Το δικαίωμα στην ταλαιπωρία (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Μια παράκληση αντί εισαγωγής. Τον τελευταίο καιρό το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) έχει βουλιάξει από τα e-mail που μου στέλνετε. Προσπαθώ να απαντάω στα περισσότερα, καμιά φορά, ωστόσο, αυτό είναι αδύνατον και ζητάω συγγνώμη. Η παράκλησή μου είναι οι επιστολές σας να είναι λίγο πιο μικρές και, αν είναι δυνατόν, γραμμένες με ελληνικούς χαρακτήρες, ώστε να μπορώ τις πιο ενδιαφέρουσες να τις δημοσιεύω κατά καιρούς.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλουν να κάνουν στην ΑΕΚ με τον Παναγιώτη Λαγό. Η ιστορία μού μοιάζει απίθανη.

Ταβάνι

Η ΑΕΚ αγόρασε το καλοκαίρι τον Λαγό από τον Ηρακλή, πιστεύω, για δύο λόγους: ο πρώτος είναι ότι εκτίμησαν το πρωτάθλημα που έκανε, χάρηκαν την πρόοδό του και κατάλαβαν ότι έχει προσόντα για να κάνει καριέρα σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Ο δεύτερος, ότι ο Λαγός πληροί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που πρέπει να έχει ένας ποδοσφαιριστής που ενδιαφέρει την ΑΕΚ του Ντέμη: είναι νέος, έχει περιθώριο βελτίωσης και, κυρίως, μπορεί να γίνει ένας νέος Κατσουράνης –να υπηρετήσει δηλαδή τον σύλλογο και μια ωραία μέρα, όταν η αξία του χτυπήσει ταβάνι, να πωληθεί σε μια ομάδα του εξωτερικού. Υπό αυτό το πρίσμα, η ΑΕΚ δύσκολα θα μπορούσε να βρει καλύτερο παίκτη από αυτόν.

Διαφορά

Τι κάνουν στην ΑΕΚ με τον Λαγό; Τα αντίθετα από αυτά που κάποιος θα περίμενε. Θα ήταν φυσιολογικό να τον βάζουν να παίζει στη θέση του και, μάλιστα, γύρω του να χτίσουν κι ένα κομμάτι της ομάδας. Να τον πλαισιώσουν π.χ. με έναν τεχνίτη αριστερό μπακ που να συνεργάζεται μαζί του ή να βρουν έναν αριστεροπόδαρο επιθετικό, που να βγαίνει κι αυτός από την πλευρά του. Μπορεί, ακόμη, ο προπονητής του να εκτιμούσε το ταλέντο του, αλλά να έκρινε ότι πρέπει να ενσωματωθεί στην ομάδα σιγά σιγά –και αυτό το καταλαβαίνω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς γίνεται την πιο ακριβή μεταγραφή σου και τον μοναδικό από τους νέους παίκτες που «βγάζει μάτια» ότι μπορεί να γίνει σπουδαίος να τον ταλαιπωρείς βάζοντάς τον δεξί χαφ ή κάνοντάς του προτάσεις να γίνει αριστερό μπακ. Κυρίως δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να προτιμάς να ταλαιπωρείς αυτόν (που μια κάποια μεταπωλητική αξία σίγουρα την έχει) για να μην ξεβολέψεις έναν καλό Βραζιλιάνο γυρολόγο, όπως είναι ο Σέζαρ, που αποδεδειγμένα δεν μπορεί να σου κάνει τη διαφορά.

Σέζαρ

Τι είναι, αλήθεια, πιο λογικό; Να χρησιμοποιηθεί σε κάποια ματς δεξιά ο Σέζαρ (κι αν χρειαστεί να αλλάξει αμοιβαία θέση με τον Λαγό στη διάρκεια του αγώνα) ή να μεταμορφωθεί ο πιο ποιοτικός νέος παίκτης του περσινού πρωταθλήματος σε κάτι άλλο από αυτό που είναι; Αρχίζω με τον καιρό να πιστεύω ότι για κάποιους αδιευκρίνιστους λόγους οι προπονητές έχουν αποκτήσει το δικαίωμα να ταλαιπωρούν τους Ελληνες παίκτες. Οσο, μάλιστα, πιο μικροί είναι αυτοί σε ηλικία τόσο περισσότερο μπορούν να τους ταλαιπωρούν.

Κατήφορος

Έβλεπα τις προάλλες το ματς της Ξάνθης με τους Ρουμάνους στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Πιάνω επίτηδες το παράδειγμα της Ξάνθης, διότι ο Γιάννης ο Ματζουράκης είναι φίλος και δεν θα παρεξηγηθεί: νομίζω ότι η αλλαγή του Ολισαντέμπε με τον Καζάκη είναι η καλύτερη φωτογραφία του κατήφορου που έχει πάρει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Έλληνας πιτσιρικάς πήρε τη θέση του σχεδόν ακίνητου στην επίθεση «Μανώλη» και ισοφάρισε για την Ξάνθη λίγο μετά αφότου μπήκε. Η αλλαγή ήταν ολόσωστη, αναρωτιέμαι όμως γιατί ένας γεμάτος ενέργεια πιτσιρικάς, όπως ο Καζάκης, πρέπει να είναι ρεζέρβα ενός αδιάφορου ξένου με προβληματικά πόδια, όπως ο Ολισαντέμπε.

Φυτώρια

Η Ξάνθη είναι μια ομάδα που χάρη στη δουλειά του Ματζουράκη έβγαλε πάρα πολλούς Ελληνες παίκτες τα περασμένα χρόνια. Θυμάμαι πρόχειρα τον Βενετίδη, τον Κωστένογλου, τον Βάλλα, τον Αντζα, τον Πατσατζόγλου, τον Πρίττα, τον Βρύζα, τον Ζήκο –όλοι αυτοί (και πολλοί άλλοι, τους οποίους ξεχνάω) είναι παιδιά που στην Ξάνθη χαιρόσουν να τα βλέπεις να παίζουν. Κάποια στιγμή η ομάδα αυτή, που είχε μια συνεπέστατη πολιτική αξιοποίησης των φυτωρίων της, σταμάτησε να βγάζει παίκτες. Άρχισε να ψάχνει λαχεία στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα –μερικά της βγήκαν και μερικά όχι. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η αναζήτηση αλλοίωσε τον χαρακτήρα της: η ικανότητα της αξιοποίησης των πιτσιρικάδων μοιάζει να χάθηκε –ο Καζάκης άνευ λόγου κι αιτίας είναι αναπληρωματικός του Ολισαντέμπε, ο Σαϊτιώτης παίζει στα Γιάννενα, ο Φλίσκας χρησιμοποιείται ελάχιστα.

Ξένοι

Η Ξάνθη αγόραζε πάντοτε καλούς ξένους. Πριν από επτά χρόνια η παρουσία των καλών ξένων δεν ήταν πρόβλημα για τους Ελληνες. Ο Γιανότσκο, ο Μαρτσέλο, ο Μπούτσεκ, πρόσφεραν στον σύλλογο παρά πολλά. Από ένα σημείο κι έπειτα στην ομάδα άρχισαν να εμφανίζονται ένα σωρό κομήτες –κυρίως Λατινοαμερικανοί, που έρχονται από το πουθενά και σε αυτό καταλήγουν. Αξίζει τον κόπο να σταματήσεις την παραγωγή Ελλήνων παικτών για να φτιάξεις μια ομάδα συμπαθέστατων περαστικών; Απλώς αναρωτιέμαι.

Σκοτούρες

Το ξέρω ότι τα σύνορα άνοιξαν. Ξέρω όμως και ότι τα Ελληνόπουλα, με τη σωστή και προσεκτική καθοδήγηση του Ματζουράκη, μπορούν να παίξουν καλή μπάλα –πολύ καλύτερη από αυτή που υπόσχονται παίκτες που βλέπουν την ομάδα ή την Ελλάδα ως υποχρεωτικό πέρασμα ή ως αναγκαστική λύση. Ας πούμε ότι στις ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό η παραγωγή ποδοσφαιριστών είναι δύσκολη υπόθεση. Να το δεχτώ. Τι, όμως, εμποδίζει τις ομάδες που δεν έχουν αγωνιστικές σκοτούρες να δίνουν ευκαιρίες σε παίκτες;

Μπάτζετ

Πολύ φοβάμαι ότι το πρόβλημα είναι όντως το μπάτζετ. Στην προκειμένη περίπτωση ο ελληνικός νεοπλουτισμός…

Οδύσσεια

Η οδύσσεια που μου περιγράφει ο καλός φίλος και αναγνώστης Δημήτρης Γιαννούλης, που πήρε την απόφαση να πάει στο ΟΑΚΑ για να δει το Παγκόσμιο Κύπελλο στίβου, δείχνει ότι μάλλον οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν έγιναν ποτέ σε αυτή τη χώρα. Μου γράφει σχετικά:

«Ξεκίνησα κι εγώ το περασμένο Σάββατο να πάω στο Παγκόσμιο Κύπελλο στίβου στο ΟΑΚΑ. Τι το 'θελα; Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν εδώ ποτέ. Παίρνω το αυτοκίνητο, φτάνω στο πάρκινγκ του ΟΑΚΑ... χάος! Δύο αστυνομικοί να μην κάνουν απολύτως τίποτα! Τα αυτοκίνητα ουρά απ' έξω, αναρχία στην είσοδο, πήξιμο χωρίς λόγο... Μπαίνω στο πάρκινγκ, πάλι κανείς! Ούτε ένας άνθρωπος του σταδίου, να σου δείξει πού να πας, αν έχει θέση ή όχι –σε ταβέρνα να πας, κάποιον θα έχουν βάλει!

Παρκάρω τέλος πάντων, πάω στις θύρες, "στοπ", μου λέει η εθελόντρια –ναι, είχε και εθελοντές. "Τι στοπ", λέω; "Στοπ", μου λέει! "Δεν έχει άλλες θέσεις"! "Πώς δεν έχει", λέω; "Αφού έχω εισιτήριο"! "Ναι", μου λέει, "αλλά γέμισαν. Να πάτε αλλού"! "Και γιατί να πάω αλλού;", απαντάω. "Εγώ έχω θέση"! "Τι να σας κάνω;", μου λέει, "εγώ δεν ξέρω, απλή εθελόντρια είμαι"! Το βούλωσα κι εγώ και πήγα αλλού! Προφανώς οι διοργανωτές δεν περίμεναν τόσο κόσμο. Δεν είχαν αριθμήσει τις θέσεις, οπότε γέμισαν οι θύρες και πάπαλα! Δεν πειράζει! Δεν έπαθες και τίποτα, λέω, μην γκρινιάζεις!

Έκατσα κάπου, είδα ό,τι είδα κι έφυγα να πάρω το αυτοκίνητο. Μπαίνω μέσα, στρίβω αριστερά, πάω να φύγω, τίποτα! Κλειστά όλα μέχρι τη μάντρα. Πάω πίσω, από την άλλη κατεύθυνση, το ίδιο! Ευτυχώς, έρχεται ένα χριστιανός θεατής, που έφευγε κι αυτός, ανοίγει τσαμπουκά την κλειστή πόρτα και βγήκαμε έπειτα από 47 μανούβρες... Το κεντρικό μήνυμα της υπόθεσης είναι ότι ωραίος είναι ο στίβος... πιο ελκυστικό προϊόν από πλευράς πολιτισμού θεατών (μπορεί να πάρει και τα παιδιά του κανείς), αλλά χωρίς λόγο σού κάνουν τη ζωή χάλι μαύρο! Όλα ίδια είναι, όπως και στο ποδόσφαιρο. Απλώς, επειδή εκεί πέφτουν περισσότερα μάτια, φαίνεται περισσότερο η κατάντια...».

Προσυπογράφω…