Η υπέροχη ιστορία δύο πλέι μέικερ (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ανεξάρτητα από το πώς θα τελειώσει τους αγώνες της στην Ιαπωνία, η Εθνική ομάδα του μπάσκετ έχει πετύχει την αποστολή της. Εδειξε ότι δίκαια κατέκτησε τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης, βελτίωσε το παιχνίδι της, κέρδισε αυτούς που όφειλε να κερδίσει και πάει για την υπέρβαση. Κυρίως όμως θύμισε σε όλους μας τι ωραίες ιστορίες προσφέρει σε αυτή τη χώρα το μπάσκετ και πόσο σπουδαίους αθλητές έχει αναδείξει. Η ιστορία του Παναγιώτη Γιαννάκη και του Δημήτρη Διαμαντίδη είναι υπέροχη –μία από αυτές που κάποτε θα διηγούμαστε στα παιδιά μας.

Δεν ξέρω αν η Εθνική ομάδα θα κερδίσει τους Αμερικανούς ή αν θα πάρει μετάλλιο: το εύχομαι. Μου μοιάζει πιο σημαντικό ότι σε αυτή τη διαδρομή που ξεκίνησε από το Βελιγράδι και κατέληξε στο Τόκιο η Εθνική του μπάσκετ κατάφερε να γοητεύσει. Η Ελλάδα ξαναζεί τον έρωτά της για την κάποτε επίσημη αγαπημένη: τη συζητάμε στις παρέες, την προσέχουμε και προσπαθούμε να καταλάβουμε τα μυστικά της, μαθαίνουμε τις ιδιαιτερότητες των παικτών της, χαιρόμαστε τη συνέχειά της. Ανεξάρτητα από τη θέση που θα καταλήξει η ομάδα αυτή, είναι μια υπέροχη ομάδα, την οποία θα 'θελες, αύριο κιόλας, να τη δεις. Αν το Κύπελλο Ακρόπολις γίνονταν μετά το Μουντομπάσκετ, θα σπάζανε οι πόρτες στο ΣΕΦ –το νιώθω.

Δέος

Δεν είναι τα αποτελέσματα που έκαναν ξανά αυτή την ομάδα συμπαθητική και αγαπησιάρικη. Αποτελέσματα πάντα είχε το μπάσκετ: το 1998 στην Αθήνα η Ελλάδα είχε τερματίσει πάλι στην τετράδα, λίγοι όμως ένιωσαν σε εκείνα τα παιχνίδια το δέος που προκαλεί η τωρινή ομάδα. Αλλο είναι να είσαι διοργανωτής και να σε πηγαίνουν καροτσάκι μέχρι τα ημιτελικά κι άλλο είναι να βελτιώνεσαι από ματς σε ματς, δείχνοντας από τι σπάνιο μέταλλο είσαι φτιαγμένος. Αλλο είναι να κερδίζεις κι άλλο να αποδεικνύεις με την αυτοπεποίθησή σου και τη μαγκιά σου την αξία σου. Και, κυρίως, άλλο είναι να στηρίζεσαι σε ρολίστες που το εγχώριο σταρ σίστεμ του μπάσκετ παιδεύτηκε να επιβάλει ως σούπερ σταρ κι άλλο να έχεις ως ηγέτη ένα αστέρι που λέγεται Δημήτρης Διαμαντίδης.

Βασικός

Ζούμε την ιστορία, παρακολουθώντας τους αγώνες της Σαϊτάμα: στο συγκεκριμένο της κεφάλαιο, η ιστορία εξηγεί πώς ο Δημήτρης Διαμαντίδης από την Καστοριά, παιδί λιγομίλητο, με DNA πρωταθλητή, αποδεικνύει στο συγκεκριμένο τουρνουά ότι έχει τη θέση του βασικού πλέι μέικερ στην πεντάδα των αληθινά μεγάλων του ελληνικού μπάσκετ, εκτοπίζοντας από αυτή τον μέντορά του και προπονητή του σήμερα Παναγιώτη Γιαννάκη. Ο Διαμαντίδης είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει, όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά η Ευρώπη ολόκληρη στη συγκεκριμένη νευραλγική θέση. Δεν χρειάζεται ούτε ειδικός να είσαι για να το καταλάβεις, ούτε συστήματα Tendex να χρησιμοποιείς. Φτάνουν τα ματάκια σου.

Κληρονομιά

Ο Διαμαντίδης πήρε την κληρονομιά του Γιαννάκη στον συγκεκριμένο ρόλο και έχτισε πάνω της το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ. Ο ίδιος ο Γιαννάκης είναι φανερό πως γύρω από αυτόν σχεδίασε μια ολόκληρη ομάδα που παίζει επιθετική άμυνα, ακολουθώντας τον ηγέτη της πλέι μέικερ. Ο Διαμαντίδης δεν είναι επιτελικός ή εγκεφαλικός: είναι η οργή του Θεού, ένας πολεμιστής που εξοντώνει χωρίς έλεος, καλώντας τους υπόλοιπους να πέσουν στη φωτιά μαζί του. Ο Γιάννάκης ως πλέι μέικερ ήταν αρκετά διαφορετικός. Ποτέ δεν κατάφερε να τιθασεύσει όσο θα 'θελε τις αγωνιστικές παρορμήσεις του και η ειδικότητά του δεν ήταν να τραβάει τους άλλους στη μάχη, αλλά να παίζει για αυτούς. Ο Γιαννάκης συνεπικουρούσε, ο Διαμαντίδης επιτίθεται. Ο Γιαννάκης αμύνονταν και οργάνωνε, ο Διαμαντίδης εφορμά και καταδιώκει. Ο Γιαννάκης ήταν αρχηγός γιατί σκέφτονταν για όλους, ο Διαμαντίδης γιατί δεν σκέφτεται παρά μόνο πώς θα πείσει τους άλλους πως όλα γίνονται. Ο Γιαννάκης είχε πάθος, ο Διαμαντίδης μεταδίδει πάθος. Ποτέ στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού δεν θυμάμαι κάτι τόσο υπέροχα όμορφο: έναν αθλητή που ξεπερνάει τον προπονητή του, χάρη στις συμβουλές που αυτός του δίνει και κυρίως χάρη στον τρόπο που τον χρησιμοποιεί!

Οραμα

Ο Γιαννάκης είναι πολύ καλός προπονητής, τόσο καλός, που ο πλέι μέικερ Γιαννάκης «χάνει» στον ανταγωνισμό της ιστορίας από τον πλέι μέικερ Διαμαντίδη, επειδή δεν είχε ποτέ του έναν τόσο καλό προπονητή σαν αυτόν που έχει ο Διαμαντίδης! Στην προκειμένη περίπτωση, ο Γιαννάκης πρέπει να είναι συγκλονιστικά περήφανος ως προπονητής, όχι επειδή είχε την τύχη να κατευθύνει και να «πλάσει» τον διάδοχό του, αλλά επειδή βλέπει στο πρόσωπο τού μικρού το μπάσκετ που ο ίδιος αγάπησε, χωρίς να παίξει, μολονότι υπήρξε ως παίκτης καταπληκτικός! Η σπανιότητα της ιστορίας που ζούμε έγκειται ακριβώς σε αυτό: ο Διαμαντίδης δεν είναι η τελειοποίηση του Γιαννάκη, αλλά αυτό το κάτι άλλο που πιθανότατα ο Γιαννάκης ως παίκτης και πλέι μέικερ ονειρεύτηκε. Ο Διαμαντίδης είναι το όραμα του Γιαννάκη –δεν συγκρίνεται μαζί του ως προσωπικότητα (ο «Δράκος» είχε άλλο κύρος), αλλά τον ξεπερνά, γιατί μεταφέρει στο παρκέ τα στοιχεία που έκαναν τον προπονητή του μεγάλο, προσθέτοντας και δικά του! Ο Διαμαντίδης είναι πρότυπο κι ο Γιαννάκης είναι ένας προικισμένος Πυγμαλίωνας.

Μεγαλύτερος

Βλέπω αυτές τις μέρες τα παιχνίδια του και χαίρομαι που το παιδί αυτό είναι Ελληνόπουλο –το λέω εγώ που λατρεύω τους αθλητές χωρίς καμία διάθεση σοβινισμού. Ο Διαμαντίδης κλέβει, ταπώνει, καρφώνει, τρομάζει, σουτάρει, απειλεί, αστοχεί και θυμώνει, κυνηγώντας μια τελειότητα, για χατίρι της ομάδας και όχι της στατιστικής. Μαζί με τον Γκάλη, τον Χριστοδούλου, τον Κολοκυθά, τον Φασούλα, είναι στην πεντάδα των μεγαλύτερων Ελλήνων καλαθοσφαιριστών όλων των εποχών. Αυτή την πεντάδα την κατευθύνει με τη μαεστρία του και την καθαρή του σκέψη ο μεγαλύτερος προπονητής που κάθισε στον πάγκο της Εθνικής ομάδας, δηλαδή ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Κομπάρσοι

Ισπανοί, Αργεντινοί, Αμερικανοί είναι απλώς κομπάρσοι. Εμείς μόνοι ζούμε την ιστορία, σας λέω…

«Αϊρτον Σένα, adeus»

Για τους λάτρεις των βιβλίων που αναφέρονται σε αθλητικούς ήρωες και τους φίλους των μηχανοκίνητων –που μόνο λίγοι δεν είναι– έχω να προτείνω το εκπληκτικό βιβλίο του Βασίλη Τσακίρογλου «Αϊρτον Σένα, adeus», που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα από τις εκδόσεις IntroBooks. Προειδοποιώ ότι δεν πρόκειται για βιβλιαράκι που διαβάζεται σε παραλία. Για να το χαρείς, όπως συμβαίνει με όλα σχεδόν τα ωραία πράγματα, πρέπει να του αφιερώσεις προσοχή και χρόνο. Πρόκειται για μια καταπληκτική έκδοση 510 σελίδων, με πολλές υπέροχες φωτογραφίες. Για την ακρίβεια, πρόκειται για τον Α' τόμο. Ελπίζω ότι πολύ σύντομα θα κυκλοφορήσει και ο δεύτερος.

Συμβαίνει να έχω δει κάμποσα βιβλία που αναφέρονται στον αδικοχαμένο Βραζιλιάνο οδηγό –κυρίως ιταλικά: καμία από τις εκδόσεις αυτές δεν συγκρίνεται με την εκπληκτική δουλειά που έχει κάνει ο Τσακίρογλου. Ο καλός φίλος δεν περιορίζεται να βιογραφήσει ή να παρουσιάσει τη ζωή του οδηγού. Επιχειρεί κάτι πολύ πιο δύσκολο: συγκεντρώνοντας σχεδόν ό,τι έχει γραφτεί για αυτόν, περπατάει τα μονοπάτια της ζωής του, ψηλαφίζοντας για λογαριασμό μας κάθε λεπτομέρεια του μύθου του. Το βιβλίο είναι η βιογραφία του Σένα, αλλά και μια βιωματική δουλειά του συγγραφέα: ο Τσακίρογλου δεν «αγιογραφεί» το ίνδαλμά του και δεν χρησιμοποιεί τον Σένα ως πηγή έμπνευσης? πολύ περισσότερο, καταθέτει τον θαυμασμό του για τον κόσμο των μηχανοκίνητων, ψάχνοντας το γιατί τον αγαπάει. Ολοκληρώνοντας το βιβλίο, είναι σαν να έχεις διαβάσει τη Βίβλο της Φόρμουλα 1 και μαζί τα απόκρυφα ευαγγέλιά της, χωρίς ο Σένα να είναι ο μικρός Χριστός, στον οποίο ο Τσακίρογλου προσεύχεται: σπάνια μου έχει τύχει να βρω σε ένα βιβλίο πολυπλοκότητα και απόσταση, πληροφορία και ψυχογραφία, λεπτομέρεια και κρίση. Ο Σένα είναι ένας υπέροχος ήρωας, γιατί στην προκειμένη περίπτωση, με την επιβλητικότητα της παρουσίας του, επιτρέπει στον βιογράφο του να τον αποκαλύψει σε ανθρώπους που νομίζουν ότι τον ήξεραν καλά απλώς επειδή συνέβαινε να γνωρίζουν τα κατορθώματά του.

Ανακάλυψα το βιβλίο στο βιβλιοπωλείο του Ελευθερουδάκη. Κανονικά δεν θα 'πρεπε ποτέ να συγχωρήσω τον φίλο μου Βασίλη, που δεν μου έκανε ούτε ένα τηλέφωνο για να με ενημερώσει για την έκδοση του βιβλίου, όχι μόνο διότι είναι εξαιρετικό, αλλά διότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός έργου ζωής. Ωστόσο, δεν μπορώ να του κρατήσω κακία για το υπέροχο δώρο του στη φτωχή ελληνική αθλητικογραφία…