Πίτσες, μπύρες και πικρός καφές (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Σεπτέμβριος μπαίνει, Σεπτέμβριος βγαίνει, ίδιο κι απαράλλαχτο το σκηνικό. Εχεις μάθει πια να το διασκεδάζεις. Αράζεις στο μπαλκόνι σου και βάζεις να δεις «Νοικοκυρές σε Απόγνωση», βέβαιος ότι την εξέλιξη των αγώνων του Τσάμπιονς Λιγκ θα τη μάθεις από τις αντιδράσεις των περιοίκων σε απόγνωση.

Στις 10 παρά τέταρτο ακούγεται στη γειτονιά μόνο το «βζζζζιννννν» από τα μηχανάκια των πιτσαδόρων, που φυσικά τρέχουν ανάποδα στους μονόδρομους. Επειτα από 15-20 λεπτά ο ζεστός αέρας γεμίζει με άναρθρες κραυγές χαράς, οπότε καταλαβαίνεις ότι η ελληνική ομάδα πέτυχε γκολ ή ότι ο ανέραστος γείτονας είδε επιτέλους χαρά στα σκέλια του. Κρατάς την αναπνοή σου και προετοιμάζεσαι για μισή ώρα απόλυτης σιγής (τη διακόπτει μόνο ο ήχος από την πόρτα του ψυγείου του διπλανού καθώς φέρνει τις μπύρες στην αντροπαρέα). Κατά τις 11, νέες εκδηλώσεις υστερίας, σχετικά συγκρατημένης. «Θα έγινε 2-2 το 1-2», μαντεύεις σωστά. Και μετά παραφυλάς για να ακούσεις το γκαζάκι που ανάβει. Ο πικρός καφές της παρηγοριάς σερβίρεται λίγο μετά τις 11.30, με το σφύριγμα της λήξης.

Το υπόλοιπο της βραδιάς αναλώνεται σε εμβριθείς αναλύσεις από την «εξέδρα» του πλησιέστερου καφενείου. Πότε φταίει ο προπονητής, πότε ο πρόεδρος, πότε οι παίκτες, πότε ο «διαιτητής», πότε οι δημοσιογράφοι, πότε η άτιμη η κενωνία, συνηθέστερα όλοι μαζί. Το έργο παίζεται Τρίτες και Τετάρτες με θαυμαστή συνέπεια κάθε φθινόπωρο. Θα κουραστούν ποτέ οι ταλαίπωροι θεατές; Μόνο όταν αντιληφθούν ότι τρέφονται από τις ίδιες τις σάρκες τους.

Το μόνο «Τσάμπιονς Λιγκ» στο οποίο οι ελληνικές ομάδες έχουν σταθερή πορεία στην κορυφογραμμή και πραγματικές ελπίδες διάκρισης είναι αυτό που κληρώνει σήμερα στο Μέγαρο Μουσικής: Η Ευρωλίγκα του μπάσκετ. Σε μερικές εβδομάδες θα συγκεντρώσουν σε αυτήν την προσοχή τους οι οπαδοί όχι μόνο του Παναθηναϊκού και του Αρη, αλλά και του Ολυμπιακού.

Δεν είναι μόνο η τραγική ανυποληψία των ομάδων μας στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα. Είναι και η ελκυστική προοπτική της παρουσίας στο φάιναλ φορ της Αθήνας. Γιατί νομίζετε ότι ξόδεψαν τα μαλλιά της κεφαλής τους Γιαννακοπουλαίοι και Αγγελοπουλαίοι; Για να επικρατήσουν στο ψωριάρικο πρωτάθλημα της Α1; Αυτό υπάρχει στη σκέψη τους μόνο ως υστερόγραφο. Η Ευρώπη είναι εκείνη που τους οιστρηλατεί και κρατάει τη φλόγα αναμμένη. Αυτή θα φέρει την καταξίωση, την περηφάνια, τα έσοδα.

Ο Παναθηναϊκός υποδέχεται τους κορυφαίους της γηραιάς ηπείρου όχι μόνο ως φιλόδοξος σφετεριστής του θρόνου, αλλά και σε ρόλο οικοδεσπότη της λαμπρής γιορτής. Ο Ολυμπιακός μπαίνει στο σαλόνι ντυμένος με τη στολή του καμικάζι, που απειλεί να καταστρέψει το πάρτι και να κρατήσει για λογαριασμό του τα λάφυρα. Ο Αρης προστίθεται στην παρέα δειλά δειλά -ένεκα της οικονομικής ένδειας-, αλλά φορώντας τα γαλόνια του ένδοξου παρελθόντος.

Οι ξένοι καταφτάνουν στην Ελλάδα έχοντας νωπές τις μνήμες των κατορθωμάτων της Εθνικής μας στο Μουντομπάσκετ. Τόσο σε επίπεδο κορυφαίων συλλόγων όσο και σε επίπεδο αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος είμαστε ξανά πρώτοι, άντε δεύτεροι, στην Ευρώπη. Αν είχαμε και πρωτάθλημα, τι όμορφα που θα περνούσαμε...