Ο Καστίγιο, ο Οθωνας και οι «ανανήψαντες» (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Λέγεται ότι κάποτε ο Οθωνας επισκέφθηκε μια πόλη, αλλά δεν τηρήθηκε το πρωτόκολλο που απαιτούσε τιμητικούς κανονιοβολισμούς. Ο επικεφαλής της φρουράς –λένε– έσπευσε αμέσως να δώσει εξηγήσεις. «Μεγαλειότατε, για 20 λόγους δεν σας υποδεχθήκαμε με κανονιοβολισμούς. Ο πρώτος, δεν είχαμε μπαρούτι».
Βαριεστημένος όπως ήταν, ο Οθωνας τον διέκοψε: «Μη συνεχίζεις. Αν δεν είχατε μπαρούτι, οι άλλοι 19 λόγοι περιττεύουν».

Ισως αυτή η ιδιότυπη «αναλυτική» μέθοδος ενδείκνυται όταν αναφερόμαστε όχι μόνο σε ό,τι δεν γίνεται, αλλά και σε ό,τι γίνεται. Τι γίνεται, λοιπόν, με τον Νέρι Καστίγιο; Ξαφνικά εμφανίζεται ώριμος, λένε πολλοί. Δεν επαρκεί ο χώρος για να το εξηγήσω, αλλά προσωπικά προτιμώ το ρήμα «ηρέμησε» από το κατά πολύ βαθύτερο και κάπως βαρύγδουπο «ωρίμασε». Γιατί είναι τώρα περισσότερο ήρεμος –κάτι που «σφραγίζει» ευεργετικά το παιχνίδι του; Μα το λέει ο ίδιος: «Τώρα παίζω. Αλλο είναι να παίζεις δέκα λεπτά και να ξέρεις ότι έχεις ελάχιστο χρόνο να αξιοποιήσεις και άλλο να παίζεις ένα 90λεπτο». Φιλοσοφία χρειάζεται;

Πολλά και ενδιαφέροντα αναφέρονται τις τελευταίες ημέρες για τους συντελεστές της διαμόρφωσης ενός ηρεμότερου Καστίγιο: η θετική επίδραση του Σάββα Θεοδωρίδη, του Ριβάλντο, κ.λπ. Πιστεύω ακράδαντα πως όλα τούτα επενεργούν επικουρικά και μόνο: αν εξέλιπε ο παράγοντας που αναφέρει ο παίκτης, ότι δηλαδή έχει –επιτέλους– την αντιμετώπιση που αποδεδειγμένα του αξίζει, τότε όλα τα άλλα θα πήγαιναν στράφι. Σαν τους 19 λόγους για τους οποίους ο Οθωνας δεν είχε γίνει δεκτός με «μπαμ μπουμ»!

Κανονικά θα έπρεπε να ακούω ήδη τις ενστάσεις των «παιδονόμων». Οσων επί χρόνια αξίωναν, ευθέως ή εμμέσως, να εξοβελιστεί από το ελληνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα ο μικρός... Εωσφόρος, που καταστρέφει τα χρηστά μας ήθη. Οσων απαιτούσαν από έναν θερμόαιμο νεαρό Λατινοαμερικανό ποδοσφαιριστή, από ένα παιδί που συχνά ένιωθε ανασφαλές και «δακτυλοδεικτούμενο», να συμπεριφέρεται με τους κώδικες καθωσπρεπισμού της μπέιμπι σίτερ τους.

Όσων ανακάλυπταν έως και... ψυχοπάθεια σε μια «παραπανίσια» ενέργεια του Καστίγιο, ακόμα και σε κάποιο φιλικό παιχνίδι, την ώρα που –λόγου χάριν– ο Οκκάς χρεωνόταν ανάλογα «ατοπήματα» σε αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ ή αναμετρήσεις πρωταθλήματος.

Ναι, θα έπρεπε ήδη να ακούω κραυγές. Να ακούω ότι ο Καστίγιο όφειλε να είναι υποδειγματική, νηφάλια «αρσακειάδα», πάντοτε. Όταν, στην τελική ευθεία της σεζόν 2004-05, κάποιος σεβάσμιος παλαίμαχος του Ολυμπιακού τον καυτηρίαζε για το σωτήριο γκολ-ποίημα που είχε το «θράσος» να πετύχει εναντίον του Ιωνικού! Πέρυσι, όταν τον εκτόπιζε από την ενδεκάδα ο ανεπαρκέστατος Μπαμπαγκίντα.
Όταν «έπαιρνε» τρίλεπτα ή πεντάλεπτα, εντός των οποίων προφανώς θα έπρεπε να προλάβει να βγάλει δύο-τρεις ασίστ, μήπως τυχόν απαλλαγεί από το στίγμα του «αρρωστημένου εγωπαθή». Α, όφειλε επίσης να αποφύγει να προσφέρει «έτοιμα γκολ» στον... Ριβάλντο: το έκανε το 2005, σε έναν εξαιρετικά κρίσιμο αγώνα στην Καλαμαριά –αν ο Ολυμπιακός δεν νικούσε, έχανε κάθε ελπίδα να στεφθεί πρωταθλητής. Και ο «Ρίμπο» έκανε το 2-0 –το πρώτο το είχε σημειώσει ο ίδιος ο Καστίγιο, λίγα λεπτά αφότου μπήκε στο παιχνίδι (κατά τα ειωθότα, ως αλλαγή). Με ποια σχόλια «στολίστηκε» κατόπιν η προσφορά του Νέρι; «Ο αλητάμπουρας έδωσε ασίστ στον φίλο του τον λάτιν...»

Ω, ναι, είτε αναπαράγοντας τέτοιες αρλούμπες είτε ισχυριζόμενοι ότι ο Καστίγιο θα έπρεπε όλα αυτά να τα αντιμετωπίζει με ψυχραιμία υψηλόβαθμου δημόσιου υπαλλήλου, οι «παιδονόμοι» κανονικά θα μας είχαν πάρει, ήδη, τα αυτιά. Κανονικά... Ελα, όμως, που «χόμπι» του Καστίγιο είναι να ανατρέπει τα
«προδιαγεγραμμένα» και «κανονικά»! Και οι «παιδονόμοι» σιωπούν ή γίνονται «ανανήψαντες»...

ΥΓ.: Και αύριο Καστίγιο έχει το «μενού».