Παλιός, καλός και πάντως... αλλιώς (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ο ολοκαίνουργιος, αλλά διόλου αστραφτερός Ολυμπιακός του 2006-07 ηττήθηκε από τα απομεινάρια, διόλου ασουλούπωτα, του Παναθηναϊκού του 2005-06. Απέναντι σε μια ομάδα που μπορεί μεθαύριο να αποκτήσει λούστρο, αλλά σήμερα μοιάζει συνονθύλευμα, ο Παναθηναϊκός έβαλε σε λειτουργία τον αυτόματο πιλότο και κέρδισε άλλο ένα ντέρμπι Κυπέλλου. Χωρίς τον Ντελκ, χωρίς τον Γιαβτόκας και χωρίς τον Βούγιανιτς! Πώς να μην αισθανθεί αισιόδοξη η «πράσινη» αυτοκρατορία; Πώς να διώξει την απογοήτευση ο «κόκκινος» μνηστήρας;

Θυμηθείτε τι λέγαμε στο χθεσινό φύλλο. Δεδομένων των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι Σισκάουσκας, Ντελκ, ο Παναθηναϊκός θα προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί την ομοιογένεια των παλιών παικτών του. Κάθε φορά που έριχνε ο Ομπράντοβιτς στο παρκέ περισσότερους από έναν νεοσύλλεκτους, η ομάδα του έχανε τον ειρμό και τη σιγουριά της. Το ντέρμπι γύρισε στο τελευταίο πεντάλεπτο χάρη στη δουλειά μιας πεντάδας την οποία αποτελούσαν οι Διαμαντίδης, Μπετσίροβιτς, Χατζηβρέττας (τα αιώνια «κοντά» σχήματα του Σέρβου...), Μπατίστ, Τσαρτσαρής. Ο Σισκάουσκας, μολονότι απέδειξε νωρίτερα την προσαρμοστικότητά του σε ένα σύνολο παικτών με τους οποίους δεν είχε καν προπονηθεί, έμεινε αδρανής στον πάγκο. Οταν αποφάσισε ο Μπετσίροβιτς να εγκαταλείψει τα τρελά σουτ και να θέσει εαυτόν στην υπηρεσία της ομάδας, ήταν σαν να βλέπαμε τον περσινό Παναθηναϊκό με... άλλο Σλοβένο. Και, πάντως, χωρίς αντίπαλο.

Θα χρειαστεί πολλή δουλειά για να ενσωματωθεί ο Τόνι Ντελκ στη λογική του Ομπράντοβιτς. Υπάρχει, όμως, χρόνος. Στο χθεσινό νοκ άουτ παιχνίδι το μοναδικό ζητούμενο ήταν το αποτέλεσμα. Ο πολύπειρος Παναθηναϊκός άφησε κατά μέρος τους πειραματισμούς και τις ανορθογραφίες και χάρισε στους οπαδούς του ό,τι εκείνοι ποθούσαν. Το πέτυχε με θαυμαστή ψυχραιμία και μεθοδικότητα. Αν ο αναντικατάστατος στο «1» Διαμαντίδης ήταν το Α και το Ω της ομάδας, το σάλπισμα της νίκης το έδωσε ο Χατζηβρέττας, με τρίποντο στο 63-61. Για όσους παρακολουθούν προσεκτικά την καριέρα του ανδρός, δεν ήταν έκπληξη.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε στο πρώτο ημίχρονο όχι μπάσκετ, αλλά γύρω γύρω όλοι. Γύρω γύρω όλοι και στη μέση κάτι δίμετροι φουκαράδες που έπαιρναν την μπάλα μόνο με επιθετικά ριμπάουντ. Ο οίστρος του Ντόμερκαντ βοήθησε τους «ερυθρόλευκους» να ανοίξουν διψήφιες διαφορές (32-22), αλλά τα τρίποντα δεν είναι καλός σύμβουλος. Στην ανάπαυλα, ο Παναθηναϊκός έχανε με 4 πόντους και είχε αποφύγει τη φθορά, μια και είχε εκτελέσει 15 βολές, έναντι 5.

Οταν στέρεψε η κάνουλα, ο Ολυμπιακός προσπάθησε να παίξει πιο ορθόδοξα, «σημαδεύοντας» τον ανίκητο Σχορτσιανίτη. Ο Σοφοκλής τράβηξε σχεδόν αβοήθητος το σκορ στο 62-56, ώσπου αποσύρθηκε στον πάγκο και αγκυροβόλησε εκεί έως το τέλος, θεατής της αντεπίθεσης του Παναθηναϊκού. «Ηταν κουρασμένος από το Μουντομπάσκετ», προσπάθησε να δικαιολογήσει την επιλογή του ο Πίνι Γκέρσον.

Αλήθεια, ο Διαμαντίδης πότε ξεκουράστηκε; Περισσότερο χταπόδι παρά άνθρωπος, έστησε με τα χρυσά χέρια του το «πράσινο» τρόπαιο στο άδειο ΣΕΦ, χωρίς να πάρει την παραμικρή ανάσα. Ελπίζω να μην πάθει καμιά υπερκόπωση...

Τι χρειαζόταν ο Ολυμπιακός για να κερδίσει αυτό το ντέρμπι; Μα, τη δύναμη της έδρας. Του τη στέρησαν οι ίδιοι του οι οπαδοί. Αφού τους κανακεύει η διοίκηση Κόκκαλη (τουλάχιστον αυτή...), καλά να πάθει. Στην επόμενη τιμωρία ας τους δώσει και παράσημο.