Η βροχή κι ένας παλιόφιλος «γαύρος»... (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Οι βροντές ήσαν τόσο δυνατές, ώστε με δυσκολία άκουσα τον ήχο του τηλεφώνου. Ηταν ο παλιόφιλος ο Μάρκος. «Γαύρος» ένθερμος. Σκεφθείτε, το 1972, στα 17 του, είχε βρεθεί στο Κάλιαρι, όταν ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε την ομώνυμη ομάδα.
Επέστρεψε στην Αθήνα με τα μάτια κόκκινα από τα ποτάμια δακρύων ευτυχίας για τη νίκη-πρόκριση των «ερυθρολεύκων». Λίγο αργότερα, ο Μάρκος ταξίδεψε στο Λονδίνο, για τον αγώνα Τότεναμ-Ολυμπιακός. Επέστρεψε πάλι κλαμένος -όχι από ευτυχία, όμως: ήττα με 4-0.

Τότε ακριβώς ο γράφων αφιέρωσε στον Μάρκο το σλόγκαν «κάθε του ταξίδι, ζάχαρη ή ξίδι». Το πείραγμα υιοθετήθηκε αμέσως από την παρέα -οι περισσότεροι ήμασταν τέσσερα έως έξι χρόνια μικρότεροί του. Εκείνος «αντιπαρέθετε» στωικό χαμόγελο, χιούμορ και απλοϊκή φιλοσοφική διάθεση: «Ετσι είναι η ζωή, ρε... σπόροι, θα μεγαλώσετε και θα καταλάβετε».

Μεγαλώσαμε -κι εκείνος πέρασε τα πρώτα «ήντα». Τέσσερα-πέντε «επίλεκτα μέλη» της παλιοπαρέας ακόμα τηλεφωνιούνται και, σπανιότερα, συναντιούνται. Ο Μάρκος στο τηλέφωνο, λοιπόν. «Την έπιασες την κλιματολογική ποδοσφαιρική σημειολογία της ημέρας;», ρώτησε. Απάντησα αρνητικά. «Κοίτα», είπε. «Οι βάζελοι ξέρουν καλά τι αντιμετωπίζουν: άγρια μπόρα, όπως αυτή, έξω. Εμείς οι γαύροι, όμως...». «Εσείς, τι;», ρωτάω. «Εμείς, φίλε μου, είμαστε όπως ήταν η περιοχή, εδώ, γύρω στις 12:30 το μεσημέρι. Την ώρα που άρχισε να βρέχει, είχε λιακάδα! Πάγωσέ την στο μυαλό σου αυτή την εικόνα και έχεις την ψυχοσύνθεση του μέσου γαύρου, τούτη την εποχή».

Σκέφθηκα να τον «κοντράρω» με σύμμαχο το... παρελθόν του. «Καλά, εσύ μου τα λες αυτά; Εσύ που έχεις συμφιλιωθεί με το ποδοσφαιρικό σκωτσέζικο ντους από το... 1972;». Μικρή παύση και βαθιά ανάσα που μαρτυρούσε «ανασκούμπωμα» και προετοιμασία καλής εξήγησης: «Δεν σου μιλάω για την εναλλαγή νίκης και ήττας, χαράς και λύπης. Με αυτά, μάλιστα, συμφιλιώθηκα παιδιόθεν. Μακάρι να είχαμε τέτοια ποικιλία. Σου μιλάω για το μόνιμο μπέρδεμά μας. Ξέρουμε τι δεν θα πετύχουμε στην Ευρώπη, αλλά ξέρουμε ότι εδώ έχουμε το κάτι παραπάνω από τους άλλους. Κι ας διαθέτουμε κάμποσα... παρακάτω απ' όσα είχαμε, ως ομάδα, πριν από λίγα χρόνια».

Πραγματικός χείμαρρος: «Η απαιτητικότητά μας κονταροχτυπιέται με την ικανοποίησή μας, όταν νικάμε τους άλλους και αποστομώνουμε τους δικούς τους οπαδούς. Σου είπα, βροχή και ήλιος μαζί. Ξέρεις, όμως, ποια είναι η διαφορά; Στην πραγματικότητα βροχή και ήλιος συνυπάρχουν για λίγα λεπτά. Έπειτα υπερισχύει το ένα ή το άλλο. Στον δικό μας ψυχικό κόσμο, όμως, η συνύπαρξη αυτή άρχισε να μετρά χρονάκια...».

Του είπα ότι τον καταλαβαίνω. Εκείνος, ακάθεκτος: «Έβλεπα χθες με τον γιο μου το DVD με τα 7+1 πρωταθλήματά μας. Παρακολουθούσαμε την περίοδο 2001-02, τότε που κερδίσαμε τον τίτλο στο νήμα, με το 4-3 επί της ΑΕΚ. Ξέρεις τι μου είπε το παιδί; Ρε μπαμπά, αφού τότε παίζαμε καλύτερα απ' ό,τι πέρυσι και πρόπερσι, γιατί το είχαμε πάρει τόσο δύσκολα το πρωτάθλημα; Εσείς οι δημοσιογράφοι λέτε ότι ο Ολυμπιακός είναι μονόφθαλμος στους τυφλούς. Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Κάποτε είχε την καλύτερη όραση ανάμεσα σε μύωπες ή και κανονικούς. Οταν η δική μου όραση χειροτερεύει, πώς να παρηγορηθώ σκεπτόμενος ότι κάποιοι άλλοι ίσως να μη βλέπουν καν το... χέρι του οφθαλμιάτρου που δείχνει αριθμούς;».
Κανονικά, σήμερα ο γράφων θα διατύπωνε τις σκέψεις του για τον Ολυμπιακό. Αυτό αναβάλλεται. Η στήλη «παραχωρείται» στον παλιόφιλο τον Μάρκο -μια αυθεντική γαύρικη... μάρκα. Οταν οι «χείμαρροι» μιλούν, οι τυπικές αναλύσεις μπορούν να περιμένουν...