Δεκέμβριο για τουρισμό στα Παρίσια... (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η παρουσία μιας, και μόνο, ελληνικής ομάδας στη φάση των γκρουπ του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ συμβαίνει για δεύτερη, στη σειρά, χρονιά. Πέρυσι ήταν μόνο ο ΠΑΟΚ, και μόνο μετά το χτικιό της ρεβάνς τον Σεπτέμβριο στο Ντόνετσκ (Μέταλουρχ). Φέτος είναι μόνο ο Παναθηναϊκός, και μόνο μετά το χτικιό της ρεβάνς στη Ζαπορίζια (άλλη Μέταλουρχ).

Επιβεβαιώνεται, από την αλληλουχία, το προφανές. Η προϊούσα παρακμή. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι μόλις πρόπερσι, πρώτη σεζόν Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ με ομίλους, η Ελλάδα έβαλε στους «40» τρεις ομάδες... χαλαρά. Δίχως αγκομαχητό. Και το θεωρούσαμε, τότε, περίπου αυτονόητο. Δεν πανηγύριζε, γι' αυτό, ευλόγως κανείς.
Είχε μπει η ΑΕΚ, με ρόστερ (άρον-άρον μαζεμένο, το θερμό καλοκαίρι του 2004, από δω κι από κει) της πυρκαγιάς. Είχε μπει το Αιγάλεω, αποκλείοντας στα ίσα την όχι εύκολη Γκεντσλερμπιρλιγκί. Είχε μπει ο Πανιώνιος, πετώντας έξω την Ουντινέζε. Αποτέλεσμα που σήμερα, αν συνέβαινε, θα φάνταζε (εν όψει της παρακμής) διαστημικό! Ο Πανιώνιος να πετάξει έξω την Ουντινέζε...

Η εμπειρία των δύο (προηγούμενων) ετών και των 16 (οκτώ, ανά περίοδο) ομίλων διδάσκει πως οι πόντοι της πρόκρισης είναι οι έξι. Πέρυσι η Σλάβια Πράγας προκρίθηκε με, όλους κι όλους, τέσσερις. Αλλά πρόκειται για μοναδική περίπτωση. Εξαίρεση. Πρόπερσι, η Ρέιντζερς αποκλείστηκε με έξι. Αλλά η Ρέιντζερς, ιδίως η Ρέιντζερς με το διαχρονικά απερίγραπτο ριζικό της στον διεθνή ανταγωνισμό, μπορεί (να βρεθεί τρόπος για) να αποκλειστεί... ακόμα και με δέκα.

Τους έξι πόντους, σε όμιλο Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, δεν τους έχει βρει ποτέ και καμία ελληνική ομάδα. Για την ακρίβεια, καμία δεν έχει πάρει περισσότερους από τρεις. Και γι' αυτό, απλούστατα, καμία δεν έχει ποτέ προκριθεί. Η συζήτηση, τώρα, είναι αν ο Παναθηναϊκός «έχει» στο βεληνεκές του αυτούς τους έξι πόντους.
Η συζήτηση αρκεί για να επιβεβαιώνει το έτερον προφανές της συγκυρίας. Την προϊούσα παρακμή (όταν το αυτονόητο γίνεται, στην καλύτερη περίπτωση, συζητήσιμο...) του Παναθηναϊκού. Σε τέτοιο γκρουπ είναι αδιανόητο να γίνεται ακόμα και συζήτηση. Είναι (έως) προσβλητικό. Εκτός αν αντιληφθούμε τον Παναθηναϊκό σαν Ατρόμητο...

Ο νορμάλ Παναθηναϊκός (όχι «ο Παναθηναϊκός της Ευρώπης», ο «καλός» Παναθηναϊκός κ.λπ., απλώς ο νορμάλ) τελειώνει την υπόθεση προτού, καν, έλθει η τελευταία αγωνιστική. Και πηγαίνει μετά, Δεκέμβριο στα Παρίσια, για τον τουρισμό που αρμόζει. Όπως είχε πάει κάποτε, σε όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ, στη Μαγιόρκα. Κάποτε...

Ο τρέχων Παναθηναϊκός δεν είναι νορμάλ Παναθηναϊκός. Δεν σταθμίζεται, κι αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά του απ' τους άλλους τέσσερις εταίρους του ομίλου. Από τους άλλους τέσσερις (μάλλον από τους άλλους τρεις, γιατί κι η Παρί Σεν Ζερμέν κολυμπάει στο δικό της χαοτικό σύμπαν...) ξέρεις, πάνω-κάτω, τι να περιμένεις και τι όχι.

Ότι δηλαδή, πέρα από τους περιορισμούς στην ποιότητα του διαθέσιμου χαρίσματος, τουλάχιστον τρέχουν. Πηδάνε. Κοντράρουν. Μάχονται. Διεκδικούν. Διψάνε να φανούν. Να γίνουν αναγνωρίσιμοι. Ενώ ο Παναθηναϊκός;

Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται, πρώτα, να απαντήσει εμπράκτως στο ερώτημα αν γενικώς κυκλοφορεί στην Ευρώπη ομάδα που να μπορεί αυτή την εποχή να τη νικήσει. Και ύστερα να δούμε αν μπορεί να νικήσει (και ποιες μπορεί να νικήσει από) τις συγκεκριμένες ομάδες του γκρουπ.