Υπόκλιση στον γαλάζιο οδοστρωτήρα (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Πολύ ξενέρωμα ο προημιτελικός της Εθνικής με τη Γαλλία, έτσι; Περίπατος άνευ προηγουμένου. Ιδανική δικαιολογία για να την αφήσουμε ξανά στην άκρη την «επίσημη αγαπημένη». Ούτε η πρώτη φορά θα είναι ούτε –φοβάμαι– η τελευταία. Σαν δεν ντρέπονται τα παλιόπαιδα, να μας προκαλούν υπνηλία μεσημεριάτικα! Τουλάχιστον στον πρώτο γύρο, με τα συνεχή θρίλερ, καθήλωναν στην τηλεόραση ακόμα και γιαγιάδες. Αλλά οι γιαγιάδες δεν διαβάζουν αθλητικές εφημερίδες...
Κάνω το ίδιο λάθος κάθε πρωί. Ανοίγω τον υπολογιστή και ψάχνω τα πρωτοσέλιδα των ελληνικών αθλητικών εφημερίδων, με αποτέλεσμα να γίνονται τα νεύρα μου τσατάλια. Θα γυρίσει με μετάλλιο η Εθνική μπάσκετ από την Ιαπωνία και δεν θα ξέρει ο κόσμος περί τίνος πρόκειται. Ποιος από εκείνους που χαζεύουν εξ αποστάσεως τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα ξέρει ότι διεξάγεται αυτές τις μέρες Μουντομπάσκετ;

Στις δύο εβδομάδες που πέρασαν από τότε που η Εθνική πάτησε ιαπωνικό έδαφος βγήκαν συνολικά 130 αθλητικά φύλλα. Ξέρετε πόσες φορές έγινε πρώτο θέμα σε κάποια από τις φυλλάδες που γεμίζουν τα περίπτερά μας με τα χρώματα της ίριδος; Ακριβώς δύο! Προτιμώ να μη γράψω το όνομα της εφημερίδας που την τίμησε, αλλά ίσως θα 'πρεπε.

Τέλος πάντων, αισθάνομαι ντροπή για τη συμπεριφορά του συναφιού μας απέναντι στα παιδιά που δοξάζουν τον ελληνικό αθλητισμό στην άλλη άκρη του κόσμου. Τι να βρω να πω στους παίκτες, όταν μου λένε τον πόνο τους; Οτι είναι πιο σημαντικές οι δηλώσεις κάποιου Μπάκε; Οτι είναι κοσμογονικής σημασίας η προσπάθεια να παίξει στην Εθνική ποδοσφαίρου εκείνος ο Καστίγιο; Ή μήπως πρέπει να γίνω κακός και να γράψω ότι το ποδόσφαιρο προβάλλεται όσο είναι καιρός; Μόλις σφίξουν οι πισινοί, πάλι θεατές θα ξεμείνουν οι δικοί μας στην Ευρώπη.

Θα μου πείτε – φταίνε και οι ανάποδες ώρες. Οι αγώνες του Μουντομπάσκετ διεξάγονται πουρνό πουρνό και έχουν «μπαγιατέψει» κάπως έως την επόμενη μέρα. Δεν είναι παράλογο το επιχείρημα, ούτε, όμως, αρκετό για να δικαιολογήσει το πτύελο που εισπράττει η Εθνική μπάσκετ. Οχι μόνο από τις εφημερίδες, αλλά και από την ΕΡΤ.

Βλέπω πώς τρέχουν οι τρεις απεσταλμένοι της εδώ και τους λυπάται η ψυχή μου. Η κρατική τηλεόραση έστειλε 3 ανθρώπους στην Ιαπωνία, όπου η πρωταθλήτρια Ευρώπης ελληνική ομάδα ήλθε με στόχο το μετάλλιο. Δύο μήνες νωρίτερα, στη Γερμανία, πήγαν καμιά δεκαπενταριά νοματαίοι για να περιγράψουν ένα Μουντιάλ δίχως ελληνική συμμετοχή.

«Μα, έχει υψηλή τηλεθέαση», θα πείτε. Και τότε πώς να δικαιολογηθεί η αποστολή περίπου 30 ανθρώπων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου; Αθλημα απαξιωμένο στη συνείδηση του Ελληνα, δεν συγκίνησε ούτε τους λίγους που έμειναν στην Αθήνα Αύγουστο μήνα. Σπάνια ξεπέρασε το 3% η τηλεθέαση των αγώνων από τη Σουηδία.
Η Εθνική ομάδα μπάσκετ έφτασε στα ημιτελικά του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος δίχως να γνωρίσει την ήττα. Ισοπέδωσε τους δύο αντιπάλους τους οποίους συνάντησε σε νοκ άουτ αναμετρήσεις, κέρδισε τον σεβασμό φίλων και εχθρών, ενθουσίασε τους φίλους που την ακολούθησαν στην Απω Ανατολή και δεν αποκλείεται να μας τρελάνει εντελώς στο γουίκεντ που έρχεται. Αλήθεια, τι έχουν να σχολιάσουν γι' αυτήν ο Μπάκε και ο Καστίγιο;