Οταν η κερκίδα γίνεται άδικη κι αχάριστη... (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Αλλόκοτη και θλιβερή η σκηνή της περασμένης Τρίτης στο ΟΑΚΑ: ο Σέζαρ, την ώρα που αποχωρούσε, αποδοκιμάστηκε έντονα από αρκετούς οπαδούς της ΑΕΚ. Ποιος; Ο σκόρερ του τέρματος που έμελλε να είναι το μοναδικό της «Ένωσης» στην αναμέτρηση με την Αντερλεχτ. Ο παίκτης τον οποίο λίγο αργότερα η ΟΥΕΦΑ έκρινε ως MVP. Ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς με την εν λόγω «γνωμάτευση», δύσκολα θα αμφισβητήσει τη μαχητικότητα του παίκτη στον αγώνα.

Σύμφωνοι, η φάση κατά την οποία ο Σέζαρ έχασε τον βηματισμό του και τη σπάνια ευκαιρία να σκοράρει έγινε αγκάθι στις ψυχές των ΑΕΚτσήδων. Δυστυχώς, αυτού του είδους τα αγκάθια δεν πληγώνουν μόνο την ψυχή. Ενίοτε θολώνουν και το μυαλό. «Ντέμη, διώξ' τον απ' την ομάδα, δεν πανηγύρισε το γκολ που πέτυχε», αξίωνε SMS ακροατή του SuperΣΠΟΡ FM. Μάλιστα. «Έγκλημα καθοσιώσεως» η επιλογή του παίκτη να στραφεί –μετά την επίτευξη του γκολ– στους συμπαίκτες του και όχι στην κερκίδα, τμήμα της οποίας ήδη τον είχε «λούσει» με γιουχαΐσματα!

Σαν να λέμε «γέλα, παλιάτσο, γέλα». Κάτι χειρότερο: χαμογέλα σε εκείνους που σε... βρίζουν. Έξοχη απαίτηση, έτσι; Βρήκε, λοιπόν, η κερκίδα το νέο μαύρο πρόβατο, ανάμεσα σε άφθονους δεινούς σκόρερ και εξαιρετικά ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που έχουν «πλημμυρίσει» –βεβαίως, βεβαίως– το ρόστερ της ομάδας...

Απλή υπενθύμιση: όχι μόνο δεν αμφισβητεί ο γράφων το δικαίωμα των φιλάθλων να εκδηλώνουν ό,τι πιστεύουν ή νιώθουν, αλλά έχει επανειλημμένως εκφράσει την απέχθειά του προς το πρότυπο του οπαδού που τα βλέπει πάντα όλα ρόδινα, άκριτα, δίχως να αξιώνει κάτι καλύτερο. Ξεχάσαμε όμως την αρχή πως «και οι κρίνοντες κρίνονται»; Όλοι κρίνουν –έκαστος στο είδος του: δημοσιογράφοι, οπαδοί, παράγοντες, προπονητές–, απλώς τα δύο «π» λαμβάνουν αποφάσεις που αφορούν τις ομάδες. Κρίνοντες και κρινόμενοι είναι και οι οπαδοί που αποδοκίμασαν τον Σέζαρ: παιδιά, η πράξη σας ήταν άδικη, ανάλγητη και ανώφελη!

Δεν Εχει νόημα να καταρρακώνεις έναν ποδοσφαιριστή που δίνει ό,τι μπορεί –τον Σέζαρ ουδείς μπορεί να τον κατηγορήσει για έλλειψη φιλότιμου. Δεν φταίει αυτός αν στη θέση του δεν αγωνίζεται κάποιος καλύτερος. Πιστεύεις ότι φταίει η διοίκηση; Ωραία, τότε μη χτυπάς το σαμάρι. Θεωρείς ότι σφάλλει ο προπονητής που δεν εμπιστεύεται κάποιον άλλον; Ωραία, έχεις την ευχέρεια να αναρτήσεις πανό: «Ο Λαγός αριστερά και ο Σέζαρ πουθενά» –έχει «μέτρο», γίνεται και σύνθημα. Όμως...

Όμως την ώρα που ο παίκτης αγωνίζεται ή αποσύρεται, οφείλεις να σεβαστείς τον ιδρώτα του, αν όχι και την προσφορά του, στο εγγύς παρελθόν: δεν έχουν περάσει δα και πολλά χρόνια από τότε που η «Ενωση» εναπόθετε στις στημένες φάσεις και στον Σέζαρ τις περισσότερες ελπίδες της να σκοράρει. Ούτε από τότε που οι οπαδοί της προσεύχονταν να παραμείνει ο παίκτης στην ομάδα. Πρόσφατες είναι οι καλές στιγμές του στη Σκωτία ή το Ηράκλειο.

Γιατί, λοιπόν, έγινε βολικό εξιλαστήριο θύμα της κερκίδας; Διότι, απλούστατα, είναι σχετικά «παλιός» και η απόδοσή του έχει δεδομένο, πλέον, «ταβάνι». Ετσι, ο Σέζαρ συμβολίζει σήμερα όσα ο μέσος ΑΕΚτσής απεχθάνεται: πρώτον, την πρόσφατη εποχή της άχαρης μπάλας –κι ας μην ήταν ο ίδιος διόλου άχαρος. Δεύτερον, την ενοχλητική ιδέα πως η ΑΕΚ δεν κάνει υπέρβαση στην ποιότητα του έμψυχου υλικού της –κι ας μην είναι ο Σέζαρ ο χειρότερος.

Κάποτε, «τυπικό» εξιλαστήριο θύμα (μερίδας) της «κιτρινόμαυρης» εξέδρας ήταν ο Γεωργέας. Επί (κάμποσα) χρόνια χλευαζόταν, σήμερα επαινείται. Αντίστροφη είναι η πορεία του Σέζαρ. Εξ ου και τα δάκρυά του. Είπαμε: άδικο, ανάλγητο, ανώφελο.