Η καταπολέμηση της διαφθοράς στον χώρο του αθλητισμού (Sportday / Χρήστος Χαραλαμπόπουλος)

Ας υποθέσουμε ότι αυτή η κυβέρνηση όσα έλεγε προεκλογικά, για την πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής, τα εννοούσε. Ας υποθέσουμε επίσης ότι οι προεκλογικές της δεσμεύσεις για διαφάνεια ίσχυαν για όλους τους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας. Ας υποθέσουμε ακόμη ότι ο τομέας του αθλητισμού, και ιδιαίτερα του ποδοσφαίρου, εξαιτίας της έλλειψης –για χρόνια- ενός ολοκληρωμένου και συνεκτικού νομοθετικού πλαισίου, που θα ρυθμίζει λειτουργίες και συμπεριφορές, ενθάρρυνε την αδιαφάνεια και την παρανομία.

Για λιγο ακομα, ας συνεχίσουμε αυτό το παιχνίδι των υποθέσεων. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι όλες οι υποθέσεις που διατυπώθηκαν λίγο πιο πάνω ισχύουν. Δεν θα ήταν λογικό, λοιπόν, η κυβέρνηση να ρίξει ιδιαίτερο βάρος στην καταπολέμηση της διαφθοράς στον χώρο του αθλητισμού; Φαντάζομαι πως συμφωνείτε. Αξίζει να αναρωτηθούμε, λοιπόν, τι έχει κάνει όλο αυτόν τον καιρό η Ν.Δ., από τις 7 Μαρτίου του 2004 που βρίσκεται στην κυβέρνηση. Υιοθέτησε μήπως μια διαφορετική πρακτική από εκείνη που χρησιμοποιούσε η προηγούμενη κυβέρνηση στον τομέα των επιχορηγήσεων προς τις ομοσπονδίες και τις ομάδες;

Καταργησε τους υπάρχοντες ειδικούς λογαριασμούς του Υπουργείου Πολιτισμού, από τους οποίους μπορεί να μοιράζει χρήματα όπου γουστάρει χωρίς έλεγχο; Πόσες περιπτώσεις κακοδιαχείρισης διαπίστωσε σε ομάδες και ομοσπονδίες και πόσες από αυτές έστειλε στον εισαγγελέα; Μπήκε ποτέ στον κόπο να διατάξει έναν οικονομικό έλεγχο στα βιβλία της ΕΠΑΕ ή μήπως τέτοια ανάγκη δεν συνέτρεχε, διότι εκεί υπήρχαν «δικά μας παιδιά»; Εχει ζητήσει τον κατάλογο των ενισχύσεων και των επιχορηγήσεων του ΟΠΑΠ προς ομάδες, αθλητές, συλλόγους ή ομοσπονδίες και, κυρίως, τα κριτήρια με τα οποία γίνονται οι επιλογές όσων απολαμβάνουν τέτοιες ενισχύσεις; Για την επιλεκτική επιχορήγηση ή ενίσχυση ομάδων, φορέων, διοργανώσεων ή ατόμων δεν ισχύει η «δικαιολογία» της μαύρης τρύπας στον προϋπολογισμό που παρέλαβε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ η σημερινή κυβέρνηση;

Φοβουμαι πως η μέχρι τώρα πολιτική της κυβέρνησης στον χώρο του αθλητισμού δεν έχει καμία σχέση με την ενίσχυση της διαφάνειας. Το αν αυτό προϋποθέτει σχέσεις με τη διαφθορά, είναι δουλειά του εισαγγελέα κατά περίπτωση, αλλά όταν κάποιος αποφεύγει τη διαφάνεια πρέπει να έχει λόγους για να το κάνει. Αν υπάρχουν τέτοιοι λόγοι, που φαντάζομαι –πέρα από κάποιες κουμπαριές– θα είναι σοβαροί, θα είχε ενδιαφέρον να τους ακούσουμε. Ομως η αθέτηση των υποσχέσεων της κυβέρνησης για την καταπολέμηση της διαφθοράς και την υπεράσπιση της διαφάνειας στον χώρο του αθλητισμού –και όχι μόνο, φυσικά– δημιουργεί ένα κλίμα ηθικής χαλαρότητας που λειτουργεί σαν καθησυχαστικό σινιάλο για όλους εκείνους που λυμαίνονται τον ελληνικό αθλητισμό προς όφελός τους.

Καποιοι ίσως σκεφθούν ότι το ψάρι βρομάει από το κεφάλι, παροιμία που είναι σωστή σε ό,τι αφορά το ψάρι, αλλά εδώ μιλάμε για άλλο πράγμα. Αντιπαλότητες, φιλίες, εγωισμοί, μικροπολιτικά συμφέροντα, πολιτική αντεκδίκηση, ραθυμία, έλλειψη σχεδίου και οργάνωσης, πελατειακές σχέσεις, αυτό είναι το πλέγμα των χαρακτηριστικών της κυβερνητικής πολιτικής στον τομέα του αθλητισμού, που αξίζει μόνο για τις foto opportunities που προσφέρει. Ακόμα και εκείνη η περίφημη υποψηφιότητα για τη διοργάνωση του Eυρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου αντιμετωπίστηκε με μια προχειρότητα και μια έλλειψη επαγγελματισμού άνευ προηγουμένου.

Ασ πουμε, είδε κάποιος έναν προϋπολογισμό για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου που έγινε πριν από 20 μέρες στο ΟΑΚΑ; Είδε κάποιος έναν οικονομικό απολογισμό για το πόσο κόστισε; Ετσι, χωρίς σχεδιασμό πήγαμε και στους Ολυμπιακούς, αν θυμάστε, και τώρα πληρώνουμε την «εθνική υπερηφάνεια» που ζήσαμε. Κάποιοι άλλοι, όμως, δεν πληρώνουν. Αντίθετα, κέρδισαν και μάλιστα πολλά. Το πιθανό επιχείρημα που μπορεί να αθωώσει την κυβερνητική πολιτική, ένα επιχείρημα που λέει ότι «τα ίδια έκαναν και οι άλλοι», διαιωνίζει μια αντιδημοκρατική νοοτροπία για τη δημόσια διοίκηση, που κάνει τους αγάδες να φαίνονται προοδευτικοί. Με ή χωρίς κουμπάρους.