Το σύνδρομο της αγγλικής στολής και ο Παναθηναϊκός (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Oι πολεμιστές της αρχαίας Σπάρτης και οι Αγγλοι στρατιώτες του 18ου και 19ου αιώνα φορούσαν κόκκινα. Αυτό γινόταν για να μη διακρίνουν οι συμπολεμιστές το αίμα που έρεε από τις πληγές των τραυματισμένων. Για να παραμένει το ηθικό σε επίπεδα όσο το δυνατόν υψηλότερα.

Οι Σπαρτιάτες μάχονταν σώμα με σώμα, έτσι το «τέχνασμα» δεν κόστιζε. Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με τους Αγγλους στρατιώτες, οι οποίοι ήσαν συχνά αναγκασμένοι να καλύπτονται πίσω από θάμνους και φυλλωσιές, στην Ευρώπη ή στα δάση της Βόρειας Αμερικής: το κόκκινο χρώμα της στολής τους ήταν ο καλύτερος σύμμαχος των σκοπευτών του εχθρού.
Η ψωροπερήφανη ξεροκεφαλιά των Αγγλων σε σύγχρονους όρους θα ερμηνευόταν ως εξής: ορισμένα επικοινωνιακά τρικ ό,τι σου προσφέρουν (αν τελικώς το κάνουν κι αυτό) σε εφήμερες εντυπώσεις, απειλούν να το αφαιρέσουν γρήγορα στο πολλαπλάσιο.

Υπό μία έννοια, το σύνδρομο της αγγλικής στολής στο ποδόσφαιρο είναι χειρότερο: επιχειρείς να εμφανίσεις τον στρατό (ομάδα) άτρωτο; Εάν η πραγματικότητα «δυστροπεί» και δείχνει άλλα, τότε η κόκκινη στολή προσελκύει και πυρά «φίλιων δυνάμεων». Πυρά διαμαρτυριών, ελλιπούς ή και μηδενικής ανοχής προς παίκτες, προπονητή, διοίκηση. Στον Παναθηναϊκό το κόκκινο χρώμα προκαλεί αλλεργίες, όμως τα τελευταία χρόνια το σύνδρομο της αγγλικής στολής καλά κρατεί. Και κακά αποτελέσματα κομίζει! Η διαβεβαίωση του προπονητή Μπάκε, ότι η ομάδα θα ήταν πανέτοιμη στην έναρξη του πρωταθλήματος, έκανε το 0-2 από τον Ιωνικό ακόμη πιο δυσβάστακτο στις συνειδήσεις των οπαδών. Ετσι ακριβώς επενέργησε, πέρυσι, η ατάκα του Γ. Βαρδινογιάννη, σύμφωνα με την οποία στην αρχή της σεζόν ο ΠΑΟ είχε να δώσει έναν δύσκολο αγώνα κι έναν εύκολο: με τη Βίσλα και τον Ολυμπιακό, αντιστοίχως.

Κατέφθασε το 0-2 από τους «ερυθρόλευκους» στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος και η ρήση του ιδιοκτήτη της ομάδας έγινε μπούμερανγκ. Αφορμή για χλεύη εκ μέρους των «γαύρων». Παράγοντας μεγιστοποίησης της πίκρας και του εκνευρισμού των «βάζελων». Θυμηθείτε, επίσης, τη ρήση Αργύρη Μήτσου: «Ο Γκονζάλες είναι τρεις Ριβάλντο». Δεν ήταν απλώς κόκκινη στολή, αλλά βαρίδι! Ο Εκι επωμίστηκε το βάρος της αποστολής να δικαιώσει το πόρισμα μιας ατυχούς σύγκρισης. Ενας αγχωμένος παίκτης είναι κάτι ζημιογόνο. Ενας αγχωμένος ηγέτης -αυτόν τον ρόλο διαδραμάτιζε ο Αργεντινός- συνιστά κάτι δέκα φορές χειρότερο. Η φράση εκστομίστηκε σε ένα δευτερόλεπτο, αλλά από τότε ο Εκι κατέβαλε κόστος κάθε εβδομάδα.

Κάποιος θα μπορούσε να προβάλει ένσταση: «Η αποτυχία ούτως ή άλλως φέρνει γκρίνια, άρα μικρή σημασία έχει τι λεγόταν πριν». Δεν είναι ακριβώς έτσι. Το πόσο έντονη και εκτεταμένη είναι η μουρμούρα, το πόσο εύκολα μετατρέπεται σε κραυγή, ενίοτε καθορίζει το όριο ανάμεσα στην ανεκτή και την αβάσταχτη κατάσταση. Με νίκη εναντίον της Ξάνθης, απόψε, ο ΠΑΟ ανακτά την ηρεμία του. Οι γκρίνιες που ακολούθησαν το 0-2 από τον Ιωνικό ασφαλώς ενσωμάτωναν συσσωρευμένες πίκρες. Θα ήταν άδικο να (κατα)κριθεί τόσο γρήγορα μια ομάδα, της οποίας το ρόστερ τόσο αργά ολοκληρώθηκε. Θα ήταν άδικο να (κατα)δικαστεί εσπευσμένα ο προπονητής, παρά τα λάθη του στον αγώνα εκείνον. Μήπως όμως τη μεγαλύτερη αδικία -πρωτίστως σε βάρος του εαυτού του- δεν τη διέπραξε ο ίδιος ο Μπάκε, όταν υποσχέθηκε πως η ομάδα θα παρουσιαζόταν έτοιμη αυγουστιάτικα; Της (αγγλικής) στολής ο χαβάς...