Αρετή, τόλμη και να πάνε όλα δεξιά (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Μπορούμε, λοιπόν; Στ' αλήθεια, μπορούμε; «Μπορείτε», επιμένουν εν χορώ οι ουδέτεροι που μαζεύτηκαν για τη γιορτή του μπάσκετ εδώ στην Ιαπωνία. «Μπορείτε», μας λένε με χλομά πρόσωπα και οι ίδιοι οι Αμερικανοί. «Μπορούμε», βροντοφωνάζουν οι Έλληνες παίκτες, προπονητές, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι. «Η Ελλάδα μπορεί».

Μπορεί, αλλά θα πρέπει να καταθέσει τον καλύτερο εαυτό της στο παρκέ και ενδεχομένως να τον ξεπεράσει. Είναι το μοναδικό ζευγάρωμα στο οποίο χρειάζεται να βοηθήσει και ο αντίπαλος για να καταλήξει το ροζ φύλλο σε χέρια ελληνικά. Θα ήταν, για παράδειγμα, ευχής έργον να επιμείνουν και σήμερα οι γιάνκηδες στο τρίποντο όσο επέμειναν προχθές, αρκεί το ποσοστό τους να είναι και πάλι χαμηλό. Κόντρα στους Γερμανούς είχαν 10 στα 40! Τα δέκα εύστοχα είναι μάλλον πολλά για τα δεδομένα του ΝΒΑ, αλλά τα τριάντα άστοχα μπορούν να δώσουν ανεκτίμητης αξίας ανάσες στην αντίπαλη άμυνα.

«Το τρόπαιο θα το κερδίσει η ομάδα που θα έχει την καλύτερη επίδοση στο αμυντικό ριμπάουντ και στις ελεύθερες βολές», μου έλεγε χθες ο Κερκ Χάινριχ των Σικάγο Μπουλς. Ελπίζω να έχει άδικο, αλλά φοβάμαι ότι έχει δίκιο. Η Εθνική μας κερδίζει πολλές βολές, αλλά αχρηστεύει ένα σημαντικό ποσοστό από αυτές: 29 στις 100. Το αμυντικό ριμπάουντ, πάλι, αποδείχθηκε αχίλλειος πτέρνα της σε δύο τουλάχιστον αγώνες, με Λιθουανούς και με Γάλλους. Θα χρειαστεί να παίξουν πολύ ξύλο με τον Ελτον Μπραντ, τον Κρις Μπος, αλλά και τους αθλητικούς γκαρντ των ΗΠΑ οι Έλληνες ψηλοί.

Για μια ομάδα με προβληματική χημεία και ελλιπή οργάνωση στο παρκέ, όπως η αμερικανική, οι «δεύτερες ευκαιρίες» αποτελούν ευλογία. Το είδαμε και στον σχετικά δύσκολο προημιτελικό της, κόντρα στους Γερμανούς. Η ομάδα του Μάικ Σιζέφσκι έχει μαζέψει 102 επιθετικά ριμπάουντ σε 7 αγώνες. Η ελληνική; Μόλις 64.
Ακόμα και η μάχη των αιθέρων, όμως, μπορεί να αποδειχθεί δευτερευούσης σημασίας, εάν η ελληνική ομάδα προστατεύσει συστηματικά την μπάλα. Τα Αμερικανάκια βασίζουν το παιχνίδι τους στην επιμονή με την οποία οδηγούν τον αντίπαλο στο λάθος.

Ο απίστευτα φορμαρισμένος Καρμέλο Αντονι βγαίνει «ψηλά» και πιέζει μέχρι να βγάλει το λάδι τού απέναντι πλέι μέικερ, ενώ το ίδιο κάνουν οι υπόλοιποι γκαρντ. Ακολουθεί αυτό που φαντάζεστε: κλέψιμο, τρέξιμο, κάρφωμα, επιφωνήματα θαυμασμού από τις κερκίδες, κόπωση και απογοήτευση στις τάξεις του αντιπάλου. Η παλιά, καλή συνταγή της ομάδας-όνειρο του 1982.

Εάν η τελική στατιστική του ημιτελικού γράψει μονοψήφιο αριθμό ελληνικών λαθών (όπως τα 8 του αγώνα με τους Γάλλους) και μονοψήφιο αριθμό αμερικανικών επιθετικών ριμπάουντ (ακόμα πιο δύσκολο αυτό), η νίκη θα χαμογελάσει πλατιά στην Ελλάδα. Οι παίκτες των ΗΠΑ εκνευρίζονται και βραχυκυκλώνουν όταν ο αντίπαλος επιβάλλει τον ρυθμό του.

Μένει να δούμε αν η Εθνική μας έχει τα προσόντα για να πετύχει τους 85 πόντους που θα χρειαστεί για να πραγματοποιήσει το θαύμα. Συγγνώμη, αλλά δεν γίνεται να κρατήσουμε τους Αμερικανούς κάτω από το 70-75. Δεν μιλάμε για Γαλλία εδώ, ούτε για Τουρκία. Θα χρειαστεί τρίποντο, θα χρειαστεί προσοχή στις βολές, θα χρειαστεί γρήγορη και σωστή κυκλοφορία της μπάλας, θα χρειαστεί θάρρος, αρετή και τόλμη.
Με άλλα λόγια, πρέπει να πάνε όλα δεξιά για να αποχωρήσουν οι Αμερικανοί από τη σκηνή. Και ποιος μου λέει ότι αυτό αποκλείεται; Τελευταία φορά που ηττήθηκε η Εθνική μας σε επίσημο αγώνα ήταν γύρω στο έτος 1930 ή κάπως έτσι νιώθουμε πια...