Σολάκια του λεπτού και αναρχία (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Αν στην Ευρώπη για να προχωρήσεις χρειάζεται τάξη, στην Ελλάδα η αναρχία φτάνει. Απόδειξη, η χθεσινή νίκη του Ολυμπιακού. Η σκηνή του πρώτου γκολ ήταν βγαλμένη από τα δοξασμένα 90s. Ο Γεωργάτος στην επίθεση, με την μπάλα να γκελάρει μπροστά από το αριστερό του. Ο Ριβάλντο να μπαίνει από τη θέση του μέσα αριστερά και να περνάει πίσω από την πλάτη των στόπερ. Η κεφαλιά του Βραζιλιάνου να καταλήγει στα δίχτυα, αλλά αυτός να μην μπορεί να δει την κατάληξη της φάσης, αφού βρισκόταν ξάπλα μετά το τάκλιν. Η φάση του πρώτου γκολ του Ολυμπιακού δείχνει τον χαρακτήρα της ομάδας. Ενα γκρουπ από μεγάλους παίκτες, λίγο ξεβαμμένους από τον χρόνο, που αυτοματισμός είναι η έμπνευση, η οποία αυτομάτως τούς έρχεται στο μυαλό. Αρκετή για να καθαρίσουν κάθε μικρομεσαία ελληνική ομάδα, αλλά πολύ λίγη για να προβληματίσουν μια μεγάλη ευρωπαϊκή. Οσο για το δεύτερο γκολ, κανένα σύστημα προπόνησης δεν μπορεί να υποχρεώσει τον αντίπαλο τερματοφύλακα να κάνει γκέλα, καμία προϊστορία δεν προέβλεπε ο Κωνσταντίνου να βγάλει τον Μπόρχα μόνο με τακουνάκι και καμία εμπειρία δεν επέτρεπε σε οπαδό του Ολυμπιακού να περιμένει ότι ο Εκουαδοριανός θα κοντρόλαρε την μπάλα στο ένα μέτρο, που για τις δυνατότητές του σημαίνει ότι κόλλησε την μπάλα στο πόδι. Συμπέρασμα; Ο Ολυμπιακός καθάρισε ένα ματς, που το δίκαιο αποτέλεσμα θα ήταν η ισοπαλία, με έναν τρόπο που κανένας προπονητής δεν μπορεί να διδάξει: Με τον εγωισμό των παικτών που αμφισβητείται η αξία τους σε συνδυασμό με τη ρέντα που έχει ο παίκτης, που ξέρει ότι και να χάσει αυτή την παρτίδα τα τσιπάκια του είναι αρκετά για να συνεχίσει να έχει τα περισσότερα λεφτά στο τραπέζι. Το ακριβώς αντίθετο από τον Παναθηναϊκό.

Βλέπεις αυτή την ομάδα και αντί για πασατέμπο πρέπει να μασάς αλουτρόξ. Σου πιάνεται το στομάχι όταν βλέπεις παίκτες της Α' Εθνικής, όπως ο Βύντρα, να σημαδεύουν τον πλάγιο επιθετικό και η μπάλα να καταλήγει στα πλαϊνά κάγκελα. Ο Παναθηναϊκός ταλαιπωρείται από το άγχος του. Οι ποδοσφαιριστές του παίζουν λες και από το κάθε κοντρόλ και την κάθε σέντρα εξαρτάται η ύπαρξή τους. Όπως έγραψε στη «SportDay» ο Δημήτρης Σαραβάκος, αυτή είναι η μοίρα του παίκτη της μεγάλης ομάδας. Να χρειάζεται να παίζει υπό πίεση. Είναι αλήθεια, αλλά είναι πολύ εύκολο να το λες αν είσαι ο Σαραβάκος. Και η μεσαία γραμμή του Παναθηναϊκού το μόνο που δεν έχει είναι Σαραβάκους. Ο Σέριτς είναι κατά συνθήκη πλάγιος χαφ, ο Μπίσκαν μοιάζει σαν να παίζει έπειτα από ερωτική απογοήτευση, ο Μπόβιο έχει καλές μακρινές πάσες, γιατί για να κάνεις κοντινές πρέπει να μπορείς να τρέξεις την μπάλα, και ο μόνος που μοιάζει χαφ με επιθετικές φιλοδοξίες είναι ο Ρομέρο, ο οποίος τουλάχιστον μπορεί να κάνει τις προβλεπόμενες για τη θέση κινήσεις. Εκτός του άγχους, το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι ότι έχει πρώτης κατηγορίας φορ, που εξυπηρετούνται από δεύτερης κατηγορίας χαφ. Είναι σαν μια ορχήστρα που τα έγχορδά της είναι επιπέδου συμφωνικής ορχήστρας της Βιέννης και τα πνευστά της νταούλια για το πανηγύρι του Αϊ Φανούρη.

Το ποδόσφαιρο είναι μια μουσική που παίζεται από σολίστες με ίδιες δυνατότητες. Στον Ολυμπιακό οι παίκτες μπορούν να παίζουν σολάκια του λεπτού. Στον Παναθηναϊκό κάποια όργανα παραείναι φάλτσα.