Παράξενοι άνθρωποι, επικίνδυνες ιδέες (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Σταθείτε, έχουμε νέα από τις ΗΠΑ. Ενας αρθρογράφος του «Esquire» βρήκε τον τρόπο για να επιστρέψουν οι Αμερικανοί στον θρόνο του παγκόσμιου μπάσκετ. Η συνταγή την οποία προτείνει ο Τσακ Κλόστερμαν είναι μέσες άκρες: «Ας παρατάξουμε μια ομάδα από 20χρονους πεινασμένους αγράμματους εγκληματίες. Αυτοί τουλάχιστον θα νιώσουν δίψα για διάκριση».

Αστέρια σαν τον Ντουέιν Ουέιντ, συνηθισμένα στη γλυκιά ζωή του Μαϊάμι, δεν έχουν κίνητρο για να τα δώσουν όλα επί 3 μήνες στην Ασία «και μάλιστα σε ένα τουρνουά που δεν το βλέπει κανείς, δίχως το παραμικρό περιθώριο αποτυχίας», επισημαίνει ο Κλόστερμαν. «Επίσης, αθλητές σαν τον Καρμέλο Αντονι ή τον Κρις Μπος είναι αδύνατο να μεταμορφωθούν ξαφνικά σε ρολίστες, αφού παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις ομάδες τους». Το ταλέντο δεν είναι απαραίτητο, προσθέτει. «Χάσαμε από την Ελλάδα, η οποία δεν είχε ούτε έναν παίκτη ΝΒΑ στις τάξεις της. Στη συνέχεια αυτή ηττήθηκε από την Ισπανία, δύο μέρες μετά τον τραυματισμό του κορυφαίου Γκασόλ. Οσο λιγότερα αστέρια, τόσο το καλύτερο. Κι ας ακούγεται οξύμωρο». Οπότε, τι κάνουμε, μίστερ;

«Βρίσκουμε έναν προπονητή που ειδικεύεται στην πειθαρχία και στη διδασκαλία των βασικών. Απευθύνουμε προσκλητήριο σε όσους 20χρονους είναι κομμένοι από το NCAA λόγω βαθμών ή συμπεριφοράς. Διαλέγουμε 15 παίκτες οι οποίοι ευχαρίστως θα έδιναν τη ζωή τους για την πατρίδα σ' ένα μπουντρούμι του Ιράκ. Τους κρατάμε μακριά από όπλα, τους μαντρώνουμε, τους ταΐζουμε, τους ποτίζουμε, τους γυμνάζουμε 6 ώρες την ημέρα. Τους φουσκώνουμε το μυαλό για να αισθανθούν εθνικοί ήρωες. Τους βάζουμε να παίξουν αμέτρητα φιλικά σε όλον τον κόσμο. Τους υποσχόμαστε συμβόλαια στο ΝΒΑ ή στο CBA σε περίπτωση επιτυχίας. Και τους ξαμολάμε ατάιστους!

Η πρόταση κατατίθεται μεταξύ αστείου και πικρού αστείου (άλλωστε ο Κλόστερμαν είναι συγγραφέας του βιβλίου «Μια Δεκαετία Παράξενων Ανθρώπων και Επικίνδυνων ιδεών»), αλλά τη μεταφέρω ως ηχώ των συζητήσεων που προφανώς άναψαν μετά το πατατράκ της Σαϊτάμα. Η Εθνική μας έγινε, αίφνης, φωτεινός φάρος, όχι μόνο για το μπάσκετ που έπαιξε στον ημιτελικό, αλλά και για το πάθος, την αφοσίωση και την αλληλεγγύη που είχε στο DNA της.

«Οταν η Ελλάδα νίκησε τις ΗΠΑ στον ημιτελικό, έζησε τη μεγαλύτερη μέρα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ», τονίζει το άρθρο. «Στην πραγματικότητα, πρέπει να ήταν η πιο σημαντική μέρα στη ζωή όλων των παικτών της ομάδας. Οταν ο Μιχάλης Κακιούζης αναπαυτεί στην τελευταία του κατοικία έπειτα από 5 δεκαετίες, σίγουρα θα σκέφτεται τη βραδιά που νίκησε τον Λεμπρόν Τζέιμς το 2006. Ποιος μπορεί να συναγωνιστεί τέτοια συναισθηματική ένταση; Πώς νικάς έναν εχθρό που αγωνίζεται για την εθνική του ταυτότητα; Ακριβώς για τους ίδιους λόγους η Αμερική κέρδισε τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας αλλά ηττήθηκε στο Βιετνάμ. Μετράει, πάνω από οτιδήποτε άλλο, το κίνητρο».

Αν κερδίζαμε το χρυσό, θα είχαμε κίνητρο για του χρόνου; Να πώς καταπίνεται το πικρό χάπι του τελικού...