Πάμε να χαρούμε μπάλα (μόνο στο Χαριλάου...) (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Αρης είχε μάλλον τους πιο κακούς οπαδούς στη χώρα. Δεν έριξαν την ομάδα στο πηγάδι του ξεπεσμού και της ανυποληψίας. Έκαναν κάτι χειρότερο. Να μη λυπάται εξαιτίας τους κανείς γι' αυτό. Από αντιπάθεια. Αντιπάθεια εύλογη, όταν οι επόπτες υπέφεραν στου Χαριλάου. Οταν τα δημοσιογραφικά στέναζαν. Οταν η αντίπαλη αποστολή ήξερε ότι εισερχόταν σε εμπόλεμη ζώνη... δίχως κανόνες. Οταν οι ίδιοι οι παίκτες του Αρη έπαιζαν ποδόσφαιρο πιο πολύ με το στόμα, παρά με τα πόδια.

Επιστρέφοντας στην Α' Εθνική σε νορμάλ οικονομικές συνθήκες, ο Αρης είναι βέβαιον ότι θα ανακύκλωνε τούτη τη φαυλότητα. Τη μιζέρια. Αίφνης, προέκυψε αυτή η εργολαβία «Κόντης, αδελφός Ροναλντίνιο και σία». Μαζί και η... θεσμική γενναιοδωρία της δημόσιας TV. Ο Αρης, εκεί που θα στελέχωνε ρόστερ να αποφύγει τον υποβιβασμό, στελέχωσε ομάδα να παίξει Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Μια τέτοια ομάδα μάλιστα τώρα θα είχε ενδιαφέρον να παίζει (απ' το να παίζουν αυτοί που παίζουν...) στο τρέχον Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Ο Αρης θα παίξει αργά ή γρήγορα πάλι ΟΥΕΦΑ. Εκτιμώ ότι αυτό θα συμβεί... γρήγορα, του χρόνου τέτοιες μέρες. Και τότε, παίζοντας και διαφημίζοντας τους παίκτες του, ενδέχεται η μεταπωλητική αξία τους να πολλαπλασιαστεί. Πράγμα που προσμένουν, ώστε να επωφεληθούν, οι εργολάβοι. Διότι εκείνοι θα επωφεληθούν σε τέτοιο ενδεχόμενο πρωτίστως. Βρίσκω το deal επί της αρχής έντιμο. Ο Αρης δημιουργεί χάρη στους εργολάβους δυναμική. Αύρα. Οι εργολάβοι, πάλι, αφού δημιουργούν τη δυναμική και κάνουν τον άνεμο να φυσήξει, κάτι πρέπει να βγάλουν.

Το κυρίαρχο της στιγμής είναι ότι ο άνεμος ήδη όντως φυσά. Παίρνει τη μιζέρια μακριά από το «Βικελίδης». Την επαύριο της πρεμιέρας του πρωταθλήματος εδώ προσπαθήσαμε να αναδείξουμε (απέναντι στα παρκαρισμένα μπροστά από τις εστίες πούλμαν) την «εναλλακτική φούρια» που ο Αρης κομίζει στο κουρασμένο τοπίο. Ηταν, ευθύς εξαρχής, πασιφανές. Είναι η φούρια που οδήγησε ωραίες φάτσες, καμία σχέση με το νωπό παρελθόν, να (ξανα)βρούν τον δρόμο της Παπαναστασίου.
Πάμε να χαρούμε μπάλα. Μακάρι να νικήσουμε. Αλλά και να μη νικήσουμε, κάτι θα έχουμε δει. Κυκλοφορεί, στην ατμόσφαιρα, χαμόγελο. Οχι δυσθυμία. Κυκλοφορούν γυναίκες και παιδιά και χρώμα και οικογενειάρχες και πιτσιρίκια με φανέλες Javito ή Koke. Οχι αληταριό. Άμα ο Αρης σκοράρει, είναι χαρά. Οχι λύτρωση. Είναι πανηγύρι. Οχι ανακούφιση. Είναι ιαχή (γκοοολ), όχι ανάσα (ουφφφ). Πώς κι έγιναν όλ' αυτά τα... κοσμογονικά;

Εύκολα! Με το παιχνίδι. Με τη λεγόμενη «αγωνιστική συμπεριφορά». Οπου το παιχνίδι υπηρετείται, εξαφανίζεται ο ζωτικός χώρος του παρα-παιχνιδιού. Ο Αρης δεν «κρατάει τους τρεις πόντους», δεν χρειάζεται «βάλσαμο», δεν μένει «όρθιος» ή «ζωντανός» (επειδή για μια Κυριακή συνέβη και τη σκαπούλαρε). Παίζει. Π-α-ί-ζ-ε-ι. Το βάλσαμο είναι για τους άρρωστους. Και η δημιουργική λογιστική, όσων «κρατάνε» τους πόντους, για τους απατεώνες. Εδώ είναι ποδόσφαιρο. Π-ο-δ-ό-σ-φ-α-ι-ρ-ο.

Εκεί που ο κόσμος μπορεί ανεμπόδιστα να βλέπει ποδόσφαιρο, να ζει ποδόσφαιρο, να αναπνέει ποδόσφαιρο, να τρώει και να πίνει ποδόσφαιρο, να καταναλώνει ποδόσφαιρο, τότε δεν μένει περιθώριο να συζητεί για τους... Ζαχουδάνηδες. Συζητεί, κι αυτό τον γεμίζει, για τον Χαβίτο. Και δεν έχει ο θεατής και καμία δυσκολία «ταύτισης» με το αλλοδαπό στοιχείο. Η ποιότητα (του όποιου Χαβίτο) μετράει. Οχι το διαβατήριο (του όποιου, με το συμπάθιο, Κολτσίδα).

Η αίσθηση είναι ότι ο Αρης γέμισε ξένους. Λανθασμένη αίσθηση. Ο Αρης είναι «συνεπής» στον μέσο όρο της ποσόστωσης Ελλήνων-ξένων της Α' Εθνικής. Κατά του Ιωνικού ξεκίνησαν τέσσερις Ελληνες στην ενδεκάδα. Και τελείωσαν πέντε. Ο μέσος όρος είναι κάπου πεντέμισι στους έντεκα. Μισοί-μισοί. Η λανθασμένη αίσθηση οφείλεται στο ότι η ποιοτική παρουσία των ξένων του Αρη επισκιάζει. Είναι ιδιαίτερα αισθητή. Έως πληθωρική. Ο Εργοτέλης, στην Τούμπα, ξεκίνησε με οκτώ ξένους στην ενδεκάδα... αλλά δεν το πήρε χαμπάρι κανείς. Ακριβώς διότι ουδείς «σφραγίζει» το παιχνίδι της ομάδας.

Εάν υπάρχει, και περιρρέει το οικοσύστημα, κάτι σαν «πνεύμα Σούπερ Λίγκας», κανείς απ' τους εταίρους δεν το προσεγγίζει όσο (η συνολική εικόνα, μέσα κι έξω απ' τις τέσσερις γραμμές, μαρτυρά ότι το προσεγγίζει στην πράξη) ο Αρης. Ποιος να το 'λεγε...