Πάλι απ' την αρχή… (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Σε μια αποστροφή του λόγου του στην τελευταία συνέντευξη Τύπου της Εθνικής ομάδας, ο Γιώργος Καραγκούνης, που επειδή μιλάει σπάνια δεν γνωρίζει την τέχνη της υπεκφυγής, είπε κάτι που μου δημιουργεί μια περίεργη αισιοδοξία για το αποψινό ματς. Ομολογώ ότι ψάχνω από κάπου να πιαστώ. Νομίζω ότι, περιμένοντας το ματς της Εθνικής με τη Νορβηγία, αυτό συμβαίνει σε όλους όσοι αγαπούν αυτή την ομάδα.

Τι είπε ο Καραγκούνης; «Η υπερβολική κριτική κάνει κακό. Οταν γυρίσαμε από τη Μολδαβία, πιστεύαμε ότι επειδή είχαμε νικήσει θα είχαμε διαφορετική αντιμετώπιση. Ηταν Σεπτέμβριος και δίναμε το πρώτο μας ματς. Ομως, αντίθετα από αυτό που περιμέναμε, βρήκαμε ξανά το γνωστό αρνητικό κλίμα, κάτι που για μας είναι λίγο άδικο», τόνισε. Θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω γιατί είμαι αισιόδοξος έπειτα από αυτή τη δήλωση.

Νίκες

Η Εθνική, με βάση τα λεγόμενα του πρώην άσου του Παναθηναϊκού, νιώθει ότι είναι στόχος μιας άδικης και υπερβολικής κριτικής. Επειδή η Εθνική δεν είναι κάτι απρόσωπο, στην προκειμένη περίπτωση αυτό είναι το αίσθημα των παικτών και της τεχνικής ηγεσίας. Επίσης, αυτοί πιστεύουν ότι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει το κλίμα είναι οι νίκες –ο «Κάρα» δεν διστάζει να εκφράσει την απορία του γιατί η νίκη στη Μολδαβία δεν έφερε χαμόγελα.

Παρεμβάσεις

Είναι πραγματικά δύσκολο να του το εξηγήσεις. Ο Καραγκούνης μένει στη Λισσαβώνα, έχει τα δικά του προβλήματα, δεν είναι εδώ για κανέναν –που λέει κι ο Χατζηγιάννης. Δεν ξέρει ότι οι απαιτήσεις του κόσμου για καλό ποδόσφαιρο έχουν αρχίσει να ανεβαίνουν –κι αυτές οι απαιτήσεις δεν θα μπορούσε να μην αγγίζουν και την Εθνική. Δεν ξέρει –και είναι απόλυτα φυσικό αυτό– ότι τα εισιτήρια απόψε κοστίζουν από 20 έως 80 ευρώ και ότι οι φωστήρες της ΕΠΟ έχουν κάνει απαγορευτικό το γήπεδο Καραϊσκάκη, όχι μόνο για τους χαμηλόμισθους, αλλά και για τη μέσου εισοδήματος οικογένεια, η οποία είναι αδύνατον να πληρώσει πάνω από 100 ευρώ για να κάνει μια βραδινή έξοδο και να δει ένα ματς. Δεν ξέρει, επίσης, ότι γίνεται τεράστια συζήτηση για τις κλήσεις των διεθνών, τις παρεμβάσεις ή μη του Τοπαλίδη, τις υποσχέσεις που δίνουν μάνατζερ σε παίκτες δεξιά κι αριστερά, με βάση τις οποίες δύνανται να επηρεάσουν τους ανθρώπους της ΕΠΟ. Δεν έχει ακούσει τίποτα για τα πληρωμένα ταξίδια των συμβούλων στην Αυστραλία και στα Εμιράτα. Δεν έχει, επίσης, παρακολουθήσει το κακόγουστο «σίριαλ» με το «αντίο» του Θοδωρή Ζαγοράκη, που έκανε κακό σε όλους. Θα το πω απλά: όλο αυτό το καρκατσουλιό που λέγεται ποδοσφαιρική Ελλάδα δεν έχει αγγίξει τον Γιώργο Καραγκούνη, που θυμάται τον θαυμασμό του πλήθους (και των σκληρών σήμερα δημοσιογράφων) για το θαύμα της Πορτογαλίας και δικαίως απορεί. Χωρίς, μάλιστα, να επικαλείται τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης, που μοιάζει να μας έχει στοιχειώσει.

Υπόλοιποι

Αυτή είναι η ελπίδα μου: θα 'θελα πραγματικά στην ίδια κατάσταση να βρίσκονται και οι υπόλοιποι παίκτες που έρχονται από το εξωτερικό. Εύχομαι τα δικά μας να μην τους αγγίζουν και να θεωρούν την Εθνική την αγαπημένη και μοναδική ομάδα τους. Ελπίζω να αισθάνεται έτσι ο Σαμαράς, ο Κατσουράνης, ο Κυργιάκος, ο Αμανατίδης, ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, ο Σεϊταρίδης, ο Φύσσας: ποντάρω στη δική τους άγνοια, στο γεγονός ότι ο κόσμος μας τους φαίνεται παράξενος, υπερβολικός, μίζερος. Μακάρι στη διαμονή τους στην Ελλάδα να μην έχουν εθιστεί στο γενικότερο ποδοσφαιρικό καραγκιοζιλίκι.

Δανία

Η Νορβηγία δεν είναι πιο δυνατή από τη Δανία, την οποία η ομάδα αυτή νίκησε κάνοντας ένα σπουδαίο πρώτο ημίχρονο τον Φεβρουάριο του 2005. Ο Πέντερσεν είναι αυτός που κάνει την τακτική διαφορά, μια και επιτρέπει στους Νορβηγούς κατά περίσταση να παίζουν με τρία ή τέσσερα χαφ. Ο Σόλσκιερ και ο Ιβερσεν έχουν ανάγκη τον Κάριου, που θα λείπει. Στο κέντρο της άμυνας οι Νορβηγοί έχουν κενά κι εκεί πρέπει η Εθνική να χτυπήσει. Δεν αποκλείω έπειτα από καιρό να ξαναδούμε το ιδιότυπο 5-3-2, με τον Φύσσα ή τον Σεϊταρίδη πάνω στον Πέτερσεν (ανάλογα με την πλευρά που θα παίξει), τον Κυργιάκο και τον Ανατολάκη ή τον Γκούμα πάνω στους δύο Νορβηγούς φουνταριστούς και τον Κατσουράνη λίμπερο. Εχω βάσιμες ελπίδες ότι θα δούμε ένα ηρωικό παιχνίδι του «Ζαγόρ» και μια υποψία ότι όλοι θα παίξουν για τον προπονητή τους. Ισως και για να μας ξανακλείσουν τα στόματα.

Φιλότιμο

Η Εθνική Ελλάδας δεν υπήρξε αποτέλεσμα κανενός είδους προγραμματισμού της ομοσπονδίας. Βασίστηκε στο φιλότιμο κάποιων παιδιών που την είδαν σαν προορισμό ζωής και διαβατήριο επιτυχίας. Μεγαλούργησε ερήμην μας και παρήκμασε όταν τη βάλαμε στο επίκεντρο της προσοχής –ίσως διότι αυτού του είδους την προσοχή δεν την αντέχει. Η ερώτηση που την ακολουθεί δεν είναι αν έχει μέλλον, αλλά τι μπορεί να κάνει τώρα, που ξανά εκείνοι που διαχειρίζονται τις τύχες της τα έκαναν θάλασσα. Θέλω αυτά να τα θυμόσαστε: απόψε μπορεί να αποτελέσουν εξήγηση για πολλά από αυτά που θα δείτε.

Μόνη

Η Εθνική μοιάζει ξανά μόνη. Οσοι διαχειρίζονται τις τύχες της κατάφεραν να την κάνουν ξανά αντιπαθητική στον κόσμο, κατάφεραν, όχι μόνο να σβήσουν τον ενθουσιασμό που έφερε το Kύπελλο του πρωταθλητή Ευρώπης, αλλά και τη γλυκιά προσμονή που πριν από την Πορτογαλία τη συνόδευε. Μια άλλη ομάδα θα ήταν καταδικασμένη από χέρι, αλλά μιλάμε για μια ομάδα που έχει αξίες. Αν αυτές τις αξίες απόψε οι παίκτες τις θυμηθούν (αναφέρομαι αποκλειστικά στους παίκτες, διότι αυτοί ήταν πάντοτε το μυστικό), όσα έγιναν αυτή την εβδομάδα θα ξεχαστούν γρήγορα. Οπως ένα ξύπνημα από έναν ανυπόφορο εφιάλτη…

Σαν τον Ζιντάν

Αν και στη Formula 1 το αυτοκίνητο μετράει περισσότερο (για την ακρίβεια μετράει καθοριστικά), η αναμέτρηση του Σουμάχερ με τον Αλόνσο τα ξημερώματα της Κυριακής στη Σουζούκα δεν έχει απλώς όλα τα στοιχεία μιας μονομαχίας ανάμεσα σε διαφορετικούς πρωταθλητές, αλλά είναι πολύ περισσότερο η αναμέτρηση δύο διαφορετικών ανθρώπων. Ο Γερμανός είναι σύμβολο εμπειρίας και γνώσης, ο Ισπανός προσωποποιεί το ρίσκο και τον ενθουσιασμό της νεανικότητας. Ο «Σούμι» έχει τη γοητεία του πρωταθλητή που δεν έχει να αποδείξει και πολλά, ο μικρός την αστραφτερή εικόνα του σταρ της επόμενης δεκαετίας. Ο οδηγός της Ferrari είναι καουμπόης, ο Αλόνσο ένας αληθινός Ινδιάνος. Ο χρόνος, ως μεγάλος κριτής, έχει αποφανθεί για την επιτυχία και των δύο: ο Σουμάχερ χάσει-κερδίσει έχει εξασφαλίσει τον τίτλο του μεγαλύτερου οδηγού της εποχής μας, ο Αλόνσο φλερτάρει με αυτόν του οδηγού που θα σημαδέψει την εποχή μετά τον Σουμάχερ. Αν όλα ήταν κανονικά, επειδή ο Γερμανός κουβαλάει λίγο την αντιπάθεια που χαρακτηρίζει κάθε απόλυτο νικητή κι ο Αλόνσο τη συμπάθεια που αρμόζει σε κάθε φρέσκο πρωταθλητή, ο «Σούμι» θα παρέδιδε στον Ισπανό παγκόσμιο πρωταθλητή το στέμμα του καλύτερου και θα μας έλεγε «αντίο» έπειτα από αυτή την καταπληκτική ανατροπή της βαθμολογίας που πέτυχε: το ιδανικό σενάριο θα προέβλεπε παντοτινό θαυμασμό για τον Γερμανό, που δεν παραδόθηκε, και ταυτόχρονα παγκόσμια αναγνώριση για τον νεαρό σταρ Αλόνσο, που άντεξε στην πίεση του Γερμανού υπερβάλλοντας εαυτόν για να επιβεβαιώσει τον τίτλο που κατέχει.

Ομως ο απόλυτος ήρωας Σουμάχερ τα ήθελε όλα. Γι' αυτό σκαρφίστηκε το κόλπο του Ζιντάν: ανακοινώνοντας ότι θα αποχωρήσει μετά το τέλος της φετινής σεζόν, πήρε τους πάντες μαζί του! Οι μηχανικοί δουλεύουν γι' αυτόν, νιώθοντας ότι όπου να 'ναι θα γλιτώσουν από τις απαιτήσεις του, οι συναθλητές του τον αντιμετωπίζουν ήδη ως ιερό τέρας, το κοινό, που πάντα γουστάρει τα μελό, του ετοιμάζει την τελική αποθέωση στο βάθρο του νικητή. Ξαφνικά ο Αλόνσο έπαψε να είναι ο ανταγωνιστής του αλαζόνα τελειομανούς Μίκαελ κι έγινε ο σφετεριστής της δικής του δόξας! Η μάχη κατέληξε σε παράσταση για έναν: ο πονηρός Γερμανός ανέτρεψε το σενάριο που προέβλεπε μια τελική μονομαχία κι έκανε το φινάλε one man show. Ο Ζιντάν έχασε επειδή ο Ματεράτσι δεν κόμπλαρε από την γκλαμουριά του θεαματικού «αντίο». Απομένει να δούμε αν τα νεύρα του καλού Αλόνσο θα αντέξουν τον ρόλο του κακού της ιστορίας.

Ομοϊδεάτες

Η φωτογραφία που βλέπετε είναι το εξώφυλλο της πρώτης εφημερίδας που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα με θέμα την Μπαρτσελόνα. Εκδότες, τα μέλη του αναγνωρισμένου κλαμπ φίλων της Μπάρτσα, που βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη (τηλ. επικοινωνίας: 2310-229518). Η εφημερίδα διανέμεται δωρεάν σε κεντρικά σημεία της συμπρωτεύουσας και στην Αθήνα στο «Jimmy’s» (Βαλαωρίτου 10). Περιττό να πω ότι η προσπάθεια των ομοϊδεατών μου είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογη…