Το άλλοθι που λέγεται «μπάτζετ» (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Την Τρίτη μετά το ματς δεν κοιμήθηκα. Εμεινα ξάγρυπνος να ακούω τον κόσμο που έπαιρνε στον Μιαούλη τηλέφωνο μέχρι τα χαράματα για να πει τον πόνο του. Και σκεφτόμουν ότι ο κόσμος έχει ξεχάσει τι είναι το ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι στο οποίο δύο ομάδες αγωνίζονται για να κερδίσουν. Η κάθε μία πρέπει να χρησιμοποιήσει τα «όπλα» της, γι' αυτό και νομιμοποιείται. Συνήθως κερδίζει η πιο δυνατή, όμως κανένας δεν είναι χαμένος από χέρι, όταν και εφόσον αγωνίζεται στην ίδια διοργάνωση με τον αντίπαλό του. Η μόνη ομάδα που έπαιξε για να δείξει στον κόσμο ότι μπορεί να χάσει είναι ο Ολυμπιακός εναντίον της Βαλένθια.

Το ποδόσφαιρο που εγώ αγάπησα είχε στοιχειά παλικαριάς, πονηριάς και Τέχνης. Στο δικό μου ποδόσφαιρο, οι ποδοσφαιριστές των ομάδων (και οι διοικήσεις που τις έφτιαχναν) έβρισκαν ενδιαφέρον και σε μικρές νίκες: σε επιτυχίες της μιας βραδιάς. Ενας τελικός αποκλεισμός δεν ακύρωνε ποτέ έναν μικρό θρίαμβο. Θυμάμαι τον Αρη να περνάει «τρένο» από την Περούτζια και ακόμα ανατριχιάζω. Θυμάμαι τον ΠΑΟΚ να αποκλείει την Αρσεναλ. Θυμάμαι την ΑΕΚ όρθια στο «Μπερναμπέου» κι ακόμα πιο θαμπά την εποποιία της με την ΚΠΡ. Θυμάμαι τον Πανιώνιο να βάζει τέσσερα γκολ στην Τβέντε. Θυμάμαι τον ΠΑΟ να κερδίζει στο Γκέτεμποργκ, να περνάει από το Αμβούργο, να παιδεύει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, να τρομάζει την Μπαρτσελόνα και να γκρεμίζει τον Ντε Μεερ, να αποκλείει τη Γιουβέντους. Και θυμάμαι και τη μαγκιά του Ολυμπιακού στο γήπεδό του, τη θέλησή του να σταθεί ως ίσος προς ίσο απέναντι στον Αγιαξ του Φαν Μπάστεν, τη Μονακό του Κλίνσμαν, την Μπάγερ Λεβερκούζεν, την Πόρτο (που είχε τον Ζαρντέλ και τον Ζάχοβιτς, οι οποίοι κόστιζαν όσο και οι έντεκα παίκτες του Ολυμπιακού μαζί). Θυμάμαι φυσικά και αποτυχίες, πολλές αποτυχίες. Αλλά ποτέ δεν θυμάμαι μια εμφάνιση σαν αυτή που έκανε ο Ολυμπιακός την Τρίτη απέναντι στην ελλιπέστατη Βαλένθια, που πέρυσι ήταν χωρίς εκτός έδρας νίκη στην Ευρώπη για μήνες.

Κριτήριο

Κυρίως όμως δεν αντέχω την ανάλυση της ήττας με κριτήριο τον λαϊκισμό του «βάλε λεφτά» ή του «ό,τι πληρώνεις, παίρνεις». Το κριτήριο της κονόμας ή του ξοδέματος δεν μπορεί να είναι προσέγγιση ποδοσφαιρικού αγώνα. Ανετα μπορεί να αποτελεί συμπέρασμα μελέτης της συμπεριφοράς μιας ΠΑΕ: αλίμονό μας αν αφορά ένα ματς! Δηλαδή, ο Ολυμπιακός ήταν ακριβός στα πρώτα 30 λεπτά και φτήνυνε στη συνέχεια; Εχει μπάτζετ για να ισοφαρίσει, αλλά όχι και για να κερδίσει; Θα κέρδιζε αν είχε τον Πόλγκα και τον Χουάν, όταν αυτοί θα έπαιζαν απροστάτευτοι «ένας εναντίον ενός» με τον Βίγια και τον Μοριέντες; Τι διάβολο λογική είναι αυτή;

Παρεμβατικότητα

Υποθέτω ότι όλα αυτά γίνονται και λέγονται στο όνομα μιας παρεμβατικότητας. Οτι ο κόσμος φωνάζει στα ραδιόφωνα «Κόκκαλη, βάλε λεφτά», διότι έτσι νομίζει ότι κάνει καλό στην ομάδα. Οτι μπαίνουν πρωτοσέλιδα του τύπου «ό,τι πληρώνεις, παίρνεις», ώστε να πιεστούν οι διοικήσεις για να επενδύσουν: πολύ σωστά, μόνο που αυτό δεν έχει σχέση με το ματς. Αυτό ήταν δηλαδή το πρόβλημα του Ολυμπιακού με τη Βαλένθια; Τα λεφτά; Ε τότε, αφού το ξέραμε όλοι ότι στοιχίζει λιγότερα, γιατί έπαιξε; Γιατί παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ, αν ο προϋπολογισμός του δεν του επιτρέπει να διακριθεί;

Ακουσε

Να την «πέσουμε» στον Κόκκαλη; Πολύ ωραία. Αλλά για ποιον λόγο; Επειδή δεν έκανε του κεφαλιού του κι άκουσε τον προπονητή; Επειδή πληρώνει για δύο αναπληρωματικούς τερματοφύλακες ένα εκατομμύριο ευρώ; Εγώ βλέπω μόνο πολλά πεταμένα χρήματα! Ποτέ ο πάγκος του Ολυμπιακού (με Καψή, Μπούτινα, Οκκά, Μπόρχα, Σέζαρ, Γεωργάτο) δεν ήταν τόσο ακριβός!

Κράξιμο

Θέλουμε να είμαστε παρεμβατικοί; Καμία αντίρρηση. Παρεμβατικότητα είναι να τολμάς να επισημαίνεις τι δεν πάει καλά όταν όλα φαίνεται να μοιάζουν υπέροχα, όχι να κράζεις μαζί με το πλήθος. Ας ζητήσουμε από τον Σωκράτη Κόκκαλη να οργανώσει επιτέλους αυτή την επιχείρηση που λέγεται «Ολυμπιακός», ώστε οι επιλογές που θα γίνονται να είναι καλύτερες και κυρίως να είναι σύμφωνες με ένα τεχνικό σχέδιο. Ας του ζητήσουμε να σταματήσει να στηρίζει τους κατάπτυστους που εξασφαλίζουν στην ομάδα μαξιλαράκια ασφαλείας στο πρωτάθλημα. Αυτό το καταλαβαίνω: το κουμάντο στην τσέπη του δεν με αφορά. Πιστεύω σε αξίες -όχι ότι όλα γίνονται με φράγκα!

Ερωτηματικά

Αλλα με απασχολούν εμένα. Τι χρειάζονται ο Νε ή ο Μπόρχα, αν είναι εκτός αποστολής στο πρώτο ματς του Τσάμπιονς Λιγκ; Πώς γίνεται να εισηγείται κάποιος την απόκτηση του Ουαντού, όταν είναι γνωστό ότι το παιδί δεν μπορεί να παίξει σε άμυνα που αμύνεται ψηλά; Γιατί ο Σέζαρ, ένα μήνα μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα, δεν είναι ακόμα έτοιμος; Πώς γίνεται να δημοσιεύουμε οκτώ σελίδες αφιέρωμα στον Ζεβλάκοφ με τίτλο «το σημάδι του "Ζ"» και να τον αναφέρουμε χθες ως παίκτη β' επιλογής στη λίστα του Σόλιντ; Και ποια ήταν η πρώτη; Διότι για τον Ζεβλάκοφ, τον Ντομί, τον Νε και τον Μπόρχα εναλλακτικές προτάσεις δεν χρειάστηκαν: τους πήραν όλους αμέσως!

Σοκ

Το καλοκαίρι έγραψα ότι η άμυνα διδάσκεται κι αυτό ο Σόλιντ δεν το έχει καταλάβει. Εγραψα ότι ο Ολυμπιακός δεν παρουσιάζει σημάδια βελτίωσης στις στημένες φάσεις, ότι οι αμυντικοί του παίζουν «ένας εναντίον ενός», ότι οι χαφ έχουν αποκτήσει το προνόμιο να μη γυρνάνε. Δεν σοκαρίστηκα με την εικόνα απέναντι στη Βαλένθια: σοκάρομαι επειδή ο Ολυμπιακός παρουσίασε την εικόνα που είχε με τη Λιόν και τη Ρόζενμποργκ. Σοκάρομαι επειδή είδα πάλι δύο γκολ μετά το 85'. Σοκάρομαι επειδή θεωρώ μεγάλο ψέμα το να λέμε ότι αν ο Ολυμπιακός είχε δύο παίκτες των τριών εκατ. ευρώ, θα ήταν καλύτερος. Δεν θα ήταν. Διότι η καθοδήγησή του χθες ήταν ελλιπέστατη -άθλια. Κι αν θέλει να μάθει ο Σόλιντ τι σημαίνει καθοδήγηση, στρατηγική και προσοχή στον αντίπαλο, ας ζητήσει να του φέρουν τις κασέτες με τα ματς με την Κορούνια, τη Μονακό και τη Λίβερπουλ: τα τελευταία νικηφόρα που έδωσε ο Ολυμπιακός στο Τσάμπιονς Λιγκ στο γήπεδό του...

Τι είδε ο σκάουτερ

Επίκαιρες σκέψεις του Πελέ Αντερσον, σκάουτερ της Τσέλσι, που παρακολούθησε το ματς του Ολυμπιακού με τη Βαλένθια:
- «Ο Στολτίδης είναι δυστυχώς 30 χρόνων. Αν ήταν 22, θα μπορούσε να παίξει σε μεγάλο ευρωπαϊκό σύλλογο. Αλλά και 22 να ήταν, πάλι μόνος του με τρεις παίκτες της Βαλένθια δεν θα μπορούσε να παίξει».
- «Η τριάδα Στολτίδη–Καφέ–Ριβάλντο δεν μπορεί να αποτελέσει μεσαία γραμμή μιας ομάδας. Είναι τρεις παίκτες που δεν έχουν τίποτα κοινό και μοιάζει αδύνατο να παίξουν ο ένας για τον άλλο και οι τρεις μαζί για τους υπόλοιπους».
- «Είναι κρίμα το ταλέντο που έχει αυτή η ομάδα μπροστά να μην υποστηρίζεται επαρκώς. Σε όλο το ματς μέτρησα τρεις σέντρες για τον Κωνσταντίνου. Η τελευταία έγινε στο 65'! Σε όλο το ματς μόλις δύο φορές οι ακραίοι μπακ έφτασαν μέχρι τη γραμμή του άουτ για να σεντράρουν».
- «Δεν πηγαίνω στα ματς του Ολυμπιακού για να παρακολουθήσω τον Καστίγιο. Οποιος λέει στον μικρό ότι τον παρακολουθεί η Τσέλσι, του κάνει κακό. Ποτέ δεν με απασχόλησε».
- «Καλά, όποιος απέκτησε τον Ουαντού, δεν ήξερε ότι ο συγκεκριμένος αμυντικός δεν μπορεί να βοηθήσει μια ομάδα που αμύνεται ψηλά και παίρνει την πρωτοβουλία; Μη μου μιλάτε για το ελληνικό πρωτάθλημα. Το επίπεδό του είναι τόσο χαμηλό, που μπορεί στους αγώνες του να δοκιμάσει κανείς οτιδήποτε».
- «Μου έκανε εντύπωση η συμπεριφορά του Νικοπολίδη. Είναι μεγάλος τερματοφύλακας, με τρομερή ψυχραιμία. Πιθανότατα είναι ο μόνος που δεν έχασε το μυαλό του. Ομως, τον έβλεπα να δίνει οδηγίες μόνο στον Ανατολάκη και όχι στον Ουαντού. Αν ο Ανατολάκης πρέπει να κατευθύνει τον Ουαντού, που είναι σιωπηλός σαν ψάρι, ο Ολυμπιακός θα έχει πρόβλημα στα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, διότι ο Ελληνας αμυντικός είναι συνηθισμένος να βγαίνει στην μπάλα και όχι να μένει πίσω και να βλέπει τι κάνουν οι συμπαίκτες του».
- «Το παιχνίδι χάθηκε στη μεσαία γραμμή. Ο Καφές δεν ήξερε πού ήταν οι συμπαίκτες του και τι να κάνει την μπάλα».
- «Με τέτοιο στήσιμο και τέτοια διαχείριση αγώνα, ο Ολυμπιακός κινδυνεύει να πάρει στο Τσάμπιονς Λιγκ ένα ή το πολύ 4 πόντους».