Ελπίζει πλέον η κάθε ομάδα (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η μετα-Μότζι εποχή στο ιταλικό ποδόσφαιρο άρχισε όπως έπρεπε. Με υγεία. Με την εικόνα ενός οργανισμού που νιώθει πως μπήκε σε περίοδο ανάκαμψης. Σύμφωνοι, αυτό που λέει ο Τζέμαν, πως με ασπιρίνη δεν πολεμάς τον καρκίνο, ισχύει. Ομως στην προκειμένη περίπτωση οι δύο τίτλοι που αφαιρέθηκαν από τη Γιουβέντους συν τον υποβιβασμό δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «ασπιρίνες». Ναι, ο Γκουίντο Ρόσι, που ήταν επικεφαλής της ομοσπονδίας, σωστά λέει πως όφειλαν να ήταν ακόμα αυστηρότερες οι ποινές, ειδικά για τη Μίλαν. Η ουσία, όμως, παραμένει: κάτι άλλαξε. Ο κόσμος διαισθάνεται πως το σάπιο πετάχτηκε. Πιθανώς όχι όλο, πιθανώς αύριο, μεθαύριο θα χαλάσει πάλι το κλίμα. Για την ώρα, όμως, η εικόνα της βαθμολογίας με την Παλέρμο στην κορυφή φέρνει άνεμο αισιοδοξίας. Πίσω από την εκπληκτική ομάδα της Σικελίας ακολουθεί η Μεσίνα, πιο πίσω η Σιένα, η Αταλάντα και η Εμπολι. Μοιάζει, αν δεν μεσολαβούσε η Ιντερ, σαν βαθμολογία Β' Εθνικής! Κι όμως, αυτό αρέσει στον κόσμο. Τα ματς είναι καλύτερα, οι ομάδες παίζουν ανοιχτά. Σε τρία ματς μπήκαν 18 γκολ, συνολικά 27 σε 10 αγώνες. Οι διαιτητές προσπαθούν να μη δώσουν λαβή για σχόλια, αλλά ταυτόχρονα αιωρείται η άποψη πως πλέον ό,τι βλέπουν, αυτό σφυρίζουν!

Αν Oλα αυτA τα χρόνια η αίσθηση που είχε κυριαρχήσει ήταν πως ό, τι κι αν γινόταν μόνο οι ημέτεροι θα είχαν κέρδος, τώρα ξαφνικά κάθε ομάδα ελπίζει. Από μόνο του, είναι πρόοδος. Αν αρκεί, κανείς δεν μπορεί ακόμα να το προδικάσει.

Η έξαρση στα γκολ μπορεί, ακόμη, να συνδυαστεί με την κατάκτηση του Μουντιάλ. Υπάρχει ανάλογο προηγούμενο και το 1982, την προηγούμενη φορά που η «σκουάντρα ατζούρα» ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια. Το Καμπιονάτο στη δεκαετία του '70 είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό ανυποληψίας, που κάποιες αγωνιστικές όλα τα ματς τελείωναν ισόπαλα! Μία αγωνιστική, μάλιστα, το 1976, τελείωσε με έξι ματς στο 0-0 και άλλα δύο που είχαν συνολικά δύο γκολ! Το Μουντιάλ που κατέκτησε η ομάδα του Μπέαρτζοτ στην Ισπανία δημιούργησε ευφορία στη χώρα και η άφιξη καλών ξένων παικτών, ακόμα και στις μικρομεσαίες ομάδες, άλλαξε το σκηνικό. Η Ουντινέζε, αποκτώντας τον Ζίκο άρχισε το πρωτάθλημα με ένα εντυπωσιακό 5-0 επί της Τζένοα εκτός έδρας. Η Βερόνα έφτιαξε μια εξαιρετική ομάδα, που το 1985 κατέκτησε κόντρα στη λογική το Σκουντέτο. Η Νάπολι με τη μεταγραφή του Μαραντόνα έφτασε στην πηγή και ήπιε επιτέλους νερό, με δύο πρωταθλήματα, το '87 και το '90. Η Σαμπντόρια, που για δύο δεκαετίες ήταν βουλιαγμένη στη μετριότητα, πήρε το Κύπελλο Ιταλίας, το Κυπελλούχων και το '91 το μοναδικό της πρωτάθλημα.

Η «κοσμογονία» κράτησε κάποια χρόνια, στο διάστημα των οποίων το ιταλικό ποδόσφαιρο έκανε πάρτι στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Από το 1969 μέχρι το 1982 μόλις δύο Κύπελλα Ευρώπης (το Κυπελλούχων από τη Μίλαν το '73 και το ΟΥΕΦΑ από τη Γιουβέντους) πήγαν σε ιταλικά χέρια. Από το 1982 μέχρι το 1996 χάθηκε το μέτρημα! Αποκορύφωμα ήταν το 1990, όταν όλοι οι ευρωπαϊκοί τίτλοι «μίλησαν» ιταλικά! Στο Πρωταθλητριών η Μίλαν, στο Κυπελλούχων η Σαμπντόρια και στο ΟΥΕΦΑ η Γιουβέντους, με φιναλίστ τη Φιορεντίνα, χάρισαν στο Κάλτσιο κάτι που καμία χώρα δεν έχει πετύχει.
Στην τωρινH συγκυρIα, μοιάζει δύσκολο έως απίθανο να πετύχει η Ιταλία κάτι ανάλογο στην Ευρώπη. Ομως, ως αποτέλεσμα της επιτυχίας στη Γερμανία το καλοκαίρι, ο κόσμος γύρισε στα γήπεδα, θέλει θέαμα, ζητεί γκολ και οι ομάδες «αναγκάζονται» να ικανοποιήσουν τον πελάτη. Η απουσία της Γιουβέντους και η τιμωρία της Μίλαν δίνουν στους «μικρούς» την ευκαιρία να διεκδικήσουν πράγματα που ξέρουν πως σύντομα (ίσως και του χρόνου) δεν θα είναι έτσι. Η Παλέρμο (του πανέξυπνου προέδρου Τζαμπαρίνι) ήταν η πρώτη που το συνειδητοποίησε. Ξοδεύοντας 38 εκατομμύρια ευρώ σε μεταγραφές, έκανε το άλμα. Σαφέστατα εισέπραξε 33 από αυτά πίσω παραχωρώντας παίκτες, με σημαντικότερη τη μετακίνηση του Γκρόσο στην Ιντερ, αλλά ουσιαστικά κινήθηκε με γνώμονα ένα άμεσο πλάνο. Οι «ροζ» Σικελοί έκαναν σούπερ ξεκίνημα, ξέροντας πως η έξοδος στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι πολύ πιθανό σενάριο.

Αυτό που δεν αλλάζει στην Ιταλία είναι ο χουλιγκανισμός. Στο Παλέρμο-Κατάνια είχαμε 50 τραυματίες και πέντε συλλήψεις, στο Ρόμα-Ιντερ μαχαιρώματα ανάμεσα σε οπαδούς. Και στους γείτονες, όμως, η πολιτική βούληση για σκληρά μέτρα απέναντι στους ταραξίες υπάρχει στις... κορώνες της βουλής, αλλά ποτέ στην πράξη!