούν τα χρόνια, η μνήμη λειτουργεί όπως και η όραση στους πρεσβύωπες: επικεντρώνεται στο μακρινό παρελθόν και «χάνει» ορισμένα «φρέσκα»! Για την ιστορία: η τότε σοβιετική ομάδα χρωστούσε την αναζωογόνηση και το άκρως ελκυστικό -εφιαλτικό για τους αντιπάλους- αγωνιστικό στυλ της στην προηγηθείσα λιθουανική «επανάσταση». Σαμπόνις, Χομίτσιους, Κουρτινάιτις -δύο χρόνια αργότερα αναδείχθηκε κι ο Μαρτσουλιόνις. Αυτοί και κάποια ακόμη «βαλτικά» ταλέντα (π.χ. Βάλτερς) είχαν προσδώσει τη δέουσα έμπνευση, ταχύτητα κι επιθετικότητα. Στοιχεία τα οποία, σε συνδυασμό με τον ρωσικό ορθολογισμό, δημιούργησαν μια υπερομάδα.

Χθες οι Λιθουανοί συνετρίβησαν από μία ομάδα που αποθέωνε τη δική τους «αρχέγονη» αγωνιστική φυσιογνωμία: οι ρόλοι αλλάζουν, αλλά η ομορφιά του μπάσκετ μένει! Ειδικά χθες, έκανε «αρμένικη» επίσκεψη στα σπίτια μας, προς μεγάλη τέρψη όσων παρέμειναν μπροστά στους δέκτες: νέα «σπονδή» στην αισθητική του αθλήματος από την Αργεντινή. Ταχύτητα, πληθωρικότητα. Δύναμη και τεχνική -σε αρμονικότατη συνύπαρξη. Ποιος «έκλεψε» τώρα; Ο Τζινόμπιλι ή ο Νοσιόνι; Ο λογαριασμός χανόταν. Η τουρκική ομάδα, επίσης!

Παρακολουθούμε τώρα πολύ καλύτερο μπάσκετ σε σύγκριση με το τελευταίο Πανευρωπαϊκό, συν τοις άλλοις διότι κι ορισμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις είναι βελτιωμένες. Εμείς είμαστε -και λόγω «Σόφο»- πληρέστεροι. Ωριμότεροι, πιο σίγουροι. Οι Ισπανοί, εκπληκτικοί. Στο επίπεδο των επί μέρους τεχνικών χαρακτηριστικών έχουμε την αποκατάσταση της τιμής της... άμυνας!
Η «επιθετική άμυνα» είτε προσλαμβάνει τη μορφή των ατελείωτων παγίδων (το... διδακτορικό της Εθνικής μας) είτε εφαρμόζεται στην ισπανική κι αργεντίνικη εκδοχή, παύει να εκλαμβάνεται ως καταστροφή του θεάματος. Ισα ίσα, γίνεται ο συντομότερος και πλέον ασφαλής δρόμος προς αυτό. Γενεές φιλάθλων μεγάλωσαν με την ιδέα ότι καλή άμυνα σημαίνει εξ ορισμού χαμηλό σκορ, «πνίξιμο» του αντιπάλου χωρίς καμία δημιουργικότητα. Σε συνοικιακό ή -έστω- εγχώριο επίπεδο η «ατσάλινη» άμυνα κάποτε παρέπεμπε στο Περιστέρι εποχής... Αραποστάθη. Σε παγκόσμιο, στην Εθνική Ιταλίας. Ε, ήλθε κατόπιν και η απωθητική Λιμόζ του Μάλκοβιτς και η έννοια «άμυνα» μετατράπηκε σχεδόν σε ... βρισιά.

Η άμυνα που υπηρετεί το θέαμα είναι, λοιπόν, ένα αξιοσημείωτο στοιχείο του Μουντομπάσκετ. Δεύτερο είναι η παρουσία κάμποσων πολύ μεγάλων παικτών: ο Γκασόλ έχει ύψος 2,14, αλλά η πλαστικότητα των κινήσεών του θυμίζει τον πολύ κοντύτερο Βολκόφ του 1985 ή 1988! Η αλήθεια είναι ότι το μπάσκετ χρειάζεται τέτοια παρήγορα καλά «σημάδια»: τα τελευταία χρόνια, με την επικράτηση των θεσφάτων του physical game, κέρδισε σε ταχύτητα και μυικό όγκο, αλλά είχε απώλειες σε ποιότητα και τεχνική. Στο Πανευρωπαϊκό απογειωθήκαμε χάρη στον θρίαμβο της Εθνικής μας, αλλά μπάσκετ ωραίο -συνολικά στη διοργάνωση- δεν (πολυ)είδαμε. Τώρα, στο Μουντομπάσκετ, δικαιούμαστε να χαμογελάμε.
ΥΓ.: Εύστοχα αρκετά σχόλια των συναδέλφων της κρατικής τηλεόρασης. Προς τι, όμως, η ατολμία όταν μνημονεύουν τον τελικό στην Ιντιανάπολη και τους λόγους για τους οποίους είχαν ηττηθεί οι Αργεντινοί; Μόνο η «ατυχία» έφταιγε, βρε παιδιά; Η διαιτησία Πιτσίλκα αποτελεί «ταμπού»;