Το προφίλ της Φέγενορντ και η αρετή του Χαριστέα (Sportday / Αλ. Σπυρόπουλος)

Ο Άγγελος Χαριστέας, λοιπόν, παίρνει στο κατόπι τον Γιάννη Αναστασίου. Ηδη στο Αμστερνταμ ο ένας, στο Αμστερνταμ κι ο άλλος. Μετά, στο Ρότερνταμ ο ένας, να σου στο Ρότερνταμ, από πίσω, κι ο άλλος. Και το 'λεγε προχθές το απόγευμα, στην πτήση Αθήνα-Κισινάου, ο Χαριστέας. «Είμαι στον Αγιαξ, αλλά ακόμη μένουν... τέσσερις, πέντε ώρες» (ώσπου να κλείσει το θερινό παράθυρο των αγοραπωλησιών). Πάντοτε, εδώ και μερικά χρόνια, το βράδυ της 31ης Αυγούστου στη διεθνή αγορά είναι σχεδόν εξωφρενικό. Για την ειρωνεία της υπόθεσης, καλώς εχόντων ο Χαριστέας θα κάνει ντεμπούτο... μες στο (νέο) σπίτι του Αναστασίου, Σπάρτα-Φέγενορντ την άλλη Κυριακή, τοπικό ντέρμπι.

Ο βασικός αντίπαλος του Χαριστέα στην καινούργια ζωή του, τουλάχιστον στο ξεκίνημά της, θα 'ναι ο αρνητισμός που εκπέμπουν, κιόλας, οι σκληροί φαν της Φέγενορντ. Διότι, πρώτον ο Χαριστέας καταφθάνει απ' τον λαομίσητο Αγιαξ. Δεύτερον, όχι λιγότερο σημαντικό, ο Χαριστέας ήταν τεταρτοπέμπτος στην άτυπη ιεραρχία των φορ του Αγιαξ, κι ο Αγιαξ, ήθελε, απλώς, να τον ξεφορτωθεί. Οχι ακριβώς, δηλαδή, ό,τι θα μπορούσε να τους εξιτάρει. Εάν προσθέσουμε στον λογαριασμό τη γενική δυσθυμία ότι 1η και 2η αγωνιστική η Φέγενορντ δεν βλεπόταν, δεν σκόραρε καν, τότε έχουμε την όλη εικόνα συμπληρωμένη. Α, και κάτι άλλο. Μετά τον Κόιτ (Λίβερπουλ), η προσμονή ήταν για κάποιον Καρού απ' τη Λιόν, κάποιον Κρους (που ήταν δικός τους και παλαιότερα) απ' την Ιντερ, κάποιον Πισάρο απ’ την Μπάγερν. Ο Χαριστέας ακούγεται σαν προσγείωση.

Η τρεχουσα Φέγενορντ είναι κακή ομάδα. Ξέρω ότι στην Ολλανδία αυτή την εποχή λένε πως, άμα στο τέλος βγει στην πεντάδα (πίσω από Αγιαξ, Αϊντχόφεν, Αλκμααρ, Χέρενφεν), πάλι... επιτυχία θα 'χει κάνει! Αυτό φέρνει το να έχει χάσει τον σεβασμό του παραδοσιακού big club, αν θέλετε έχει χάσει τον φόβο των μικρών ομάδων απέναντί της, κι απέναντι στο (πάλαι) δέος του «Ντε Κάιπ». Το ποδόσφαιρο, όμως, είναι γεμάτο οξύμωρα. Σαν κακή ομάδα, η Φέγενορντ ταιριάζει καλύτερα στον Χαριστέα. Ο Αγιαξ είναι καθαρό ποδόσφαιρο, και μόνο ποδόσφαιρο, και τίποτε άλλο εκτός από ποδόσφαιρο. Η Φέγενορντ δεν είναι και τόσο... του ποδοσφαίρου. Είναι πάθος, είναι μαχητικότητα, είναι αφοσίωση, τέτοια πράγματα. Το μέσο τεχνικό επίπεδο του Αγιαξ είναι ανώτερο απ' το τεχνικό επίπεδο του Χαριστέα. Το προφίλ της Φέγενορντ είναι συμβατό με την αρετή του Χαριστέα να μπαίνει και, επί 90 λεπτά, να τα δίνει όλα.

Εαν ημουν... Χαριστέας, και στη συνειδητή επίγνωση του όλου πακέτου, πάλι θα πήγαινα στη Φέγενορντ. Τελευταίες ώρες της 31ης Αυγούστου, εννοείται, το να βρεθεί το ιδεατό είναι καθαρή ουτοπία. Το να βρεθεί το καλό όμως, έστω το καλύτερο απ' ό,τι αφήνεις πίσω, αυτό είναι εφικτό. Στα χέρια του χρήσιμου ατζέντη, για την ακρίβεια. Εδώ, ο Χαριστέας προορίζεται να 'ναι ό,τι του έλειψε αδήριτα στη Βρέμη και στο Αμστερνταμ: Βασική επιλογή. Δεν έχει κανέναν Κλόσε μπροστά, κανέναν Κλάσνιτς, κανέναν Χούντελααρ, κανέναν Μπάμπελ. Ο βετεράνος Φαν Χόιντονκ, φίλος του προέδρου, επέστρεψε για τους συμβολικούς και τους συναισθηματικούς λόγους. Δεν θα 'ναι πρόβλημα, άλλωστε πρόκειται για «το καλύτερο παιδί», να κάνει χώρο και να αποδεχθεί τον πάγκο. Κι ο προπονητής, ο Ερβιν Κούμαν, θα στηρίξει το επιθετικό παιχνίδι της Φέγενορντ στον Αγγελο, είτε τηρήσει το 4-3-3 είτε το γυρίσει σε 4-4-2 και τον κάνει δίδυμο με τον Κάστελεν. Ο Ερβιν είναι ο αδελφός του Ρόναλντ (Κούμαν, τώρα στην PSV) που είχε βάλει τα στήθη μπροστά για να αγοράσει ο Αγιαξ τον Χαριστέα. Ο Ερβιν ρώτησε τον Ρόναλντ, κι η απάντηση έπαιξε καθοριστικό ρόλο, πριν αγοράσει τώρα τον Χαριστέα η Φέγενορντ. Τα αδέλφια, άλλωστε, δεν είναι αντίπαλοι. Είναι αδέλφια. Ο Χαριστέας είναι μονάχα 26 ετών, στα 27. Εχει προλάβει να ενταχθεί σε τρεις (μεγάλους) συλλόγους, και το ευχάριστο είναι ότι η τιμή του στο χρηματιστήριο αξιών συγκρατείται υψηλή. Τρία εκατομμύρια τον αγόρασε η Βέρντερ, πέντε ο Αγιαξ, τρία η Φέγενορντ. Και τριετές (2+1) συμβόλαιο, για 1,5 εκατομμύριo ετησίως καθαρά, δεν είναι λόγος... να τα βάφει κανείς μαύρα.

Το παν, πλέον, είναι ο Χαριστέας να αποκαταστήσει, να κάνει νορμάλ από ανώμαλη, τη σχέση του με τον λεγόμενο «χρόνο συμμετοχής». Την επαφή του με το γήπεδο και τα ματς. Δεν προσθέτω και με τα γκολ. Εάν συμβεί το ένα, θα έλθει και το άλλο, είναι αυτονόητο. Εξάλλου, τα γκολ δεν του έλειψαν απ' τον λογαριασμό ούτε όταν έπαιζε λίγο. Απ' τον Αγιαξ φεύγει με 30/12, συνεπής στον μέσο όρο του και με την Εθνική (52/14). Ομαλοποιώντας τη σχέση του με το παιχνίδι είναι επίσης αυτονόητο ότι ο Χαριστέας θα ξαναγίνει ενεργητικό (από παθητικό που είναι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο) για την Εθνική. Την ηλικία του, τη γράψαμε. Δεν είναι κεφάλαιο που το καις, επειδή απέδωσε ό,τι ήταν να αποδώσει και τελείωσε, π.χ. Βρύζας. Απ' το να ζητάμε τον... νέο Χαριστέα, συμφέρει από πάσης πλευράς να έχουμε ξανά τον παλαιό καλό τέτοιον. Ο Χαριστέας, μην κάνουμε «νεότερη ιστορία» τώρα, έχει βάλει τα συγκεκριμένα γκολ που άλλος Ελληνας ποδοσφαιριστής δεν θα τα βάλει... στον αιώνα τον άπαντα! Η θέση του στην αιωνιότητα είναι εξασφαλισμένη. Κατοχυρωμένη. Η θέση του στο παρόν του ποδοσφαίρου είναι που γεννά την αβεβαιότητα. Το σύνηθες είναι το αντίστροφο. Να ξέρεις το σήμερα, αλλά να μη ξέρεις πώς θα σε θυμάται ο κόσμος σε 50 χρόνια, ή πώς θα σε γράψει η ιστορία σε 100. Ομως, το σημειώσαμε ήδη, η ζωή στην μπάλα είναι γεμάτη οξύμωρα.