Πλησιάζει το τέλος του κόσμου (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

To μελετώ από τώρα και τρομάζω: εάν η Εθνική ομάδα μπάσκετ τερματίσει τρίτη στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2007, το χάλκινο μετάλλιο θα θεωρηθεί αποτυχία από σχετικούς και άσχετους. Το χειρότερο είναι ότι θα έχουν και δίκιο. Να το πάω και πιο μακριά; Φανταστείτε να ανταμώσει η ελληνική ομάδα στον προημιτελικό με καμιά Λιθουανία, καμιά Γαλλία, καμιά Ρωσία και -φτου, φτου- να ηττηθεί. Θα μιλάμε για το τέλος του κόσμου. Για το ξεκίνημα της κατηφόρας. Για την απαρχή της παρακμής.

Σκεφτείτε τώρα πόσο «εύκολο» είναι να συμβεί κάτι τέτοιο και τρομάξτε μαζί μου. Αρκεί να θυμηθείτε πόσο δύσκολα νίκησαν οι δικοί μας τους Λιθουανούς φέτος στην Ιαπωνία, τους Γάλλους και τους Ρώσους πέρυσι στο Βελιγράδι. Μια κλωστή δρόμος ήταν η νίκη από την ήττα.

Η Εθνική μας είναι πια καταδικασμένη να ζει με το στρες της κορυφής. Τοποθέτησε τον πήχη τόσο ψηλά, ώστε έχασε ακόμα και το δικαίωμα στη μετριότητα. Θα συνιστά αποτυχία η τρίτη θέση στο ερχόμενο Ευρωμπάσκετ; Προφανώς όχι και ταυτόχρονα προφανώς ναι! Πόσω μάλλον η πέμπτη ή η έβδομη. Οτιδήποτε λιγότερο από το ασημένιο μετάλλιο πίσω από τους Ισπανούς θα θεωρηθεί οπισθοχώρηση. Ακόμα κι αν χάσουμε από άλλη ομάδα στον τελικό, πάλι βήμα προς τα πίσω θα κάνουμε.

Τα παιδιά φαίνονται έτοιμα να ανταποκριθούν στις υψηλές απαιτήσεις, αλλά αυτό δεν αποτελεί εχέγγυο επιτυχίας. Όσο αξιοκρατικό κι αν είναι το μπάσκετ σε σύγκριση με άλλα σπορ (όνομα και μη χωριό), δεν κερδίζει πάντοτε ο καλύτερος. Αλλιώς, θα απονέμονταν τα μετάλλια επί χάρτου με βάση το «rank» της FIBA. Με βάση αυτή την κωμική βαθμολογία (εξίσου κωμική με την αντίστοιχη της FIFA), η Ελλάδα είναι στην... 6η θέση παγκοσμίως. Όταν ταξίδεψε στην Ιαπωνία, βρισκόταν στην 9η. Με το καλό να μπούμε και στην τετράδα...

Σε 3-4 συνεχείς διοργανώσεις η Εθνική μας είχε την τύχη να ξεκινήσει πλήρης, δίχως την παραμικρή απώλεια λόγω τραυματισμών. Το πλήγμα Ζήση (περαστικά και υπομονή...) ήταν η σκληρή εκδίκηση των κακών δαιμόνων. Ξύπνησαν κακόκεφοι και μας εκδικήθηκαν μεμιάς. Αλλο ήθελα να πω όμως. Η Εθνική μας δεν μπορεί να είναι τυχερή επ' άπειρον. Εάν πάει στο Ευρωμπάσκετ με ελλείψεις ή άλλου είδους προβλήματα, θα εμφανιστεί συγκριτικά ευάλωτη και με περιορισμένες λύσεις.

Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά ότι θα είναι ετοιμοπόλεμος ο Σπανούλης ύστερα από μια σκληρή σεζόν στο ΝΒΑ; Ποιος γνωρίζει πότε ακριβώς και σε τι κατάσταση θα επιστρέψει στο παρκέ ο Ζήσης; Ποιος είναι βέβαιος για οτιδήποτε έχει να κάνει με τον Σχορτσιανίτη; Ποιος ξέρει πόσοι και ποιοι θα κλατάρουν αγωνιστικά μετά την υπερπροσπάθεια του Αυγούστου και τον δύσκολο χειμώνα που ακολουθεί; Το πνεύμα θα είναι ασφαλώς πρόθυμο, αλλά η σαρξ ενίοτε προδίδει.

«Θα ξεκουραστώ για λίγο», είπε χθες ο Παναγιώτης Γιαννάκης στον πρωθυπουργό. Μόλις ξαποστάσει, θα κοιτάξει να καταρτίσει μια λίστα από 17-18 παίκτες που να καλύπτει παν ενδεχόμενο: τραυματισμούς, ντεφορμαρίσματα, λειψανδρία. Για το «αύριο», αλλά και για το «μεθαύριο». Η Εθνική ομάδα του 2006 είναι ακμαία, αλλά όχι τόσο νεανική όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Του χρόνου θα έχει αισίως τέσσερις 30άρηδες στις τάξεις της. Ποιοι μπορούν να της μεταγγίσουν νέο αίμα; Θα το δούμε μαζί αύριο.