Η γοητεία της τελειότητας (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ας μην είμαστε υποκριτές. Στο τρένο του θριάμβου της Εθνικής μπάσκετ χώρος υπάρχει μόνο για όσους πίστευαν εμπράκτως σ' αυτά τα παιδιά ευθύς εξ αρχής. Στους ανθρώπους της ομοσπονδίας και σε όσους από την Πολιτεία έχουν άριστη και δημιουργική σχέση μαζί τους. Στους δημοσιογράφους που μας είχαν προειδοποιήσει για όσα θαυμαστά θα δουν τα μάτια μας. Στους λίγους φιλάθλους που πήγαν εκεί. Σε όσους ξύπνησαν για να δουν το ματς με το Κατάρ. Στους παίκτες, τον προπονητή και τους συνεργάτες του κυρίως. Οι υπόλοιποι μπορούμε απλώς να χειροκροτούμε: η απόλαυση του θριάμβου, όμως, ανήκει σε λίγους.

Στον αθλητισμό υπάρχει η χαρά του κατορθώματος, η απόλαυση που φέρνει η έκπληξη, η γλύκα της καθαρής επικράτησης, η ικανοποίηση της προσπάθειας, η πληρότητα που νιώθεις όταν ξεπερνάς τον εαυτό σου, η δικαίωση της πίστης. Και υπάρχει και κάτι που ως Ελληνες δεν είχαμε νιώσει ποτέ και που χθες -1η Σεπτεμβρίου του 2006- αισθανθήκαμε, παρακολουθώντας την Εθνική του μπάσκετ να διαλύει τους ακριβοπληρωμένους μαέστρους Αμερικανούς: η γοητεία της τελειότητας.

Σχολή

Ο ελληνικός αθλητισμός μάς έχει χορτάσει επιτυχίες τα τελευταία χρόνια –ας μην είμαστε αγνώμονες. Η Ελλάδα έγινε από το 1981 και μετά μια αθλητική δύναμη που ξοδεύει πολλά για τον εθνικό πρωταθλητισμό της. Ζήσαμε στο μπάσκετ θριάμβους από το 1987 κι έπειτα. Είχαμε επιτυχίες στο πόλο, όπου παρουσιάζουμε πάντα αξιόπιστες ομάδες. Βγήκαμε στον δρόμο με «το θαύμα της Πορτογαλίας» στο ποδόσφαιρο. Πήραμε μετάλλια στο βόλεϊ, αποκτήσαμε καλές Εθνικές ομάδες σε αθλήματα που δεν έχουμε μεγάλη παράδοση, όπως π.χ. στο χάντμπολ. Ομως, δεν αποκτήσαμε αυτό που λέμε σχολή: η Ελλάδα δεν παρουσιάζει παντού και πάντα επιθετικές ομάδες, όπως κάνουν οι Αμερικανοί που αντιλαμβάνονται τον αθλητισμό ως θέαμα, ούτε εμφανίζεται πάντα με ομάδες που δίνουν έμφαση στην άμυνα, όπως κάνουν σε όλα σχεδόν τα ομαδικά σπορ οι μετρ της σκοπιμότητας Ιταλοί. Οι ομάδες μας δεν έχουν το ταλέντο των Σέρβων ή τον ορθολογισμό των Ρώσων ή την πολυπληθυσμικότητα των Γάλλων. Οσες πρόκοψαν, στηρίχθηκαν συνήθως στο δώρο της στιγμής. Ο Γκάλης ήταν μια καλαθομηχανή, ο Ρεχάγκελ βρήκε μια καταπληκτική άμυνα στο Euro και βοήθησε μια παρέα δουλευταράδων να πιστέψουν στις δυνατότητές τους. Η πίστη στην Ελλάδα μετράει πιο πολύ από τη μεθοδικότητα –το ίδιο και η ψυχή. Διακρινόμαστε εκεί που υπάρχει περιθώριο για προσωπικό ανδραγάθημα, στον σχεδιασμό υστερούμε. Γι' αυτό και από τις ομάδες μας πάντα κάτι έλειπε. Από την ομάδα του Γκάλη ο πάγκος, από την ομάδα μετά τον Γκάλη ο Γκάλης, από την Εθνική βόλεϊ ο πασαδόρος, από το πόλο η αποτελεσματικότητα στον παίκτη παραπάνω, από την Εθνική του Ρεχάγκελ η ικανότητα να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, όπου αυτό χρειάζεται.

Πλήρες

Την 1η Σεπτεμβρίου του 2006 στο παρκέ της Σαϊτάμα παρουσιάστηκε η πρώτη ελληνική ομάδα που έπαιξε ένα ματς, αφήνοντας τον θεατή άναυδο μπροστά στη γοητεία της τελειότητάς της: το παιχνίδι της Εθνικής μας, ενορχηστρωμένο από έναν εμπνευσμένο Νεοέλληνα που λέγεται Παναγιώτης Γιαννάκης, είναι ένα τέλειο παιχνίδι. Ακόμα περισσότερο θα έλεγα ότι είναι μια άρτια και αψεγάδιαστη έκφραση του παιχνιδιού που λέγεται μπάσκετ. Η ευστοχία της ομάδας στα σουτ είναι εξωπραγματική. Η άμυνα δεν γίνεται καλύτερη. Η οργάνωση αλάνθαστη παρά την πίεση. Το ίδιο το παιχνίδι δεν μπορεί να χαρακτηριστεί επιθετικό ή αμυντικό: είναι πλήρες, έτσι παίζεται αυτό το σπορ.

Σενάριο

Το ίδιο το σενάριο του ματς αποδεικνύει ότι η Εθνική ομάδα τα έχει όλα. Βρίσκεται πίσω στο σκορ και μοιάζει να χάνει την επαφή με τους Αμερικανούς –ξαφνικά γκαζώνει, κάνει ένα 24-5 και αφήνει τον κόσμο άφωνο. Εχει πρόβλημα με τα ριμπάουντ και το διορθώνει. Βγάζει από τον πάγκο της παίκτες που είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο και έτοιμοι για ειδικές δουλειές. Τρίποντα; Σπανούλης. Κλεψίματα; Παπαλουκάς. Ριμπάουντ; Φώτσης. Καρφώματα; Σχορτσιανίτης. Εξυπνάδα; Διαμαντίδης. Σκληράδα; Ντικούδης. Ψυχραιμία; Τσατσαρής. Εμπειρία; Κακιούζης. Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν: είναι όλοι άψογοι.

Περφεξιονισμός

Υποτίθεται ότι στο μεγάλο σκορ υπήρχε πρόβλημα. Λύθηκε: οι Αμερικανοί δέχτηκαν εκατό πόντους και ακόμα ψάχνονται. Η Εθνική δεν φοβήθηκε ούτε όταν άρχισαν το ανορθόδοξο τρέξιμο: η εμπειρία, η οποία φάνηκε στις βολές του τέλους, ήταν τόσο απαραίτητη όσο και ο ενθουσιασμός των παιδιών όταν άρχισαν να γκαζώνουν μετά τα πρώτα δέκα λεπτά. Δεν μιλάμε για μια ομάδα–όνειρο, αλλά για κάτι πιο σημαντικό. Η Dream Team του Τζόρνταν ήταν τόσο μπροστά από τους υπόλοιπους, που το κατόρθωμά της δεν είναι σπουδαίο. Η λογική επικράτηση του φαβορί δεν αποτελεί λόγο θαυμασμού: θαυμασμός πρέπει να υπάρχει μπροστά στον περφεξιονισμό του Γιαννάκη, που εδώ και τρία χρόνια βελτιώνει μία ομάδα που έχει κερδίσει πολλά, ποντάροντας στο κίνητρο που δίνει σε κάθε αθλητή, όχι η χαρά της επιτυχίας, αλλά η αναζήτηση του τέλειου.

Ομορφιά

Μακριά από ηρωισμούς, κλεφτοπόλεμους, νίκες και ήττες, η Εθνική αποκαλύπτει στα μάτια μας την ομορφιά της διδασκαλίας που έγινε γνώση: είναι μία διαβασμένη ομάδα, ένα σύνολο από μαθητές που έγιναν επιστήμονες. Αυτό που ειλικρινά αφήνει άφωνο όποιον είδε τα παιχνίδια της δεν είναι η ικανότητά της να κερδίζει, αλλά η ευκολία με την οποία παραχωρεί στον αντίπαλο το δικαίωμα να κάνει το παιχνίδι του, μόνο και μόνο για να του δείξει μέσα στο παρκέ πώς αυτό γίνεται σωστά. Θέλετε άμυνα, κύριοι Γάλλοι; Πολύ ωραία, αλλά δεν θα βάλετε ούτε 60 πόντους. Θέλετε να τρέξουμε, κύριοι Αμερικανοί; Καμία αντίρρηση, αλλά φέρτε μαζί σας το αριθμητήριο. Πείτε μου πώς θέλετε να χάσετε και αφήστε με να σας το δείξω! Ολα αυτά, μάλιστα, γίνονται χωρίς την αλαζονεία του δυνατού που επιβάλλεται, αλλά με την τέχνη του καλού παίκτη που ξέρει το πώς. Δεν μιλάμε για μπάσκετ, αλλά για την κοσμοθεωρία της προκοπής. Γνώση, ικανότητα, πληρότητα, επιτυχία και ευτυχία: παρακολουθούμε στη Σαϊτάμα ένα αληθινό μάθημα ζωής.

Μάθημα

Το 'λεγα και χθες. Ζούμε την ιστορία. Ως μάθημα…