Ενα πρωτάθλημα μεγάλων αντιφάσεων (Sportday / Χρ.Χαραλαμπποπουλος)

Κάθε φορά που μελετώ επιμέρους στοιχεία της Πρέμιερσιπ καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Οτι στην Αγγλία διεξάγεται το πρωτάθλημα των μεγαλύτερων αντιφάσεων στην Ευρώπη. Εκεί που συναντά κάποιος την Αρσεναλ, ομάδα με πρότυπη επιχειρηματική λειτουργία, συναντά παράλληλα και μια δεκάδα –τουλάχιστον- ομάδες της Πρέμιερσιπ που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα.

Σε Oλη την Ευρώπη τα τηλεοπτικά δικαιώματα των ομάδων μειώθηκαν, αλλά στην Αγγλία σημείωσαν μεγάλη αύξηση, αφού με τη νέα τριετή συμφωνία οι ομάδες θα πάρουν περίπου 500 εκατομμύρια ευρώ περισσότερα απ' όσα είχαν πάρει με την προηγούμενη. Εκεί που δοξάστηκε ο χουλιγκανισμός, τα γήπεδα πλέον θυμίζουν θέατρα, αλλά το βρετανικό Υπουργείο Εσωτερικών κάνει λόγο για την αυξητική τάση ενός νέου τύπου χουλιγκανισμού με ρατσιστικά και εθνικιστικά χαρακτηριστικά, οι εκπρόσωποι του οποίου συγκρούονται μακριά από τα γήπεδα και κυρίως στα κέντρα των πόλεων.

Την Iδια στιγμH, οι ομάδες κάνουν τα πάντα για την καταπολέμηση της βίας και δεν μεταθέτουν τις ευθύνες στο κράτος. Πρόπερσι η Εβερτον απέκλεισε διά βίου από τα παιχνίδια της έναν οπαδό της με εισιτήριο διαρκείας επειδή πέταξε έναν αναπτήρα εναντίον ποδοσφαιριστή φιλοξενούμενης ομάδας. Ανάλογες περιπτώσεις έχουν στο ενεργητικό τους αρκετές ομάδες της Πρέμιερσιπ. Στην Αγγλία, τη χώρα με τη μεγαλύτερη δημοκρατική παράδοση κοινοβουλευτισμού και προστασίας των ατομικών ελευθεριών (θυμηθείτε τη Magna Carta και το Habeas Corpus επί Ιωάννη του Ακτήμονα του Γ', που η Αμερική του Μπους καταργεί για να καταπολεμηθεί –δήθεν- η τρομοκρατία), έχουν υιοθετηθεί νόμοι, όπως αυτός που ισχύει για την καταπολέμηση του χουλιγκανισμού, ο οποίος έχει σοβαρά προβλήματα συνταγματικότητας.

Στην ΑγγλIα, τη χώρα που αγωνίζονται οι περισσότεροι έγχρωμοι ποδοσφαιριστές, μετά τη Γαλλία, παρουσιάζεται ο μεγαλύτερος αριθμός περιστατικών ρατσιστικής συμπεριφοράς. Στην Αγγλία, τη χώρα που οι ομάδες έχουν εισαχθεί στο χρηματιστήριο –και μιλώ για ένα χρηματιστήριο με αυστηρούς κανόνες λειτουργίας όπως του Λονδίνου, τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή κεφαλαιαγορά-, το σύστημα είναι τόσο «ανοικτό» που επιτρέπει σ' έναν Ρώσο όπως ο Αμπράμοβιτς να ξεπλένει τα χρήματα που απέκτησε επί Γέλτσιν, από τη μεγάλη κλοπή των περιουσιακών στοιχείων της παλιάς Σοβιετικής Ενωσης. Στη χώρα που έγινε ο πρώτος «γάμος» της συνδρομητικής τηλεόρασης με το ποδόσφαιρο, δεκατέσσερα χρόνια μετά, τα γήπεδα αντί να αδειάζουν λόγω των πολλών τηλεοπτικών μεταδόσεων, είναι γεμάτα.

Τα μορφολογικά χαρακτηριστικά του ποδοσφαίρου που παίζεται στην Αγγλία –αν εξαιρέσει κάποιος τη Μάντσεστερ, την Αρσεναλ, την Τσέλσι, ίσως και τη Λίβερπουλ- μπορεί να προκαλέσουν αλλεπάλληλα χασμουρητά και, παρ' όλα αυτά, το πρωτάθλημα της Πρέμιερσιπ το βλέπουν περισσότερες από 160 χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Αγγλία, τη χώρα που ο σχολικός αθλητισμός έχει βαθιές ρίζες, που το αθλητικό σχολείο έχει ζωή 70 χρόνων και οι ομάδες υποστηρίζουν τα τμήματα υποδομής, το 60% των χρημάτων που ξοδεύονται για μεταγραφές κατευθύνεται στο εξωτερικό για την απόκτηση –συχνά- ποδοσφαιριστών αμφιβόλου αξίας. Η χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο και διαμόρφωσε σχεδόν όλους τους κανόνες με βάση τους οποίους παίζεται το παιχνίδι, σε επίπεδο εθνικής ομάδας δεν έχει να επιδείξει τίποτα καλύτερο από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966.

Στη χώρα που –κατά γενική ομολογία- διεξάγεται το πιο σκληρό πρωτάθλημα της Ευρώπης και που αγωνίζονται μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, το πλαίσιο καταπολέμησης του ντόπινγκ είναι αδικαιολόγητα χαλαρό και οι έλεγχοι ντόπινγκ στους ποδοσφαιριστές είναι ελάχιστοι σε σχέση με άλλα πρωταθλήματα. Στη χώρα που λειτουργούν θεσμοί όπως ο συνήγορος του φιλάθλου και η πανίσχυρη επιτροπή ανταγωνισμού του Υπουργείου Εμπορίου (που πριν από δύο χρόνια επέβαλε πρόστιμο 18 εκατ. ευρώ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επειδή άλλαξε δύο φορές μέσα σε δύο χρόνια την τιμή της φανέλας της ομάδας που πωλείται στην μπουτίκ του συλλόγου) υπάρχει μεγάλης έκτασης διαφθορά, για την οποία όλοι κάνουν τα στραβά μάτια.

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις του BBC για τον ρόλο που έπαιξαν διάφοροι ενδιάμεσοι «μάνατζερ» και τις μίζες που πήραν «κάτω από το τραπέζι» για μεταγραφές ποδοσφαιριστών (αποκαλύψεις που είχαν ξεκινήσει από τον Δεκέμβριο του 2003, όταν εμπλεκόταν και ο γιος του Αλεξ Φέργκιουσον, με αφορμή κάποιες μίζες για τη μεταγραφή του Αμερικανού γκολκίπερ Τιμ Χάουαρντ στη Γιουνάιτεντ) επιβεβαιώνουν δύο μεγάλες αλήθειες για το αγγλικό ποδόσφαιρο.
Η πρΩτη, ότι είναι ένα ποδόσφαιρο στο οποίο οι μάνατζερ παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από τους ποδοσφαιριστές (άλλωστε, την Αγγλία έχουν δηλώσει ως έδρα οι περισσότεροι αδειούχοι μάνατζερ της ΟΥΕΦΑ από οποιαδήποτε άλλη χώρα) και η δεύτερη, πως η διαφθορά είναι στοιχείο της καλής λειτουργίας του συστήματος. Παρ' όλα αυτά, οι Αγγλοι γνωρίζουν καλύτερα από τον οποιονδήποτε πώς να προβάλλουν τις καλές πλευρές του προϊόντος τους και να αποσιωπούν τις «σκοτεινές».