Σαν τις μονομαχίες προηγούμενων αιώνων... (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Πριν από μερικούς αιώνες, σε αρκετές χώρες, το δίκιο ή το άδικο καθενός κρινόταν σε προσωπικές μονομαχίες. Υποψιαζόσουν ότι κάποιος προσπαθούσε να κλέψει τη γυναίκα σου; Οτι ο συνεργάτης σου σε «έριχνε» οικονομικά; Μονομαχία. Πλάτη με πλάτη, υπό το βλέμμα των μαρτύρων. Πιστόλια ανά χείρας, δέκα βήματα, μεταβολή, «μπαμ».
Οποιοσ σκοτωνε τον άλλον, εθεωρείτο δικαιωμένος. Αν επιβίωνε ο κατηγορούμενος, άπαντες δέχονταν ότι είχε συκοφαντηθεί. Μπορεί κάλλιστα να είχε πλαγιάσει με τη γυναίκα του μακαρίτη περισσότερες φορές απ' όσες με τη δική του. Ισως να είχε καταχραστεί τη μισή περιουσία του αποβιώσαντα. Αδιάφορο. Αφ' ης στιγμής ο κερατάς και ζημιωμένος απέκτησε και την ιδιότητα του μακαρίτη, ο άλλος παραδινόταν στην κοινωνία καθαρός. Αν σκοτωνόταν αυτός στη μονομαχία, ταξίδευε στον άλλο κόσμο στιγματισμένος. Εστω κι αν δεν είχε πράξει τίποτε απ' όσα του καταλόγιζε ο νικητής.

Αυτήν την κάπως μεταφυσική αντίληψη περί «δικαίωσης» μου τη θύμισε -να 'ναι καλά τα ερτζιανά που μας εκπαιδεύουν διά βίου- ένας αλλόκοτος ισχυρισμός: η νίκη επί της Νορβηγίας, λέει, «δικαίωσε τον Ρεχάγκελ στην κόντρα του με τον Τύπο για το θέμα Καψή». Καλά, ας προσπεράσουμε την αυτονόητη αλήθεια ότι εν προκειμένω η πρωτογενής σύγκρουση του Οτο δεν έγινε με τα ΜΜΕ, αλλά με την κοινή λογική. Ας αναρωτηθούμε απλώς: πώς στην ευχή, βρε λεβέντες, η νίκη που επιτεύχθηκε δίχως -φυσικά- τον Καψή επιβεβαιώνει ότι ο παίκτης ορθώς κλήθηκε, έστω κι αν ο ομοσπονδιακός προπονητής δεν επέμεινε στην κλήση;

Εξυπακουεται ότι αν η ομάδα έχανε τους τρεις βαθμούς της νίκης (ευλογημένος εκείνος ο βοηθός, ο οποίος απέτρεψε την ισοφάριση ως σύγχρονος Λόρδος Μπάιρον), οι ίδιοι άνθρωποι θα μιλούσαν πάλι για δικαίωση του προπονητή: «Είδατε, τελικά χρειαζόταν ο Καψής...». Τουλάχιστον στις θανατηφόρες μονομαχίες των προηγούμενων αιώνων κανείς δεν δικαιωνόταν με βάση τον κανόνα «μονά-ζυγά δικά του»!

Η μονη «λογικη» που μπορεί να τα «στηρίξει» όλα αυτά είναι η λογική του μεσσιανισμού: «Είστε όλοι πολύ λίγοι για να του ασκήσετε κριτική», «κάντε τουμπεκί». Εξοχα. Μόνο που το ηχόχρωμα της φωνής αποκαλύπτει: κάμποσοι εξ αυτών των αναψοκοκκινισμένων, την περίοδο που η ομάδα επιχειρούσε να προκριθεί στα τελικά του Μουντιάλ, αξίωναν από τα ΜΜΕ -πάντα μέσω ερτζιανών- τα εκ διαμέτρου αντίθετα. «Φωνάξτε, ρε παιδιά, ο άνθρωπος έχει βαλσαμώσει μερικούς παίκτες και τους βάζει ακόμα κι όταν σέρνονται».

Να συνεχίσουμε τη σταχυολόγηση; Συγκρατείστε την άποψη ότι ο Τύπος, ακόμη κι αν είχε δίκιο, όφειλε να προβεί σε σχόλια για το θέμα Καψή μετά τον αγώνα με τη Νορβηγία! Λες κι επέλεξαν τα ΜΜΕ το πότε «έσκασε» το θέμα. Tι είναι, βρε παιδιά, η αρθρογραφία και η εκφορά γνώμης; Φάκελοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που ανοίγουν ύστερα από 30 χρόνια; Πώς θα (πρέπει να) λειτουργούμε δηλαδή; Σαν τους «ενσωματωμένους δημοσιογράφους» -επίσημος όρος-, τους οποίους είχαν μεταφέρει τα αμερικανικά στρατεύματα στο Ιράκ για να μετατρέπουν σε «ρεπορτάζ» τα ανακοινωθέντα; Να επιζητούμε την εύνοια οποιασδήποτε ΠΑΕ ή της ΕΠΟ, φοβούμενοι ότι αν γίνουμε δυσάρεστοι ή αν «χαλάσουμε το κλίμα» (sic), θα χάσουμε καμία διαπίστευση, όπως έπαθε ο συνάδελφος που αμφισβήτησε την ακρίβεια της μετάφρασης Τοπαλίδη;

Κακά τα ψεματα, υπάρχει κάτι βαθύτερο: με αφορμή τον Ρεχάγκελ εκδηλώνεται έντονη, συσσωρευμένη δυσφορία εναντίον των ΜΜΕ. Ετσι όπως εκδηλώνεται, τσουβαλιάζει το υγιές με το επικίνδυνο, το σοφό με το απλοϊκό. Θα ασχοληθούμε άμεσα με αυτό, καθώς και με το πόσο υποτιμητικό για τον Οτο καταντά το «σφιχταγκάλιασμα» του μεσσιανισμού...