Κύριε Αντώναρε, πες «αλεύρι»... (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Σιδηρογροθιές έδωσες; Γροθιά στο στομάχι θα λάβεις. Υπό μορφή δημοσκόπησης. «Εχουν δίκιο οι δάσκαλοι» διακηρύττει το 74,1% όσων ρωτήθηκαν από την ΚΑΠΑ Research. Το 63,2% καταλογίζει στην κυβέρνηση την ευθύνη για τα κλειστά σχολεία και το 59,5% ζητεί να υποχωρήσει.

Μπα, κάποια δόλια, υπονομευτική αντικυβερνητική δραστηριότητα εξελίσσεται... Αποκλείεται, βρε αδελφέ, τα τρία τέταρτα των ερωτηθέντων να δίνουν δίκιο στους απεργούς. Το είχε πει ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος Ε. Αντώναρος: «Δεν νομίζω ότι πολλοί Ελληνες πολίτες θα δείξουν κατανόηση για τις απαιτήσεις μιας ομάδας εργαζομένων, που ζητάει αύξηση της τάξης του 45%». Τι λες, βρε παιδί μου...

Πριν ο αλεκτωρ προλάβει να βγάλει «κιχ», κατέφθασε η δημοσκόπηση. Καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς - διατείνεται η γνωστή διαφήμιση. Αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει καλά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, εφόσον -εκ της θέσεώς του- οφείλει να ξέρει πώς να μασά τα λόγια του. Εστω κι αν εκπροσωπεί μία κυβέρνηση που «κοκορεύεται», σαν Μαρία Αντουανέτα, ότι «δεν μασάει» όταν αντιμετωπίζει κοινωνικές διεκδικήσεις.

Τρια «επιχειρηματα» έχει επιστρατεύσει η κυβέρνηση εναντίον των δασκάλων. Το ένα αντανακλά τη λογική ενός καθεστωτικού κουτοπόνηρου μπακάλη: το περί «ανήκουστης» αύξησης 45%. Σαθρό «επιχείρημα». Για πολλούς λόγους. Ο πρώτος - και κυριότερος: όλα (θα πρέπει να) προσμετρούνται με γνώμονα τις ανάγκες των ανθρώπων κι όχι τα προκαθορισμένα λογιστικά δόγματα περί του τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Οι κυβερνώντες γνωρίζουν, φερ' ειπείν, ότι οι δάσκαλοι δεν έχουν καν τη διέξοδο των ιδιαίτερων μαθημάτων, όπως οι άλλοι εκπαιδευτικοί. Οχι μόνο το γνωρίζουν, αλλά ποντάρουν σε αυτό: από την αρχή ευελπιστούσαν -άλλο αν διαψεύστηκαν- ότι οι απεργοί δεν θα άντεχαν για μεγάλο χρονικό διάστημα, λόγω της συνακόλουθης οικονομικής αφαίμαξής τους. Φοβερό δεν είναι; Βασίζονται στην ανέχεια των ανθρώπων για να τους αποτρέψουν να ξεφύγουν από αυτήν!

Ακομη κι αν εξεταστεί το θέμα υπό «τεχνοκρατική» οπτική γωνία, λογικό και επιβεβλημένο είναι τα (αιτούμενα) ποσοστά των αυξήσεων να κυμαίνονται σε τόσο ψηλότερα επίπεδα όσο χαμηλότεροι είναι οι μισθοί. Κι εν πάση περιπτώσει, ανάμεσα στα 1.400 ευρώ, τα οποία ζητούν οι δάσκαλοι ως μισθό πρωτοδιόριστου, και την εξευτελιστική κοροϊδία του επιδόματος των 105 ευρώ σε έξι εξαμηνιαίες δόσεις (17,5 ευρώ το εξάμηνο!), η διαφορά είναι τεράστια. Δεν είναι απλώς πασίδηλη η απροθυμία της κυβέρνησης να αντιπροτείνει κάτι, αν μη τι άλλο, αξιοπρεπές. Είναι κι εξοργιστική.

Το δευτερο κυβερνητικό «σόφισμα» αφορά στην περίφημη «εθνική οικονομία» και τις «αντοχές της». Θα μπορούσαμε να αραδιάσουμε άφθονα στατιστικά στοιχεία που καταρρίπτουν την πατροπαράδοτη τούτη αρλούμπα. Προτιμούμε να κάνουμε μία απλή υπενθύμιση: από το 1985 έως σήμερα, οι λεγόμενοι «μη προνομιούχοι» -ορολογία Ανδρέα Παπανδρέου- της ελληνικής κοινωνίας βιώνουν το ίδιο παραμύθι. Σε αυτό, ο μόνος αυθεντικός είναι ο δράκος της λιτότητας. Οι νεράιδες της επικείμενης -κάθε φορά- επιβράβευσης, ποτέ δεν εμφανίζονται, οι άτιμες...

Απο το 1985, λοιπόν, καλούμαστε -σχεδόν αδιαλείπτως- να θυσιάζουμε όλο και κάτι περισσότερο στον βωμό της τρισκατάρατης «αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής». Για να εξευμενιστεί η κυκλοθυμική θεά «εθνική οικονομία». Το 1992 μας το ζήτησε η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Αργότερα ήλθε η ΟΝΕ -αλήθεια, θυμάστε τις υποσχέσεις περί δήθεν ευρωπαϊκής σύγκλισης των μισθών; Κατόπιν, μας είπαν «συγγνώμη, αλλά δεν μας αφήνουν τα Σύμφωνα Σταθερότητας να σας αποζημιώσουμε για τις θυσίες σας». Ετσι, 21 ολόκληρα χρόνια αφ' ότου μπήκαμε στον λαβύρινθο, ο αδηφάγος Μινώταυρος της «εθνικής οικονομίας» δηλώνει αδύναμος να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς μισθούς στους δασκάλους. Ποιον κοροϊδεύουν; Πάντως όχι το 74,1% όσων συμμετείχαν στην προαναφερθείσα δημοσκόπηση...
ΥΓ : Το τρίτο κυβερνητικό «επιχείρημα» είναι πολύ πιο ύπουλο. Θα του «αφιερώσουμε» το επόμενο σημείωμα.