Η Ελλάδα που επιμένει… άλλο τι μας περιμένει; (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Αχ, πώς το έχασα εγώ αυτό; Ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω, φίλε αναγνώστη. Μιλάω για την τιμή που έκανε η Πολιτεία να ανοίξει τις πύλες του Προεδρικού Μεγάρου για να υποδεχθεί τους δευτεραθλητές κόσμου, την Εθνική μας ομάδα του μπάσκετ.

Ηθελα τόσο πολύ να πάω, αλλά είχε μουλαρώσει η θεία μου η Λουκρητία γιατί το Μαξίμου, όπως η ίδια ισχυρίζεται, της ξυπνάει άσχημες αναμνήσεις. Θυμάται τότε που είχαμε Βασιλευομένη Δημοκρατία και σουλατσάριζε σε όλα αυτά τα μέρη με τους γαλαζοαίματους. Μετά πλακώσανε αυτοί οι νηστικοί οι δημοκράτες και τα μαγάρισαν. Τα έκαναν δηλαδή σαν τα μούτρα τους. Από τότε ορκίστηκε να μην ξαναπατήσει.

Τι να κάνω; Αναγκάστηκα και εγώ να παρακολουθώ τις μεγάλες αυτές στιγμές από την τηλεόραση και να διαβάζω τους απίθανους αυτούς διαλόγους ανάμεσα στους επιφανείς άνδρες από τις εφημερίδες. Οφείλω να ομολογήσω ότι τα λόγια του πρωθυπουργού Κωστάκη μού έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, γιατί όπως διάβασα, ήταν λόγια που σπάνια λέει ένας πολιτικός. Διαβάστε τα και θα συμφωνήσετε μαζί μου

«Θέλω να σας εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Θέλω να σας πω συγχαρητήρια γι' αυτή τη μεγάλη επιτυχία. Μας κάνατε υπερήφανους, μας δώσατε χαρά και αποτελείτε παράδειγμα για τα νέα παιδιά της χώρας. Κυρίως, όμως, αποδεικνύετε τις δυνατότητες που έχει αυτός ο τόπος».

Ο πρωθυπουργός εννοεί τις δυνατότητες που έχει αυτός ο τόπος στο μπάσκετ. Μην παρεξηγηθούμε; Γιατί άλλες δυνατότητες δεν βλέπουμε και ούτε είναι να μπλεκόμαστε σε άλλα κόλπα δύσκολα. Εκείνο όμως που χάρηκα πολύ, όταν το διάβασα, ήταν το στιγμιότυπο με τη γραβάτα:

Κατά τη διάρκεια της δεξίωσης ο Παναγιώτης Γιαννάκης είπε στον πρωθυπουργό ότι φοράει πολύ ωραία γραβάτα και ο Καραμανλής, χωρίς δεύτερη σκέψη, έβγαλε τη γαλάζια γραβάτα του με το σήμα της Ελλάδας και τη δώρισε στον «Δράκο», που δήλωσε γι' αυτό: «Ηταν μια καταπληκτική χειρονομία από τον πρωθυπουργό και τον ευχαριστώ πάρα πολύ».

Πάλι καλά που δεν άρεσε στον «Δράκο» το πουκάμισο του πρωθυπουργού! Φαντάζεστε να το έδινε και αυτό χωρίς δεύτερη σκέψη; Τελικά όλα θα τα δούμε σε αυτόν τον τόπο. Μέχρι και δράκο με γραβάτα…

Αυτό, όμως, που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στον Παναγιώτη Γιαννάκη ήταν η πάσα… του Κωστάκη. Διαβάστε σχετικά…

«Οσο για την πάσα -πίσω από την πλάτη παρακαλώ- του πρωθυπουργού προς τον ιδιαίτερο του πολιτικού του γραφείου, Γιάννη Αγγέλου, ο Παναγιώτης Γιαννάκης σχολίασε: "Ηταν εντυπωσιακή. Εμείς θέλουμε καλούς πασέρ και το ότι ο κ. Καραμανλής ξέρει να δίνει καλές πάσες είναι καλό. Θα τον βοηθήσει στην προσπάθειά του να προσφέρει στην πατρίδα"».

Προφανώς από το πόστο του μπασκετμπολίστα. Εχετε κάτι άλλο στο μυαλό σας; Πάντως το περιστατικό αυτό με έκανε να φανταστώ τον πρωθυπουργό όπως τον βλέπετε στο σκίτσο. Εναν air-kostas εν δράσει με το ΕΚΑΒ έτοιμο να επέμβει για καλό ή για κακό, μια και στο παρελθόν όταν επιχείρησε να παίξει μπάλα είχαμε άσχημα ξεμπερδέματα.

Το καταπληκτικό πάντως συνέβη στο τέλος. Ο πρωθυπουργός ρώτησε αν ξέχασε κάποιον να χαιρετίσει και ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης απάντησε «εμένα, πρόεδρε»…..
Το θέμα είναι, αν δεν μπορείς να δεις σε κλειστό χώρο τον Σχορτσιανίτη, πώς να διακρίνεις τα προβλήματα του κάθε Ελληνα;

Παρών -γιατί αυτά δεν χάνονται- και ο αρχιεπίσκοπος, που παρακολουθούσε από μικρή ηλικία μπάσκετ, όταν φυσικά του το επέτρεπαν τα μαθήματά του, γιατί ως γνωστόν ο αρχιεπίσκοπος νεαρός ήταν πολύ μελετηρός. Για την περίσταση ο Χριστόδουλος, όπως διάβασα, απήγγειλε Σαββόπουλο:

«Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει και όποιος δεν ξέρει πού πατά, δεν ξέρει πού πηγαίνει».

Ο στίχος κανονικά λέει: «Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει και όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει». Για πρώτη φορά, καλά τα πήγαμε πάντως. Τη δεύτερη προτείνω στον Χριστόδουλο να δοκιμάσει τη «Συννεφούλα», που είναι πιο εύκολη.

Αχ, τι μας έκανε αυτό το μπάσκετ. Δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε. Μέχρι και στο «DERBY» ασχολούνται με την Εθνική. Οχι ακριβώς, απλά θυμήθηκαν κάτι χρωστούμενα που είχαν για τον Ιωαννίδη και είπαν «τώρα ευκαιρία είναι να τα ρίξουμε«. Διαβάζω λοιπόν στην αγαπημένη μου στήλη «Ζουν ανάμεσά μας» με τίτλο «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» τα σχετικά:

«…Oμως τελικά ο Γιαννάκης πήγε κάποια στιγμή στον Παναθηναϊκό και μάλιστα πήρε μαζί του το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών που κατέκτησε ποτέ ελληνική ομάδα. Αυτό φαίνεται ότι δεν μπορούν να το χωνέψουν. Αλλά κυρίως δεν μπορούν με τίποτα να του συγχωρέσουν το γεγονός ότι με την πορεία του στον πάγκο της Εθνικής έσβησε οριστικά και αμετάκλητα το παραμύθι του "Ξανθού", tου Τσαλουχίδη του μπάσκετ. Του ανθρώπου που μετατρέπει σε στάχτη ό,τι πιάνει και που συνέδεσε την παρουσία του στην Εθνική με τις πιο τραγικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Καλό είναι τουλάχιστον να παραδεχθούν κάποια στιγμή, να πιουν το πικρό ποτήρι και σε τελική ανάλυση να μην τα βάζουνε με ανθρώπους που δεν φταίνε και σε τίποτα».

Βασικά αυτό που κατάλαβα είναι ότι όπως μερικοί δεν μπορούν να το χωνέψουν που ο Γιαννάκης πήγε στον Παναθηναϊκό, κάποιοι άλλοι δεν μπορούν να χωνέψουν ότι ο Ιωαννίδης το΄yς γύρισε την πλάτη και πήγε στον Ολυμπιακό.

Οσο για τον άνθρωπο που μετατρέπει σε στάχτη «ό,τι πιάνει» -κάτι σαν τον Μητροπάνο, δηλαδή, που τραγουδούσε «ό,τι πιάνω εγώ στα χέρια καταστρέφεται»- που συνέδεσε την παρουσία του στην Εθνική με τις πιο τραγικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας, μάλλον κάποιο λάθος «εξ επίτηδες» θα έγινε. Γιατί ως ΠΡΩΤΟΣ προπονητής της Εθνικής και όχι τεχνικός σύμβουλος ο «Ξανθός» ήταν αυτός που το '80-'81 μέσα στην Τουρκία πέρασε αήττητος κερδίζοντας και τους Τούρκους (μεγάλη υπόθεση τα χρόνια εκείνα) και οδήγησε την ομάδα στο Ευρωπαϊκό της Μπρατισλάβα, στην οποία κατέλαβε την 9η θέση, πολύ καλή για τις δυνατότητές μας εκείνη την εποχή.

Ως προπονητή της Εθνικής τον συναντάμε και πάλι το 2003, προπονητή επαναλαμβάνω, για τους πονηρούς και όχι τεχνικό σύμβουλο, τότε που πέρασε πρώτος στα προκριματικά και έχασε στα ματς με την Ιταλία καταλαμβάνοντας τελικά την 5η θέση. Πού είναι οι τραγικές στιγμές, ακόμη ψάχνω.

Προφανώς ήταν τότε που καθόταν στον πάγκο του Αρη και του Ολυμπιακού και ο Παναθηναϊκός δεν σταύρωνε τίτλο! Κατά διαβολική σύμπτωση τα περισσότερα από τα ακατάρριπτα ρεκόρ που πέτυχε ως προπονητής τα πέτυχε έχοντας ως παίκτη τον Γιαννάκη. Ο δε «Δράκος» –προς τιμήν του –έχει δηλώσει πολλές φορές ότι χρωστάει πολλά στον «Ξανθό». Στον επίσημο Παναθηναϊκό τον παραδέχθηκαν, γιατί αλλιώς δεν θα τον πλησίαζαν κάποτε να αναλάβει την ομάδα. Στο «DERBY» όμως όχι.

Οπως λέει με κατανόηση και ο ίδιος ο «Ξανθός»: Δύσκολο να αγαπήσει κάποιος τον βιαστή του…