Το παρθενικό ταξίδι της Φτωχούλας του Θεού (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η «Φτωχούλα του Θεού» πήγε στο Μιλάνο, γενικώς κάθισε φρόνιμα, δέχθηκε τα προβλεπόμενα (δύο έως τέσσερα ήταν, εν τέλει μπήκαν τρία) γκολ με τον λίγο έως πολύ αναμενόμενο τρόπο, προσπάθησε να βάλει το ένα, δεν το κατάφερε, αν και το πλησίασε. Κι επέστρεψε στην Αθήνα. Αυτά. Τελεία. Ούτε αξιοπρεπής ούτε ατιμασμένη ή κάτι ενδιάμεσο.

Η ΑΕΚ, απλωσ, εκπαιδεύεται. Στα χαρτιά, το κλαμπ είχε τρεις (τα προηγούμενα χρόνια) συμμετοχές στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στην ουσία, ασχέτως αν δεν λέγεται... Νέα ΑΕΚ ή ΑΕΚ 2004 ή κάτι παρεμφερές (όπως λέμε Νέος Πανιώνιος ή Νέα Καβάλα ή Παναχαϊκή 2005), αυτό είναι όχι το τέταρτο αλλά μόνο το παρθενικό ταξίδι του άβγαλτου ψαριού στον ωκεανό.

Εκπαιδευόμενη, ένα από τα πρώτα πράγματα που η ΑΕΚ έχει να μάθει, είναι να συνηθίσει στο να ζει με το (αυξημένο) ύψος του πήχη. Να υφίσταται την κριτική, και (το ακόμα πιο σημαντικό) να κάνει την αυτοκριτική της, ως «ομάδα Τσάμπιονς Λιγκ». Οχι ως ομάδα UEFA ή Ιντερτότο.

Τύποις, στις 32 τέτοιες (Τσάμπιονς Λιγκ) ομάδες της φετινής διοργάνωσης, η «Ενωση» είναι νούμερο 24. Για την ακρίβεια, έγινε νούμερο 24 την τελευταία νύχτα των προκριματικών. Με το νοκ άουτ του Αγιαξ. Ποιος πιστεύει ότι η πραγματική θέση της δεν είναι στο γκρουπ 25-32;

Απλώς, επειδή και της Αντερλεχτ η τρέχουσα θέση, τόσο τύποις όσο και η αληθινή, συμπίπτει να είναι στο ίδιο (25-32) τσουβάλι, η ΑΕΚ «νομιμοποιείται» να βάζει στόχο, δίχως να ελέγχεται ως αιθεροβάμων, τη διεκδίκηση της τρίτης θέσης στον όμιλο. Εως τότε, δύο (αξιοπρόσεκτα) πράγματα από τη νύχτα στο «Σαν Σίρο»:

Ενα, οτι απο το 1' έως το 90' η ΑΕΚ δεν έχασε την οργάνωσή της, τους ρόλους, τη συνοχή, τις γραμμές, την πειθαρχία στο πλάνο. Μικρή ομάδα. Ομως, ομάδα. Οχι... αναρχία, για να σταθούμε στον χαρακτηρισμό της μόδας. Ομάδα με αυτοσεβασμό. Με σαφή προσανατολισμό.

Δυο, στο μετρο που οι προπονητές «ομιλούν» (και δίνουν τόνο) με τις επιλογές τους, ο τόνος που ο Σέρα Φερέρ έδωσε, ήταν της ομάδας που θα προσπαθήσει να παίξει. Φυσικά, όσο μπορεί και όσο την παίρνει στις συνθήκες. Αλλά να παίξει. Με επίγνωση, με ισορροπία, με θάρρος. Δηλαδή... ό,τι έχει συμφωνήσει, ευθύς εξαρχής, με τη διοίκηση.

Λυμπερόπουλος και Καπετάνος και Ντελίμπασιτς και Ζούλιο Σέσαρ στην ίδια ενδεκάδα. Την ενδεκάδα που μπήκε. Δίνει τόνο, μοιάζει αναγγελία προθέσεων και είναι εντελώς άλλη συζήτηση οι επιμέρους ρόλοι. Επιπλέον, και Ιβιτς και Λαγός και Τέζερ στην ίδια ενδεκάδα. Την ενδεκάδα που βγήκε από το γήπεδο. Ενισχύει τον τόνο.

Ο ξεκάθαρος τόνος ήταν ότι η ΑΕΚ ταξίδεψε για να παίξει ποδόσφαιρο ευθύ. Ή, αν ταιριάζει καλύτερα η αρνητική περιγραφή, «όχι κακομοίρικο». Ούτε κλεφτοκοτάδικο. Με βρομίτσες, με θέατρο, με προβοκατόρικα κολπάκια, το ρεπερτόριο που, εννέα φορές στις δέκα, γελοιοποιεί όποιον παρακατιανό προσφεύγει (για να τα βγάλει πέρα με τον ανώτερο) σ' αυτό. Είναι, επίσης, άλλη συζήτηση τι ήθελε η ΑΕΚ να παίξει και τι έπαιξε.

Και είναι αλλη συζήτηση διότι εκεί μεσολαβούν, από την επιθυμία έως την πράξη, πολλά. Ο αντίπαλος κι η πίεση που ασκεί είτε στα αλήθεια είτε και μόνο με τη γοητεία της φήμης του. Ή ο ίδιος ο χαρακτήρας της (φιλοξενούμενης) ομάδας. Για ματς που οι «ωφέλιμες πάσες» (στην κυκλοφορία της μπάλας) της ΑΕΚ ήταν λιγότερες από τις μισές της Μίλαν, 68 έναντι 138, η εικόνα δεν θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική.

Περισσοτερο κι απο την «αναρχία», λέξη του συρμού για τον μήνα Σεπτέμβριο αναδεικνύεται (όπως ήταν τον Αύγουστο η φράση «βατός όμιλος», εδώ) το «μπάτζετ». Εκτιμώ ότι ο πλέον αδιέξοδος δρόμος είναι να ξοδεύει κανείς, και να ξοδεύει, και να ξοδεύει. Κι ύστερα, πάλι, να ξοδεύει. Αδιέξοδος, διότι πάντοτε θα υπάρχουν στον ανταγωνισμό οι άλλοι που, απλούστατα, θα ξοδεύουν εσαεί περισσότερα!

Στο ελληνικό ποδοσφαιρικό οικοσύστημα, ο μονόδρομος για να φτουρήσουμε είναι ο εναλλακτικός. Να χτίσουν, τα κλαμπ, ισχυρά γκρουπ. Συμπαγή. Αρραγή. Οι ομάδες, να 'ναι ο-μ-ά-δ-ε-ς. Με έντεκα ή δεκαοκτώ ή είκοσι, που θα «σφίγγονται ο ένας πλάι στον άλλον» κι όλοι μαζί θα κάνουν να προκύπτει ένα πράγμα που, για να το σπάσει ο αντίπαλος, θα του βγαίνει η πίστη ανάποδα. Το προφανές πρότυπο είναι ο Παναθηναϊκός. Των... λούζερ της Ριζούπολης! Δεν ήταν ακριβή ομάδα.

Άλλα παραμένει να είναι το τελευταίο, έως και σήμερα, πειστικό δείγμα ελληνικής ομάδας που, οπουδήποτε κι αν έμπαινε να αγωνιστεί, είχε εκ των προτέρων δημιουργήσει την πεποίθηση ότι θα σταθεί, θα κοντράρει στα ίσα δεν πά' να 'ναι «Καμπ Νου» ή «Ολντ Τράφορντ», οπότε έτσι μπορεί και να κάνει (αλλ' ακόμα κι αν δεν την κάνει, θα πλησιάσει στο να κάνει) τη δουλειά. Εκτοτε, την τελευταία τριετία-τετραετία, τέτοια ομάδα στο ελληνικό οικοσύστημα, με τόσο συνειδητό προφίλ και με τόση αγωνιστική συνέπεια σε αλυσίδα συνεχών αγώνων, δεν έχει εμφανιστεί.