Το σχέδιο νίκης της Εθνικής επί των Αμερικανών (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Λίγο μετά τη νίκη επί της Γαλλίας και ενώ στα αποδυτήρια της Εθνικής είχε καταλαγιάσει πια ο ενθουσιασμός για την πρόκριση στα ημιτελικά του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, ο Λευτέρης Κακιούσης, πρώτος τη τάξει συνεργάτης του Παναγιώτη Γιαννάκη, έριξε μια «βόμβα»:
«Δεν μπορώ να ισχυρισθώ -είπε- ότι έχω πλήρη εικόνα των Αμερικανών, αλλά με τα όσα έχω δει έως τώρα, μου φαίνεται ότι στον ημιτελικό παίζουμε με την πιο εύκολη ομάδα από τις τρεις που, μαζί μ' εμάς, συνθέτουν την τετράδα».

Απόλυτη σιωπή. Κάποιοι κοιτάζονται ερωτηματικά κάποιοι άλλοι μάλλον κρυφογελούν. Τελικά κάποιος αποτολμά το αυτονόητο: «Λευτέρη, μιλάς σοβαρά ή το έριξες στην πλάκα;». Κι εκείνος, χωρίς κανένα δισταγμό, απάντησε: «Δείτε πόσα τρώνε στην άμυνα και τι παίζουν στην επίθεση και μάλλον θα συμφωνήσετε μαζί μου. Κρατάω μια μικρή επιφύλαξη πάντως, γιατί, επαναλαμβάνω, δεν τους έχω μελετήσει καλά».

Ο Κακιούσης ήταν φανερό ότι μιλούσε σοβαρά. Δεν ήταν ξεκάθαρο αν τα είπε αυθόρμητα ή με σκοπό να κάνει τους Ελληνες παίκτες να πιστέψουν ότι το όγδοο -και μεγαλύτερο- θαύμα της Εθνικής δεν θα ήταν ακατόρθωτο. Έχω την εντύπωση πάντως ότι κανένας παίκτης δεν τον άκουγε την ώρα που έλεγε όλα τα παραπάνω για τους σημερινούς αντιπάλους, τους Αμερικανούς.

Επηρεασμένος από τα λόγια του Λευτέρη, πήρα νωρίς θέση για τον αγώνα ΗΠΑ - Γερμανίας, που ακολούθησε σε λίγο. Οι Γερμανοί στην άμυνα έπαιξαν «ζώνη», ο Νοβίτζκι ήταν «νεκρός» και σαν να μην έφθανε αυτό, ο Καναδός πρώτος διαιτητής του αγώνα τον φόρτωσε πολύ νωρίς με ένα τρίτο φάουλ-εφεύρεση, το οποίο αμυντικά τον κατέστησε θεατή.

Παρ’ όλ' αυτά, οι Αμερικανοί προηγήθηκαν μόλις με έναν πόντο στο ημίχρονο, ύστερα από μια βροχή από σουτ τριών πόντων, τα περισσότερα από τα οποία κατέληξαν στο σίδερο. Το γεγονός που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του σκορ ήταν το ότι οι Αμερικανοί, μετά τα άστοχα σουτ από την περιφέρεια, είχαν πολλές δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες χάρη στα επιθετικά ριμπάουντ που κέρδιζαν.
Αυτό ήταν και το μοναδικό, πραγματικά, ισχυρό σημείο του παιχνιδιού τους, απέναντι σε μια ομάδα που, επί της ουσίας, δεν μπορούσε να αποτελέσει καμιά ουσιαστική απειλή γι' αυτούς. Γιατί, κατά τα άλλα, παρά τους καλούς πλέι μέικερ που διαθέτουν, το επιθετικό τους παιχνίδι απέναντι στη γερμανική «ζώνη» διακρινόταν από μια απλότητα που ξεπερνούσε τη μονοτονία και πλησίαζε τα όρια της αφέλειας και του μπασκετικού πρωτογονισμού.

Ιδού μια κλασική εικόνα: περιστροφή της μπάλας μπας και βρεθεί κάποιο αδύναμο σημείο και σουτ είτε ελεύθερο είτε πάνω σε άμυνα. Η μπάλα ποτέ δεν ακούμπησε στο «λόου ποστ» για να δημιουργηθεί μια κοντινή απειλή, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί με πολλούς τρόπους. Αντίθετα έγιναν αρκετές χαμένες προσπάθειες για διείσδυση από κορμιά (Λεμπρόν Τζέιμς) που μάλλον ήταν καταδικασμένα να τρακάρουν!

Το σημαντικότερο απ' όλα, όμως, ήταν ότι η Γερμανία του Χάμαν, του Ρόλερ, και του Ντεμιρέλ, με έναν Νοβίτζκι που βάραγε στον γάμο του Καραγκιόζη, έβαλε, μέσα σ' ένα ημίχρονο, 39 ολόκληρους πόντους στην αεράμυνα της λεγόμενης «ντριμ τιμ», όταν είναι βέβαιο ότι αυτή η ίδια Γερμανία σ' εμάς δεν θα έβαζε ούτε 30.
Όλα αυτά δεν οδηγούν βεβαίως στο συμπέρασμα ότι η ομάδα του περίφημου «Κόουτς Κ» (Μάικλ Κιζέφσκι), προπονητή εδώ και πολλά χρόνια του ξακουστού πανεπιστημίου Ντιούκ, είναι για τα μπάζα. Οχι. Απλώς οι Αμερικανοί ακόμα και με τόσο προσεκτικά επιλεγμένους παίκτες και μ' έναν προπονητή ξένο με το σόου του ΝΒΑ δεν παύουν να φαίνονται αφελείς και ανυποψίαστοι απέναντι στις καλές ευρωπαϊκές ομάδες. Και γι' αυτό δεν φταίει η ποιότητα των παικτών τους, αλλά η υπεροψία που τους διακρίνει σε συνδυασμό με το πόσο διαφορετικές συνθήκες παιχνιδιού συναντούν στις διοργανώσεις της FIBA.

Για τα περισσότερα παιδιά που έρχονται από το ΝΒΑ, το μπάσκετ συνίσταται στα εξής: ριμπάουντ, τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο, δυνατό άλμα για κάρφωμα ή στοπ στον αντίπαλο, επίθεση «ένας εναντίον ενός» και σουτ. Ο παράγων συνεργασία είναι σχεδόν ανύπαρκτος, η στρατηγική λέξη άγνωστη, οι άμυνες τύπου Γιαννάκη προνόμιο των ολίγων (Ντιτρόιτ, Σαν Αντόνιο και κάνα δυο ομάδες ακόμα, σε σύνολο 30 που παίζουν στο ΝΒΑ), που κι αυτό όμως τίθεται υπό εκμετάλλευση μόνο στα πλέι οφ.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το λιγότερο πράγμα για τους παίκτες αυτούς είναι να σκεφτούν και να επιλέξουν τρόπους με τους οποίους θα διασπάσουν μια συνδυασμένη άμυνα ή πώς θα ξεμπλοκαριστούν από τον ρυθμό που θα προσπαθήσει να τους επιβάλει ένας έμπειρος και ικανός αντίπαλος.

Οι αντιδράσεις τους είναι ενστικτώδεις και πρωτόγονες, διότι βασίζονται στην τρομακτική τους υπεροχή σε αθλητικά προσόντα. Αρχίζουν λοιπόν να σε πιέζουν για να σου πάρουν την μπάλα, να πηδάνε δύο δύο και τρεις τρεις σε όλα τα ριμπάουντ και όταν βρουν ευκαιρία, τρέχουν σαν τρελοί στον αιφνιδιασμό! Αυτό είναι όλο! Ή σχεδόν όλο (για να μη γινόμαστε υπερβολικοί)...

Με βάση όλα τα παραπάνω, κατέστρωσε τα σχέδιά του το ελληνικό τεχνικό επιτελείο, εργαζόμενο πυρετωδώς από τη λήξη του αγώνα με τη Γαλλία μέχρι και λίγες ώρες πριν από το ματς (σήμερα 10:30 το πρωί ώρα Ελλάδος). Το ενδεχόμενο μιας άμυνας ζώνης απορρίφθηκε επειδή θεωρήθηκε πολύ βολική για τους Αμερικανούς στο κυνήγι των επιθετικών ριμπάουντ και διότι γενικά πιστεύεται ότι απλώς σε βοηθάει να μη διαλυθείς από τους συγκεκριμένους αντιπάλους, αλλά όχι για να τους κερδίσεις. Και η Εθνική μας είχε βάλει από την πρώτη στιγμή στόχο τη νίκη. Γιατί, απλούστατα, πίστευε ότι ήταν άξια γι' αυτήν!

Η τακτική λοιπόν που αποφασίσθηκε για την «κατάληψη του Άλαμο» ή, αν θέλετε, για την απομυθοποίηση της υπερδύναμης, ήταν σε γενικές γραμμές η εξής:
• Μαν του μαν στην άμυνα, με ιδιαίτερη προσοχή στα «πικ-εντ-ρολ» -το κυριότερο επιθετικό εργαλείο των Αμερικανών.
• Αυξημένη προσοχή και προσπάθεια ώστε σε κάθε περίπτωση ο αμυνόμενος να είναι ανάμεσα στον αντίπαλο και το καλάθι.
• Ύστερα από σκριν, οι εμπλεκόμενοι αμυντικοί παίκτες αλλάζουν μεταξύ τους αντίπαλο.
• Το πρέσινγκ σε όλο το γήπεδο, που έφερε λαμπρά αποτελέσματα σε άλλα ματς, εγκαταλείφθηκε ως λίαν επικίνδυνο απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα, η οποία ζητάει ακριβώς κάτι τέτοιο για να αξιοποιήσει τα φοβερά αθλητικά της προσόντα.
Στην επίθεση τώρα:
• Το γνωστό ελληνικό παιχνίδι, αλλά με ιδιαίτερη προσοχή στην αποφυγή του λάθους. Η νότα που εξέδωσε ο Γιαννάκης έλεγε τα εξής: «Μην τους δώσετε την μπάλα και μην τους επιτρέψετε να σας την πάρουν μέσα από τα χέρια, θα φάμε αμέσως καλάθι στον αιφνιδιασμό». Το ίδιο ισχύει και για τις επιθέσεις με κακή ισορροπία.
• Ο ρυθμός: χτυπάμε στον αιφνιδιασμό μόνο όταν είμαστε χίλια τα εκατό σίγουροι ότι θα βάλουμε καλάθι. Γιατί κάθε λάθος επιλογή σ' αυτόν τον τομέα θα αποφέρει βέβαιο αμερικανικό καλάθι στην κόντρα επίθεση. Γενικά πάμε αργά και αξιοποιούμε τον μεγαλύτερο δυνατό χρόνο επίθεσης. Οι Αμερικανοί είναι βιαστικοί. Δεν τους αρέσει ο χαμηλός ρυθμός, ανυπομονούν, θέλουν να τρέξουν και όταν δεν μπορούν να το κάνουν, υποπίπτουν σε λάθη.

Βασική αρχή του παιχνιδιού σε άμυνα και επίθεση: εκείνοι τρέχουν και πηδάνε καλύτερα από μας, εμείς παίζουμε πιο έξυπνα από εκείνους, γιατί σκεφτόμαστε και συνεργαζόμαστε. Αρα, στην τακτική ο πρώτος λόγος είναι δικός μας και στο ινδιάνικο (ή καουμπόικο -όπως θέλετε πέστε το) στυλ, το πάνω χέρι το έχουν εκείνοι.
Τελική πρόβλεψη: αν δεν μας «πατήσουν» στα ριμπάουντ και αν αντέξουμε την πίεση και αποφύγουμε τα λάθη, θα τους κερδίσουμε. Αν όχι, δεν έχουμε καμιά ελπίδα, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση οι Αμερικανοί θα περάσουν σαν τρένα από πάνω μας.



ΕΛΛΑΣ - ΗΠΑ
Έπειτα από 6 αγώνες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα

ΥΠΕΡ ΚΑΤΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΥΠΕΡ ΚΑΤΑ

572 478 ΠΟΝΤΟΙ 741 566
492 435 ΑΡΙΘΜ. ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ 622 520
195/402 (49%) 178/385 (46%) ΣΟΥΤ ΕΝΤΟΣ ΠΑΙΔΙΑΣ 264/522 (51%) 202/455 (44%)
152/271 (56%) 122/232 (53%) ΔΙΠΟΝΤΑ 198/346 (57%) 153/319 (48%)
43/131 (33%) 56/153 (37%) ΤΡΙΠΟΝΤΑ 66/176 (38%) 49/136 (36%)
139/195 (71%) 66/112 (59%) ΕΛ. ΒΟΛΕΣ 147/209 (70%) 113/138 (82%)
64 63 ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ ΕΠ. 102 73
132 157 ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ ΑΜ. 175 171
196 220 ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ ΣΥΝ. 277 244
82 96 ΑΣΙΣΤ 136 88
103 166 ΛΑΘΗ 75 140
83 38 ΚΛΕΨΙΜΑΤΑ 86 34
138 173 ΦΑΟΥΛ 136 174
73 29 ΠΟΝΤΟΙ ΑΠΟ ΛΑΘΗ 108 29
134 93 ΠΟΝΤΟΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ 168 126
39 37 ΠΟΝΤΟΙ ΑΠΟ ΡΙΜΠ. 73 51
42 27 ΠΟΝΤΟΙ ΑΠΟ ΑΙΦΝΙΔ. 125 73