Νέα ομάδα, όχι ανανέωση (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η επέτειος (;) της υπογραφής του συμβολαίου του Οτο Ρεχάγκελ με την ΕΠΟ έφερε ξανά στην επικαιρότητα το ζήτημα μιας πιθανής ανανέωσης της Εθνικής ομάδας. Αφού υπενθυμίσω ότι πιστεύω πως η συγκεκριμένη συζήτηση αυτή τη στιγμή δεν έχει καμία απολύτως αξία (ο Ρεχάγκελ έπρεπε να αντικατασταθεί μετά το τέλος των προκριματικών του Μουντιάλ, όμως τότε ο παρεμβατικός κατά τ' άλλα Τύπος έκανε κοκοκό), θα ήθελα να πω κάτι τελευταίο επί του θέματος. Κυρίως, γιατί τα πολλά λόγια γίνονται αιτία να χαθεί η ουσία του πράγματος.

Με το χέρι στην καρδιά, είναι δύσκολο κάποιος να πει ότι υπάρχουν Ελληνες παίκτες καλύτεροι από αυτούς που καλούνται στην Εθνική. Ο Στολτίδης είναι αμφίβολο αν είναι καλύτερος του Μπασινά και του Κατσουράνη –το πρόβλημα αυτής της ομάδας άλλωστε δεν είναι τα αμυντικά χαφ της. Ο Τοροσίδης θα μπορούσε να είναι στο γκρουπ –δύσκολα θα ήταν στην ενδεκάδα αντί του Γιούρκα. Ο Ταβλαρίδης στην Εθνική μοιάζει με ψάρι έξω από το νερό. Ο Σαμαράς δεν είναι ακόμα βασικός στην ομάδα του. Από αυτούς που καλούνται και δεν χρησιμοποιούνται, ο Καφές έχει σκαμπανεβάσματα και στον Ολυμπιακό και ο Λαγός ακόμα δεν καθιερώθηκε στην ΑΕΚ. Με μια τέτοιου είδους προσέγγιση θα κατέληγε κανείς στο συμπέρασμα ότι στον Γερμανό γίνεται άδικη κριτική. Ομως, η εικόνα του ματς με τη Μολδαβία λέει δυστυχώς το αντίθετο.

Πείραμα

Δεν υπάρχει καμία σοβαρή ομάδα στον κόσμο που να έκανε «ανανέωση», όπως έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε τον όρο στην Ελλάδα -που να έδιωξε π.χ. πέντε βετεράνους, να έβαλε πέντε μικρούς ταυτόχρονα και να πρόκοψε. Οι Γάλλοι που τόλμησαν ένα τέτοιο πείραμα φώναξαν πίσω τον Ζιντάν, τον Τουράμ και τον Μακελελέ και έπαιξαν στον τελικό του Μουντιάλ. Αν ο Ρεχάγκελ είχε απομακρύνει από την Εθνική μετά το Euro ταυτόχρονα τον Τσιάρτα, τον Νικοπολίδη, τον Ζαγοράκη, τον Φύσσα και τον Βρύζα, το πιθανότερο είναι ότι όλοι αυτοί θα είχαν επιστρέψει στην ομάδα μετά την πρώτη ήττα έπειτα από λαϊκή απαίτηση.

Κριτήριο

Η απομάκρυνση ποδοσφαιριστών με κριτήριο την ηλικία δεν έχει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο νόημα. Ο Φαν Μπάστεν έκοψε τον Φαν Νιστελρόι και εμπιστεύτηκε τον Κούιτ και τον Χούντελααρ: η ομάδα του δυσκολεύτηκε να κερδίσει το Λουξεμβούργο. Ο γερο-Φίγκο δεν ήταν πρόβλημα για τους Πορτογάλους στο Μουντιάλ –θα 'λεγα ότι ήταν ο καλύτερος παίκτης τους. Το θέμα δεν είναι πόσο χρονών είναι οι παίκτες, αλλά πόσο φρέσκια σε ιδέες είναι μια ομάδα. Από τον Ρεχάγκελ δεν είναι λογικό να ζητάμε να ανανεώσει την Εθνική –είναι σαν να του ζητάμε να υπογράψει την παραίτησή του: κανείς προπονητής ποτέ δεν δέχτηκε να αυτοκαταστρέψει ό,τι έφτιαξε.

Προσθήκες

Τι έχει νόημα να ζητάμε; Τώρα, απολύτως τίποτα. Μέχρι τα ματς με τη Νορβηγία και τη Βοσνία (που θα κρίνουν εν πολλοίς την πρόκριση) δεν υπάρχουν ούτε ημερομηνίες για δοκιμές. Η ομάδα είναι αυτή που είναι: κάθε προσθήκη είναι εκ των πραγμάτων εκτός λογικής στην παρούσα φάση. Μια εθνική ομάδα δεν γίνεται να είναι καφενείο και να επικρατούν λογικές του στυλ «φύγε εσύ κι έλα εσύ». Και ο Γιαννάκης τους ίδιους παίρνει: το θέμα είναι τι προοπτική βελτίωσης και απόδοσης υπάρχει και όχι ποια είναι η ηλικία των παικτών.

Κίνητρο

Τι θα ήταν λογικό να απαιτήσουμε; Οχι την «ανανέωση» της Εθνικής, αλλά μια νέα Εθνική ομάδα. Αν διοικούσαν το ποδόσφαιρο της Ελλάδας άνθρωποι που το αγαπούν και όχι παραγοντίσκοι που κοιτούν να πάνε περιοδείες κονόμας στην Αυστραλία και στα Εμιράτα, θα έπρεπε μετά το τέλος των προκριματικών του Μουντιάλ να απαιτηθεί από τον κόουτς μια καινούργια ομάδα, γιατί η παλιά έδειξε σημάδια φθοράς. Αυτή η ομάδα θα μπορούσε να έχει ως ραχοκοκαλιά κάποιους από τους παλιούς, αλλά θα έπρεπε να στηρίζεται κυρίως σε παίκτες με νέα κίνητρα: η περίσταση απαιτεί μία ομάδα που να παίζει για να φτάσει σε ένα στόχο και όχι μια ομάδα που θα αγωνιστεί για να αποδείξει ότι οι προηγούμενες επιτυχίες της δεν είναι τυχαίες. Σε μια τέτοια νέα ομάδα θα μπορούσαν να έχουν ενεργό ρόλο και παίκτες που τώρα είναι απίθανο να ενσωματωθούν: ο Σαμαράς, ο Παπαδόπουλος, ο Τοροσίδης, ο Στολτίδης, ενδεχομένως κι άλλοι. Ισως αυτοί να μην είναι καλύτεροι από τους τωρινούς, όμως θα υπήρχε η ελπίδα να προκόψουν με την ανάλογη καθοδήγηση. Αν υπήρχε εγγύηση από τον Γερμανό, αυτός θα μπορούσε να συνεχίσει. Αλλιώς θα ερχόταν κάποιος άλλος.

Λίπι

Οταν ο Λίπι ανέλαβε την Ιταλία, μεσουρανούσαν ο Βιέρι, ο Ιντσάγκι και ο Κασάνο –τους άφησε στην άκρη και πήρε επιθετικούς μικρότερης αξίας (τον Τζιλαρντίνο, τον Ιακουίντα, τον Τόνι) που έκαναν για το παιχνίδι του. Οταν πήρε στην εθνική τον Γκρόσο, αυτός ήταν ήδη 27 χρόνων –όχι τόσο νέος. Ο Λίπι έκανε μοχλό της ομάδας τον Πίρλο, τον οποίο ο Τραπατόνι αγνοούσε. Προτίμησε από τον Πανούτσι κάποιον Τζακάρντο. Ενας προπονητής ούτε χάνει ούτε κερδίζει: η δουλειά του είναι να φτιάξει μια ομάδα με τα υλικά που έχει, βασιζόμενος σε ένα σχέδιο. Ο Ρεχάγκελ ένα τέτοιο είχε όταν έφτιαξε την ομάδα του, αυτή που κέρδισε το Euro και αυτή που ακόμα συντηρεί. Δεν μοιάζει να έχει άλλο. Κακώς τον ζαλίζουμε.

Σχέδιο

Ακούω συνέχεια ότι δεν υπάρχουν παίκτες. Τον Φύσσα όταν έπαιζε στον Πανιώνιο τον έβριζαν, ο Κατσουράνης υπέγραψε στην ΑΕΚ επί Μάκαρου, γιατί στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟ τον θεωρούσαν λίγο, ο Βρύζας και ο Δέλλας χρειάστηκε να πάνε στην Ιταλία για να καταλάβουν όλοι τι παίκτες είναι. Η Ελλάδα έφερε ισοπαλία με τους Αγγλους, παίζοντας με τον Βόκολο, τον Κωνσταντινίδη και τον Κασάπη αριστερό χαφ. Οι κρίσεις που γίνονται για την αξία των παικτών σε αυτή τη χώρα είναι συχνά επιπόλαιες. Κυρίως γιατί ξεχνάμε ότι όταν υπάρχει ένα οργανωμένο παιχνίδι, κάθε παίκτης μπορεί να φανεί καλύτερος…

Συμπαράσταση

Από φίλο αναγνώστη, τα στοιχεία του οποίου δεν δημοσιεύω γιατί μου το ζήτησε, έλαβα την κάτωθι επιστολή:

«Σε ένα φύλλο διάβασα ότι ο Χελάκης σού είπε πως είσαι άδικος με τον Γκαγκάτση. Δεν συμφωνώ. Προς επίρρωση της θέσης μου -που ουσιαστικά ταυτίζεται με την κριτική σου στον πρόεδρο της ΕΠΟ- αρκεί να σου επισημάνω δύο αποφάσεις της ΕΠΟ που διαχειρίζεται ο Γκαγκάτσης.

1. Προς το τέλος των μεταγραφών, όταν όλες οι ομάδες της Γ' Εθνικής είχαν κάνει τις μεταγραφικές κινήσεις τους, η ΕΠΟ "θυμήθηκε" να θέσει όρο υποχρεωτικής συμμετοχής δύο παικτών κάτω των 21 ετών στη βασική σύνθεση όλων των ομάδων της κατηγορίας, προσθέτοντας μάλιστα στον σχετικό κανονισμό ότι όταν αυτοί γίνονται αλλαγή στο παιχνίδι, στη θέση τους πρέπει να μπαίνουν παίκτες ίδιας ηλικίας! Οπως καταλαβαίνεις, το ξαφνικό της απόφασης, η οποία βγήκε ελάχιστες μέρες πριν από το τέλος της μεταγραφικής περιόδου, έπιασε απροετοίμαστους διοικήσεις και προπονητές, που είχαν ήδη κάνει τον προγραμματισμό τους. Ασχετα με το αιτιολογικό της απόφασης (που κανείς δεν ισχυρίζεται ότι είναι απαραίτητα κακή), η πρακτική της προχειρότητας που ακολουθήθηκε έδειξε ξανά το μέγεθος του προβλήματος: η ανοργανωσιά της ΕΠΟ που δεν ήταν σε θέση να ενημερώσει νωρίτερα τους "θιγόμενους" νόθευσε ήδη τη δυναμική των ομάδων και του πρωταθλήματος.

2. Το σίριαλ ανόδου για Βάρδα και Ζάκυνθο (με το οποίο γελούσε η Ελλάδα καλοκαιριάτικα) είχε αίσιο τέλος για τον Γκαγκάτση. Δεν στενοχώρησε κανέναν και τις μικροπολιτικές του εξυπηρέτησε. Ανέβηκαν και οι δύο... και όποιον πάρει ο Χάρος!

Τελικά η μπάλα πήρε τη δύσμοιρη τη Ναύπακτο, που κατατάχθηκε στον Βορρά της Γ' Εθνικής -ενώ ο συντοπίτης Παναιτωλικός είναι στον Νότο(!). Μιλάμε για όχι μια ακούσια γκάφα ολκής, αλλά για ένα πραγματικό σκάνδαλο! Τη στιγμή μάλιστα που η Θήβα (που σημειωτέον είναι χιλιομετρικά πιο κοντά στον Βορρά) θα βρίσκεται στον Νότο! Η Ναύπακτος οδηγείται σε οικονομική καταστροφή, αφού τα ταξίδια της ξαφνικά κοστίζουν το διπλάσιο, αλλά αυτό δεν φαίνεται να πολυενδιαφέρει την ΕΠΟ και τους ανθρώπους της, που ξόδεψαν το καλοκαίρι προσπαθώντας να βρουν τρόπους να λήξει ισόπαλο το δικαστικό ντέρμπι Βάρδας–Ζακύνθου που συγκλόνισε την υφήλιο...
Θεωρώ την κριτική στο πρόσωπο του προέδρου της ΕΠΟ 100% δίκαιη. Και θα σε παρακαλούσα να διαμηνύσεις αυτές τις "ομορφιές" στον διευθυντή σου, ο οποίος τις τρέλες που γίνονται στο πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής με ευθύνη της ΕΠΟ θα ’πρεπε να τις ξέρει καλά...».
Τις ξέρει, μην ανησυχείς…