Οι νυχτερίδες πίνουν αίμα, αν τις αφήσεις (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπποπουλος)

Παιχνίδια σαν το προχθεσινό, παρά το δυσάρεστο αποτέλεσμα, έχουν ένα καλό. Προσγειώνουν όσους πετούν στα σύννεφα ή όσους δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει τη σκληρή πραγματικότητα του Τσάμπιονς Λιγκ. Οσους συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η πρόκριση στην επόμενη φάση είναι ένα άθροισμα «μπακάλικων» υπολογισμών. Υπολογισμών της μορφής «τους κερδίζουμε όλους εδώ μέσα και παίρνουμε ένα τουλάχιστον "Χ" έξω με τους Ουκρανούς και στο τελευταίο ματς, στο οποίο οι Ισπανοί θα είναι αδιάφοροι, επειδή θα έχουν κριθεί όλα… πού ξέρεις;». Προσγειώνουν, επίσης, όλους εκείνους που βλέπουν κληρώσεις στα μέτρα μας ή κληρώσεις ευκαιρίας.

Δεν ξέρω αν θα μπορέσει το ελληνικό ποδόσφαιρο να φτάσει σε τέτοιο σημείο που οι ομάδες του να έχουν κληρώσεις στα μέτρα τους στη διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ. Τέτοιου είδους αποτελέσματα σαν το προχθεσινό με τη Βαλένθια απομυθοποιούν και τη σπουδαιότητα του απόρθητου της έδρας. Ομάδες σαν τη Βαλένθια, με δεδομένη τη δυναμικότητα του Ολυμπιακού, έρχονται εδώ γνωρίζοντας ότι μπορούν να κάνουν το «διπλό». Απόρθητες έδρες στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν υπάρχουν. Ή αν υπάρχουν, είναι κάτι γήπεδα σαν το «Καμπ Νου», το «Μπερναμπέου», το «Στάνφορντ Μπριτζ» ή το «Αλιάντζ Αρίνα».

Μετά την προχθεσινή εμφάνιση του Ολυμπιακού, άκουσα από πολλούς φίλους το επιχείρημα «Δεν του άξιζαν τα τέσσερα γκολ». Αυτό είναι ένα επιχείρημα παρηγοριάς, ένα επιχείρημα που λειτουργεί σαν το ναρκωτικό που κοιμίζει. Και όταν σε παίρνει ο ύπνος, στο ποδόσφαιρο, προετοιμάζεις τις επόμενες συντριβές σου. Του άξιζαν και με το παραπάνω του Ολυμπιακού. Η διαφορά αγωνιστικής ποιότητας ανάμεσα στις δύο ομάδες, στις ομάδες που είδαμε στο γήπεδο την Τρίτη το βράδυ, ήταν τεράστια. Και αξίζει να σκεφθεί κανείς ότι οι Ισπανοί αγωνίστηκαν με ελλείψεις πέντε βασικών παικτών. Οι εποχές που η ισχυρή ομάδα έπεφτε πάνω στην αδύναμη, όπως ένα τζάγκουαρ σε μια αντιλόπη, και τη φιλοδωρούσε με 4-5 γκολ έχουν περάσει. Η διαφορά κλάσης, τώρα, φαίνεται σε άλλα πράγματα. Στη δυνατότητα μιας ομάδας να μένει συγκεντρωμένη στο παιχνίδι.

Να εκμεταλλεύεται το παραμικρό λάθος του αντιπάλου. Να κάνει οικονομία δυνάμεων. Να δίνει προτεραιότητα στην αποτελεσματικότητα. Να έχει ένα πρόβλημα σε κάθε λύση του αντιπάλου επειδή τον έχει διαβάσει καλά. Να έχει εναλλακτικές λύσεις στον πάγκο της. Να ξέρει τι θέλει, τι μπορεί και πώς να το πετύχει. Μετά, παίζουν ρόλο κι άλλα πράγματα, όπως το budget. Μόνο που ο προϋπολογισμός μιας ομάδας, αν η ομάδα δεν έχει διαμορφώσει τη νοοτροπία που απαιτείται για μια διοργάνωση όπως το Τσάμπιονς Λιγκ, είναι ένα οικοδόμημα πάνω στην άμμο. Βέβαια, για κάθε ναυάγιο υπάρχουν εξηγήσεις ή δικαιολογίες, μόνο που αυτές δεν ξαναφέρνουν πίσω τους πνιγμένους.

Ο Ουαντού δεν θα μάθει να στρίβει καλύτερα ή να γίνει πιο γρήγορος. Στη μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού, πάντα θα υπάρχει ένας παίκτης που δεν θα μαρκάρει –ο Ριβάλντο- και που θα μπορεί να αγωνίζεται γύρω στα 60 λεπτά σε τέτοια παιχνίδια απαιτήσεων. Κι όταν ένα από τα άλλα χαφ είναι σε κακή μέρα, τότε η μεσαία γραμμή δεν υπάρχει. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και ο προπονητής έκανε τα λάθη του, φυσικά. Ομως όλα αυτά φέρνουν στα χείλη την εύκολη δικαιολογία της υπόθεσης. «Αν ο τάδε δεν… τότε..». Αυτή η υπόθεση θα συντηρεί την ψευδαίσθηση, που, όπως και να το κάνουμε, είναι πολύ ωραιότερη και κυρίως πιο ευχάριστη από την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα βρίσκεται και στον πάγκο του Ολυμπιακού, απ' όπου θα μπορούσαν να έρθουν οι διορθώσεις. Στον Ολυμπιακό, σε ό,τι αφορά τα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ, θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν αρκεί να έχουν τα λευκά και την πρώτη κίνηση για να κερδίσουν τον Κασπάροφ, που αγωνίζεται με τα μαύρα. Πρέπει, πρώτα απ' όλα, να μάθουν να αγωνίζονται στο επίπεδο που αγωνίζονται οι Κασπάροφ του κόσμου τούτου.

Η μπαλάντα της διαφθοράς

Αν κάποιος ερχόταν για πρώτη φορά χθες στην Ελλάδα και παρακολουθούσε τα δελτία ειδήσεων, μπορεί και να πίστευε ότι οι Ελληνες ανακάλυψαν τη διαφθορά και έχουν σοκαριστεί. Η δουλειά των –δήθεν- τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων είναι να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, μάλιστα, που τη διαχειρίζονται κατά το δοκούν και για όσο χρονικό διάστημα μπορούν να την εκμεταλλευτούν. Να τη διαχειριστούν εμπορικά, δηλαδή. Η διαφθορά δεν ενέσκηψε χθες. Ούτε τον τελευταίο χρόνο. Ούτε καν την τελευταία εικοσαετία.

Η διαφθορά είναι στοιχείο που ενυπάρχει στο ελληνικό κράτος από την ίδρυσή του. Πιθανότατα το ίδιο να συμβαίνει και σε άλλα κράτη, ίσως επειδή η διαφθορά βρίσκεται σε ευθεία σύνδεση με την απληστία. Και όχι μόνο. Η διαφθορά προκύπτει και από τις ελλείψεις, τις ανεπάρκειες και την κακοπιστία του ίδιου του κράτους. Η ουρά στην πολεοδομία, η κακή κατάσταση της δημόσιας υγείας, η ανεπάρκεια του φορολογικού συστήματος και ένα σωρό άλλα.

Επίσης, η πολυνομία. Πόσους νόμους έχουμε στην Ελλάδα; Ενας φίλος δικηγόρος μού έλεγε ότι ξεπερνούν τις 65 χιλιάδες. Και συχνά πρόκειται για νόμους που ο ένας υπερκαλύπτει τον άλλο, που ο ένας συγκρούεται με τον άλλο, που ο ένας ψηφίστηκε για να «εξυπηρετήσει» όσους δεν «εξυπηρετούνταν» από τον άλλο, που ο ένας ανοίγει ένα παραθυράκι που είχε κλείσει ο προηγούμενος. Και όλη η νομοπαραγωγή της Βουλής δεν έχει να κάνει τίποτε με το κράτος δικαίου και την ορθολογικότερη λειτουργία του κράτους, αλλά με την εμπέδωση και την καλλιέργεια ενός κλίματος συναλλαγής ανάμεσα στο κράτος και τους πολίτες. «Δώσε μου, για να σου δώσω».

Να σου δώσω παιδεία, περίθαλψη, κοινωνική προστασία, άδεια οικοδομής, άδεια λειτουργίας της επιχείρησης, φορολογική ενημερότητα και πάει λέγοντας. Και οι πολίτες εκπαιδευόμαστε σε αυτό το αλισβερίσι. Στην Ελβετία, κανείς δεν πληρώνει εισφορά για την τηλεόραση αν δεν έχει συσκευή τηλεόρασης στο σπίτι του. Από το ελβετικό κράτος, συχνά γίνονται έλεγχοι, αλλά ο Ελβετός δεν έχει εκπαιδευτεί να λέει ψέματα, έτσι που όταν έρθει ο αρμόδιος για τον έλεγχο, δεν θα πάρει τη μίζα του για να κάνει τα στραβά μάτια. Η διαφθορά απαιτεί ένα είδος συναίνεσης και συνενοχής. Και η διαφθορά είναι το μόνο πράγμα στο οποίο οι Ελληνες έχουμε πετύχει τη συναίνεση, εδώ και χρόνια.