Καρα-Περπαρίμ, Περπαρίμ, Περπαρίμ... (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Σας είχα δηλώσει την Παρασκευή, σε μια κρίση ειλικρίνειας και αυτοκριτικής, ότι με είχαν πιάσει τα αριστερίστικά μου και γι' αυτό θα πήγαινα να δω τον ΠΑΟΚ στο παιχνίδι του με τον Παναθηναϊκό.

Αλλά τι να κάνω που μια ζωή με κουμαντάρουν τα πάθη μου. Τα πάθη μου, τα κάλλη μου, φίλε αναγνώστη. Μου ήταν, λοιπόν, αδύνατον να τιθασεύσω κορμί και μυαλό και να μην πάω να δω το ντέρμπι της επίσημης αγαπημένης μου, της ΑΕΚ, με τον Ολυμπιακό στο γήπεδο Καραϊσκάκη.

Μου αρέσουν αυτά τα παιχνίδια. Τα ντέρμπι της ΑΕΚ εκτός έδρας, στα αφιλόξενα γήπεδα. Μου αρέσει η εχθρική ατμόσφαιρα, να με βρίζει ένα γήπεδο –γιατί όχι χυδαία;– να μας πετούν μπουκάλια, καφέδες και ό,τι άλλο αδυνατεί να ανακυκλώσει αυτό το απίθανο κράτος.

Αυτός ο φόβος, αυτή η διστακτικότητα να εκφράσεις τα συναισθήματά σου ανοιχτά ανάμεσα σε οπαδούς της αντίπαλης ομάδας, που περιμένουν μια τέτοια ευκαιρία για να σε κατασπαράξουν, σε μένα λειτουργεί αφροδισιακά και μου ανεβάζει τη λίμπιντο –και την τεστοστερόνη.

Να γιατί ο γλυκός μου Ζαγοράκης είχε πάντα καλύτερη απόδοση στα εκτός έδρας ματς. Πολύ απλά, φτιαχνόταν με την ευρεία έννοια, όπως καλή ώρα κι εγώ. Πήγα, λοιπόν, από νωρίς στο γήπεδο, με τον Θόδωρο, τον οδηγό μου, για παρέα, μια και έτσι κι αλλιώς το Σάββατο είναι η μέρα των φτωχών και δεν μου αρέσει να σουλατσάρω στα στέκια και στους δρόμους.

Όμως δεν ήθελα με τίποτα να χάσω ούτε δευτερόλεπτο από αυτή την πολεμική ατμόσφαιρα που σου περιέγραψα, φίλε αναγνώστη. Γιατί δεν πιστεύω ότι κανείς από εσάς είναι σε τέτοιο βαθμό αφελής που να έφαγε αμάσητο το παραμύθι ότι θα άλλαζε κάτι προς το καλύτερο με τη Σούπερ Λίγκα. Οτι δηλαδή η ποιοτική αναβάθμιση του ποδοσφαίρου μας και ο νέος ποδοσφαιρικός πολιτισμός μας θα εμπόδιζαν τους φίλους του Ολυμπιακού να υποδεχθούν την ομάδα της ΑΕΚ όπως τα πατροπαράδοτα έθιμα και οι παραδόσεις επιβάλλουν.

Ευτυχώς όχι, φίλε αναγνώστη, διότι ένα πρωτάθλημα τραβεστί δεν είναι της αισθητικής μου. Εφτασα στο γήπεδο σχεδόν μία ώρα πριν από την έναρξη. Κάθισα, για να της προσδώσω λίγο κύρος, στην εξέδρα των vip's και έψαχνα με το βλέμμα μου να βρω ποιοι επώνυμοι σκόπευαν να λαμπρύνουν με την εμφάνισή τους το ντέρμπι των δύο ομάδων.

Έπειτα από λίγη ώρα το μάτι μου πήρε κάπου στα βόρεια τον ομοσπονδιακό μας προπονητή Οτο Ρεχάγκελ, συνοδευόμενο από τον βοηθό του, Γιάννη Τοπαλίδη. Δηλαδή σαν και μένα με τον Θόδωρο. Απόρησα που τον είδα στο γήπεδο, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά διότι στη Γερμανία την ίδια μέρα και ώρα είχε Αμβούργο - Βέρντερ Βρέμης και ξέρω ότι ο Γερμανός κάτι τέτοια ματς δεν τα χάνει με τίποτα.

Φαντάστηκα ότι κάποιοι δεν φρόντισαν έγκαιρα να του βρουν αεροπορικό εισιτήριο και ο Ρεχάγκελ ξέμεινε στην Ελλάδα, αλλά τελικά είχα άδικο. Οπως μου εκμυστηρεύθηκε δικό μου άτομο-ρουφιάνος απο την Ελληνική Ομοσπονδία, κάποιοι σφύριξαν στον Οτο ότι στο ντέρμπι παίζουν δύο πολύ καλά ταλεντάκια και δεν θα ήταν άσχημο να τους ρίξει μια ματιά για να τα έχει υπ' όψιν του, αν χρειαστεί, για το μέλλον.

Ετσι κι αλλιώς, είναι ακόμα στην αρχή της καριέρας τους και έχουν όλο τον χρόνο μπροστά τους. Ο Ζήκος από την ΑΕΚ και ο Στολτίδης από τον Ολυμπιακό. Την ώρα που μου έλεγε όλα αυτά τα ενδιαφέροντα ο ρουφιάνος μου, έκανε την εμφάνισή της στον αγωνιστικό χώρο η ΑΕΚ. Με το που πάτησε γήπεδο η ομάδα του Φερέρ, την υποδέχθηκε βροχή από αντικείμενα, κροτίδες και φωτοβολίδες, κάτι αναμενόμενο, μια και τα Μέσα είχαν προειδοποιήσει για την εμφάνιση ακραίων καιρικών φαινομένων.

Η χαρά μου ανείπωτη με το που είδα όλες αυτές τις εκδηλώσεις λατρείας, ιδιαίτερα στο πρόσωπο του τερματοφύλακα της «Ενωσης», Σορεντίνο. Προς στιγμήν φοβήθηκα, με όλα αυτά που έλεγαν κατά καιρούς οι πρόεδροι της Σούπερ Λίγκας, μη φλωρέψουμε και μετατρέψουμε τα γήπεδά μας σε θέατρα. Εδώ έχουμε ένα σωρό θέατρα και δεν πατάει κανείς. Τι να ζηλέψουμε από δαύτα;

Μέσα στην παραζάλη και στον χαμό, προσπαθούσα να δω ποιοι παίκτες είναι στην αποστολή της ΑΕΚ. Διαπίστωσα με πίκρα ότι ο αγαπημένος μου Περπαρίμ Χετεμάι ήταν εκτός 18άδας. Ηθελα όσο τίποτε άλλο να παίξει αυτό το ξανθό αγόρι, και όχι μόνο αυτό, αλλά να μου κάνει και τη χάρη να σκοράρει.

Θα σηκωνόμουν τότε στο αφιλόξενο αυτό γήπεδο και θα πανηγύριζα μόνος μου, τραγουδώντας με όλη μου τη δύναμη: «Καρα-Περπαρίμ, Περπαρίμ, Περπαρίμ, ες κε σε κερίμ, σε κερίμ, σε κερίμ, κάνε τον Σωκράτη σαν τον Ιμπραήμ». Τούρκο, δηλαδή, από τα νεύρα του.

Δυστυχώς το όνειρο έμεινε όνειρο. Στη φυσούνα διέκρινα τον πρόεδρο Ντέμη, casual ντυμένο, σκέτη γλύκα, με ένα μαύρο αδιάβροχο για τη βροχή των αντικειμένων. Δεν κατάλαβα...

Αυτό, όμως, που κατάλαβα από το παιχνίδι είναι ότι τα όλα τα οφσάιντ δίνονται και όλα δεν δίνονται και κυρίως ότι ο Ολυμπιακός παίζει καλύτερα με παίκτη λιγότερο, κάτι που οφείλει να λάβει σοβαρά υπ' όψιν ο Κόκκαλης, ενώ η ΑΕΚ παίζει χειρότερα με παίκτη παραπάνω. Κρίμα που πιέζαμε για μεταγραφές και εναλλακτικές λύσεις το καλοκαίρι...

Εφυγα από το γήπεδο με την πικρή γεύση της ήττας, αλλά ικανοποιημένος που τίποτα δεν έχει αλλάξει σε κώδικες επικοινωνίας και συμπεριφορές. Στο μυαλό μου στριφογύριζαν τα λόγια του προέδρου Ντέμη μετά το ντέρμπι:

«Ο Βασσάρας διέκοψε το ματς στο 91' για ρίψη αντικειμένων. Ομως αντικείμενα έπεφταν πριν καν ξεκινήσει το παιχνίδι. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ξαναδεί τόσα αντικείμενα σε γήπεδο».

Θυμήθηκα τότε μια ανάλογη απορία που είχα κι εγώ κάποτε, όταν ο Μπάγεβιτς έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη Φιλαδέλφεια ως προπονητής του Ολυμπιακού. «Πού βρέθηκαν», αναρωτήθηκα, «τόσα άχρηστα κινητά τηλέφωνα για πέταμα;».

Τι ωραίες μέρες... Χαίρομαι ιδιαίτερα που θα τις ξαναζήσουμε, τώρα που ο «πρίγκιπας» αποφάσισε ότι δεν μπορεί να κάνει χωρίς εμάς.

«Θόδωρε, μην ανανεώσεις τη σύμβαση, θα σου πάρω εγώ άλλο κινητό. Α, να θυμηθείς μόλις πάμε σπίτι να κατεβάσουμε τους Κέρμιτ απ' το πατάρι. Και για να μη με ρωτάς πού είναι, τους έχουμε μαζί με το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ολα θα γίνουν όπως παλιά».