Βαρυχειμωνιά μες στο καλοκαίρι (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Tα φώτα της Ευρωλίγκας έσβησαν μέχρι να ξανανάψουν, οι γλυκές αναμνήσεις της Ιαπωνίας αρχίζουν και θαμπώνουν, οπότε η προσγείωση στη θλιβερή ελληνική πραγματικότητα ολοένα πλησιάζει. Ενάμιση μήνα μετά το θαύμα της Σαϊτάμα, θα ξεκινήσει το πιο απωθητικό, ίσως, πρωτάθλημα των τελευταίων ετών. Των τελευταίων ογδόντα ετών.

«Μα, έχουμε δύο ομάδες ικανές να κατακτήσουν την κορυφή της Ευρώπης», θα πείτε. Σύμφωνοι. Τι υπάρχει όμως πίσω από τη βιτρίνα; Αποκαΐδια. Αν θέλετε να το δούμε διαφορετικά: πώς θα σκληραγωγηθούν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός για να παρουσιαστούν ετοιμοπόλεμοι στα ευρωπαϊκά μέτωπα; Μόνο με τα μεταξύ τους ντέρμπι και με σκόρπιες επισκέψεις στη Θεσσαλονίκη;

Ο ΠΑΟ έχει αισθανθεί στο πετσί του τις παρενέργειες της εγχώριας χειμερίας νάρκης. Σε αγώνες «υπέρ πάντων» όπως ο περσινός με την Τάου, οι παίκτες του παρουσίασαν έλλειμμα πείρας και σιγουριάς. Μπαρουτοκαπνισμένοι από το κολασμένο πρωτάθλημά τους, οι Βάσκοι φόρεσαν στολή καμικάζι και έφυγαν από την Αθήνα θριαμβευτές.

Ακόμα και αν δεχθούμε ότι ο φιλόδοξος Αρης είναι σε τροχιά ανάκαμψης αγωνιστικά και οικονομικά, ποιος άλλος μπορεί να τοποθετηθεί δίπλα του για να δημιουργηθεί «δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας»; Το Μαρούσι και ο Πανελλήνιος; Καλές ομάδες, αλλά χωρίς κόσμο, χωρίς γήπεδο και χωρίς ορίζοντα. Ο ΠΑΟΚ; Οσο τρώγεται με τις σάρκες του, δύσκολα θα σηκώσει κεφάλι. Ο Πανιώνιος; Μοιάζει καταδικασμένος σε αιώνια μετριότητα. Η ΑΕΚ; Μη μου σπαταλάτε τον πολύτιμο χρόνο.

Το υπόλοιπο τοπίο το καταλαμβάνουν ομάδες που μοναδικό στόχο έχουν την επιβίωση. Οι διόσκουροι της Λάρισας, οι δίδυμοι της Πάτρας, ο ταλαίπωρος Μακεδονικός και το νεοφώτιστο Αιγάλεω θα παίξουν το δικό τους μίνι πρωτάθλημα, που περισσότερο θα θυμίζει τον χορό του Ζαλόγγου.

Εάν το κωμικό μας κράτος αποφάσιζε να εφαρμόσει τη νομοθεσία, θα έκλεινε την πόρτα στα μούτρα αρκετών από τις προβληματικές ΚΑΕ και θα έκανε ένα αξιοσημείωτο μολονότι οδυνηρό βήμα προς το αύριο. Τι λέτε, δεν υπάρχουν 14 ΚΑΕ ικανές να συγκροτήσουν ένα υγιές, βιώσιμο αλλά και αποκεντρωμένο επαγγελματικό πρωτάθλημα;

Στη Ρόδο, στο Ρέθυμνο και σε άλλες πόλεις της περιφέρειας, τα θεμέλια είναι έτοιμα και μοιάζουν ισχυρά. Θύλακοι προόδου υπάρχουν ουκ ολίγοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας. Η άτολμη και ευθυνόφοβη Πολιτεία κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να τους αποθαρρύνει.

Παρά το κλέος της Εθνικής ομάδας, τα εισιτήρια φοβάμαι ότι θα είναι λιγότερα από κάθε άλλη χρονιά, με εξαίρεση τους αγώνες του ΣΕΦ και του ΟΑΚΑ (όσους δεν γίνουν κεκλεισμένων των θυρών). Το χουλιγκαναριό απομακρύνει συστηματικά τους καλούς φιλάθλους, οι δε ομάδες αρνούνται να απομακρύνουν το χουλιγκαναριό. Οση θέρμη κι αν δημιουργηθεί από τα λαμπερά φώτα της Ευρωλίγκας, έρχεται βαρύς χειμώνας για το ελληνικό μπάσκετ.

Σπεύδω, λοιπόν, να προμηθευτώ καύσιμα για να ζεσταθώ. Στα περίπτερα πουλιέται από χθες το DVD του αλησμόνητου αγώνα Ελλάδας-ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Οποιος το θέλει, ίσα ίσα το προλαβαίνει. Οποιος δεν το θέλει, να σηκώσει το χέρι του. Κανένας, έτσι; Αυτό φαντάστηκα κι εγώ.