Η διαφορά... της διαφθοράς είναι στα ανακλαστικά (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Τον Μάικ Νιούελ τον πρωτοείδα -για την ακρίβεια, τον... μετέδωσα- σε Γιουνάιτεντ Νόριτς ένα βροχερό απόγευμα Σαββάτου στο «Ολντ Τράφορντ», όταν ακόμα οι θέσεις των τηλεσχολιαστών ήταν σε παράπηγμα πάνω απ' το σκέπαστρο της κεντρικής κερκίδας, φθινόπωρο του '93 για τον τότε ΣΚΑΪ.

Κανά δυο χρόνια αργότερα, στην πρωταθλήτρια Μπλάκμπερν πλέον, μια νύχτα εναντίον της Ρόζενμποργκ στο «Ίγουντ Παρκ», ο Νιούελ έβαλε (ό,τι είναι έως και σήμερα) το πιο γρήγορο χατ τρικ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ. Τρία γκολ σε λιγότερο από δέκα λεπτά, στο τελευταίο τέταρτο του α' ημιχρόνου.

Τώρα πια, προπονητής στην «εκτός μόδας» Λούτον Τάουν, ο ίδιος Μάικ Νιούελ είναι ο άνθρωπος που μπορεί να υπερηφανεύεται ότι χάρη στην προ μηνών καταγγελία του έσπασε το κακοφορμισμένο σπυρί με τους ατζέντηδες που «τα δίνουν» και τους κόουτς που «τα παίρνουν» για να λειαίνονται οι μεταγραφές.

Το ποδΟσφαιρο, στην αγγλική κοινωνία, είναι πολύ σοβαρό δημόσιο αγαθό. Η ανάγκη να είναι καθαρό δικαιολογεί κρυφές κάμερες και undercover -μασκαρεμένους σαν ατζέντηδες ή ό,τι άλλο εξυπηρετεί την περίσταση- δημοσιογράφους που ερευνούν. Το ζουμί, ύστερα από δεκάδες εβδομάδες τέτοιου ρεπορτάζ, ήταν το εξηντάλεπτο «Panorama».

Το «Panorama» (με το κύρος) του BBC είναι πρόγραμμα που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το «Panorama» που προβλήθηκε κατά τα μεσάνυχτα της Τρίτης συντάραξε τη βρετανική κοινωνία. Τετάρτη πρωί κιόλας, χθες, όλοι έτρεχαν. Το αναμενόμενο.

Η ομοσπονδία και η λίγκα άνοιξαν από κοινού φάκελο, ζητώντας ενδελεχή συνεργασία με το ΒBC. Αναγνώρισαν, σημαίνει αυτό, ευθύνη. Και επέδειξαν τη βούληση που αντιστοιχεί σ' αυτή την ευθύνη. Επενέβη αμέσως ο υπουργός των Σπορ. Τα εμπλεκόμενα κλαμπ.

Σε εξέλιξη είναι, στο μεταξύ, άλλη έρευνα για τη διαφθορά στο ποδόσφαιρο. Τη διενεργεί παλαιό στέλεχος της αστυνομίας του Λονδίνου. Οπου 'ναι, μέσα στις επόμενες δέκα ημέρες, παραδίδει το πόρισμα. Ουδένα απ' όσους ασκούν επιχειρείν στο «άθλημα του λαού» συμφέρει να φαίνεται πως έχει παγιωθεί η κουλτούρα της μίζας.

Οι ατζέντηδες, τα λεφτά κάτω απ' το τραπέζι, είναι δύσκολο σπυρί. Τα πλοκάμια εκτείνονται έξω απ' τα εθνικά σύνορα. Συνεπώς, έξω και από εθνικές δικαιοδοσίες. Παρά ταύτα, εάν υπάρχει κάτι βέβαιον, αυτό είναι ότι εκεί όταν ερευνούν, το εννοούν. Ερευνούν. Δεν κουκουλώνουν. Και βγάζουν ψάρια, όχι μαρίδα.

Ο Τζορτζ Γκρέιαμ, όταν πιάστηκε να τα παίρνει από Νορβηγό ατζέντη για να ψωνίσει πελάτες του στην Αρσεναλ, ήταν εκείνη την εποχή, στα μέσα της δεκαετίας του '90, μεγάλο ψάρι. Υψηλού προφίλ. Οσο είναι τώρα ο Ρέντναπ. Ή ο Αλαρντάις, του οποίου ο γιος, επαγγελματίας ατζέντης, εμφανίζεται on camera να λέει καθαρά πως (ο μπαμπάς Σαμ) «τα ξέρει».

Σαν μπαμπάς και γιος Μότζι! Οι συνέπειες που ο Γκρέιαμ τότε αντιμετώπισε του τσάκισαν την καριέρα. Τώρα θα τις αντιμετωπίσει ο «αδιάφθορος» Αλαρντάις, που μέχρι πρότινος διεκδικούσε τη θέση του εκλέκτορα (μετά Ερικσον) στην εθνική. Και δεν θα 'ναι ο μοναδικός.

Η διαφθορά ευδοκιμεί παντού. Τη διαφορά, διαφθορά από διαφθορά, την κάνουν τα ανακλαστικά. Αυτά ξεχωρίζουν τις κοινωνίες. Τις συγκροτημένες απ' τις αποχαυνωμένες. Εκείνες που θέλουν να καταπολεμούν τη διαφθορά, αδιαφορώντας για το κόστος, από εκείνες που απλώς την έχουν συνηθίσει... και, κατάκοπες, δεν εντυπωσιάζονται.

Μας το δίδαξαν και οι Ιταλοί αυτό το καλοκαίρι.