Αφού δεν χάσαμε τα μυαλά μας... (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Πέρυσι τέτοια μέρα επιστρέφαμε από το Βελιγράδι με τη λάμψη του χρυσού μεταλλίου να φωτίζει τα πρόσωπα και τα χαμόγελά μας. Η φωνή ήταν κλεισμένη, το μυαλό κουρασμένο, αλλά η ψυχή γεμάτη με την ευφορία της μεγάλης επιστροφής και της δικαίωσης.

Οτι θα περνούσε η επέτειος απαρατήρητη και θα έδειχνε το κατόρθωμα του Βελιγραδίου μικρό μπροστά σε όσα στο μεταξύ ζήσαμε, αυτό δεν το χωράει εύκολα το μυαλό. «Ηταν τόσο μεγάλο αυτό που πετύχαμε στην Ιαπωνία, ώστε ο κόσμος τείνει να απαξιώσει την κατάκτηση του περυσινού Ευρωμπάσκετ», έλεγε στην πρώτη του συνέντευξη μετά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ο Μιχάλης Κακιούζης. «Πάει, θα τρελαθούμε τελείως».

Εγώ δεν πρόκειται να τρελαθώ τόσο εύκολα. Χωρίς το θαύμα της «Μπεογκράντσκα Αρένα», η Εθνική μας δεν θα είχε την αυτοπεποίθηση για να κατακτήσει τις κορυφές του παγκόσμιου μπάσκετ. Η χίμαιρα των χαμένων ευκαιριών (Ντιζόν 1999, Αττάλεια 2001, Στοκχόλμη 2003, αλλά και Αθήνα 2004) θα της βάραινε τους ώμους και θα την έκανε ευάλωτη μπροστά σε οποιαδήποτε αναποδιά. Μετά το Βελιγράδι, η ομάδα πήγε στην Ιαπωνία σίγουρη για τον εαυτό της και οπλισμένη μ' ένα απόκοσμο θάρρος. «Δεν υπάρχει τρόπος για να χάσουμε», μαρτυρούσαν τα βλέμματα των διεθνών πριν από κάθε αγώνα ή στη διάρκειά του. Μόνο στον τελικό θάμπωσε η καθαρή ματιά. Αλλά η παρτίδα είχε ήδη κερδηθεί.

Τη χίμαιρα για την οποία έγραψα πιο πάνω οι παίκτες την ένιωθαν στο πετσί τους, σαν αγκάθι που είχε σφηνωθεί βαθιά στα πλευρά τους και δεν τους άφηνε να αναπνεύσουν ελεύθερα. Διαβάστε τι δήλωσε ο Δημήτρης Διαμαντίδης σε αθλητική ιστοσελίδα χθες: «Για μένα, όλα τα λεφτά ήταν ο αγώνας με τη Ρωσία. Ξορκίσαμε ύστερα από χρόνια την κατάρα των προημιτελικών και περάσαμε για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια σε ημιτελικό. Ημασταν και πάλι ανάμεσα στους κορυφαίους. Εντάξει, ο ημιτελικός ήταν ένα απίστευτο παιχνίδι και θα το θυμάμαι για πάντα, όμως ο αγώνας με τη Ρωσία ήταν αυτός που αφήνει την πιο έντονη ανάμνηση».

Γεια στο στόμα σου, αγαπητέ. Ακριβώς έτσι αισθάνεται και η αφεντομουτσουνάρα μου. Η πιο μεγάλη νύχτα του ελληνικού μπάσκετ (μέχρι την επόμενη, τη μεθεπόμενη, την παρα-μεθεπόμενη και πάει λέγοντας ώσπου να χαθεί ο λογαριασμός) ήταν αυτή του προημιτελικού, όταν η Εθνική ξεκίνησε με 1/17 σουτ, βρέθηκε να χάνει 13-2 και παρόλα αυτά βρήκε τη δύναμη να ξορκίσει τους δαίμονες και να σωριάσει τα ρωσάκια στο κανναβάτσο. Τότε δάκρυσαν τα μάτια, τότε ξέσπασε η καρδιά, τότε ξαναβγήκαν τα νύχια, τότε αναφωνήσαμε «επιτέλους». Τότε δρομολογήθηκε το μέλλον.

Εάν απόψε καθίσω να παρακολουθήσω ένα dvd για να τιμήσω τη «χρυσή» επέτειο, θα διαλέξω αυτό του θριάμβου επί της παρέας του Κιριλένκο. Το σπέρμα της εποποιίας του φετινού Μουντομπάσκετ κρύβεται σε εκείνα τα 40 λεπτά, της Τετάρτης 21 Σεπτεμβρίου 2005.